ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 224

หลังจากพูดจบแล้ว เจียงเฉิงก็ตรวจอาการให้คนไข้ต่อ ไม่ได้เห็นคนเหล่านั้นอยู่ในสายตาเลยสักนิด

เกาหมิงไม่ชอบใจนักเมื่อเห็นท่าทีที่เย่อหยิ่งและเย็นชาของเจียงเฉิง เขาเอ่ยเสียงเย็นว่า “หมอเจียง คุณมากับเราดีกว่า เราไม่อยากจะลงไม้ลงมือจนทำให้คุณต้องบาดเจ็บ”

ทันทีที่สิ้นเสียงของเกาหมิง ชายชุดดำที่อยู่ด้านหลังก็เข้ามารุมล้อมเจียงเฉิงทันที ทำให้คนป่วยที่กำลังมาหาหมออยู่ตกใจจนต้องรีบหลบไปข้างๆ

“พวกนายกลับไปเถอะ ฉันเองก็ไม่อยากทำให้พวกนายเจ็บตัวเหมือนกัน” เจียงเฉิงเอ่ยอย่างเยียบเย็น

เกาหมิงหัวเราะเยาะขึ้นมาอย่างอดไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง เขารู้สึกเหมือนได้ยินเรื่องตลกที่ตลกสุดๆ อย่างไรอย่างนั้น ตัวเขาเคยเป็นทหารกองกำลังพิเศษที่ปลดประจำการ ไม่ต้องพูดถึงหมออย่างเจียงเฉิง ต่อให้เป็นพวกอันธพาลเป็นโหลๆ ก็ไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลยสักนิด

นอกจากนี้บอดี้การ์ดทุกคนที่ติดตามมาด้วยยังเป็นทหารฝีมือดีจากกองทัพ คิดไม่ถึงว่าหมอตัวเล็กๆ อย่างเจียงเฉิงจะบอกว่าไม่อยากทำให้พวกเขาเจ็บตัว ทว่าพวกเขาก็ไม่กล้าลงมือตรงๆ ทางที่ดีที่สุดก็คือต้องขอคำสั่งจากลู่หยุนเฟย ดังนั้นเกาหมิงจึงพาคนของเขาออกไปจากโรงพยาบาลและโทรศัพท์หาลู่หยุนเฟย

ที่โรงแรมแชงกรี-ลา ลู่หยุนเฟยขับไล่ชิต้าลี่กับหมอเคราแพะออกไปแล้ว และเขาก็เชิญไป๋เว่ยกั๋วกลับมาอีกครั้ง

“หมอกำมะลอนั่น ถ้าผมรู้ตั้งแต่แรก ผมคงจะไม่เชื่อคำเขาจนทำให้น้องสาวต้องกลายเป็นแบบนี้” ลู่หยุนเฟยเอ่ยกับไป๋เว่ยกั๋วอย่างนึกเสียใจสุดขีด

“คุณชายลู่ เมื่อครู่นี้ตอนที่หมอเทวดาเจียงกลับไป เขาบอกว่าน้องสาวของคุณอาจจะมีอาการแพ้เนื่องจากการเปลี่ยนแปลง ดังนั้นจะต้องเกิดผลข้างเคียงหลังการรักษาแน่นอน” ไป๋เว่ยกั๋วมองลู่หยุนเฟยและเอ่ยกับเขา

ลู่หยุนเฟยพยักหน้ารับและรู้สึกเสียใจมาก ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เมื่อครู่นี้เขาคงปล่อยให้เจียงเฉิงอยู่ต่อ เขาไม่ควรดูถูกเจียงเฉิงเลย

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของลู่หยุนเฟยก็ดังขึ้น เขารีบกดรับสายและกล่าวว่า “เกาหมิง เป็นยังไงบ้าง หมอคนนั้นตอบว่ายังไง”

“คุณชายลู่ เขาไม่กลับมากับพวกเราครับ” เกาหมิงเอ่ยกับลู่หยุนเฟยผ่านทางโทรศัพท์

“ไม่มา?” ลู่หยุนเฟยร้อนใจขึ้นมาทันที น้องสาวของเขามีอาการถึงขนาดนี้แล้ว เขายังจะทำเป็นเล่นตัวอีกหรือ ดังนั้นลู่หยุนเฟยจึงตวาดไปทันทีว่า “ต่อให้ต้องมัดก็ต้องเอาตัวเขากลับมาให้ได้”

“เข้าใจแล้วครับ” เกาหมิงตอบรับทันที จากนั้นจึงพาคนของเขากลับไปอีกครั้ง

“คุณเซียว แผลของคุณคือแผลจากกระสุนปืน ดูเหมือนจะยังมีลูกกระสุนเหลือค้างอยู่ด้วยนี่ครับ” เจียงเฉิงเอ่ยกับชายผิวคล้ำร่างกำยำตรงหน้าอย่างประหลาดใจ

“ใช่ครับ เพราะได้รับบาดเจ็บค่อนข้างรุนแรง นอกจากนี้การรักษาพยาบาลในตอนนั้นยังมีปัจจัยที่จำกัด มีหัวกระสุนบางส่วนที่ยังเอาออกมาไม่ได้ และหลายปีมานี้ก็ไม่โอเคเลย ช่วงหลังๆ นี้ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ได้ยินว่าคุณรักษาโรคที่รักษาได้ยากมามากมาย ผมก็เลยมาลองดู” เซียวเจิ้นเอ่ยด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดเล็กน้อย