ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 225

“นี่... ผมหายดีแล้วหรือ”

เซียวเจิ้นลุกขึ้นยืน เขารู้สึกว่าร่างกายปลอดโปร่งมาก และความเจ็บปวดที่ยากจะทานทนบนแผ่นหลังก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง

“ครับ เป็นเพราะหัวกระสุนเหล่านี้ไปอุดตันหลอดเลือดมาหลายปี ดังนั้นแค่เอาออกก็ไม่เป็นไรแล้วครับ” เจียงเฉิงเอ่ยเรียบๆ

“ขอบคุณหมอเทวดาเจียงมากๆ สมแล้วที่ได้ชื่อว่าหมอเทวดา” เซียวเจิ้นกล่าวอย่างตื่นเต้นสุดขีด

“สองวันนี้พี่เซียวต้องพักผ่อนให้มากๆ แล้วก็ต้องกินยาต้มอีกหน่อยเพื่อฟื้นฟูร่างกายด้วยนะครับ” เจียงเฉิงเอ่ยกับเซียวเจิ้นด้วยรอยยิ้ม คนผู้นี้คือผู้ที่ทำเพื่อเกียรติของประเทศ ดังนั้นเจียงเฉิงให้ความสำคัญกับเซียวเจิ้นมาก

ขณะที่เซียวเจิ้นกำลังแสดงความขอบคุณเจียงเฉิง เกาหมิงที่เพิ่งโทรศัพท์เมื่อครู่นี้ก็พาคนบุกเข้ามาอีกครั้ง

“หมอเจียง คุณชายลู่ของพวกเราบอกว่าต่อให้ต้องมัดคุณ วันนี้ก็ต้องพาคุณกลับไปให้ได้” เกาหมิงมองเจียงเฉิงพร้อมบอกกับเขาด้วยสีหน้าที่เย็นชา

“หมายความว่า ยังไงพวกนายก็จะลงมือสินะ” เจียงเฉิงมองเกาหมิงด้วยแววตาที่เยียบเย็น รู้ดีว่าคงเป็นไปไม่ได้แล้วที่จะไม่ไล่คนพวกนี้ออกไปในวันนี้

“ช้าก่อน หมอเทวดาเจียง เรื่องจัดการอันธพาลพวกนี้น่ะ คุณไม่จำเป็นต้องลงมือหรอก” เซียวเจิ้นเข้ามายืนขวางตรงหน้าเจียงเฉิงและเอ่ยอย่างเย็นชา

“พี่เซียว พี่เพิ่งทำแผลเสร็จ ตอนนี้ยังไม่ควรออกแรงมากเกินไปนะ” เจียงเฉิงรีบบอก

“เฮอะ จัดการเด็กๆ พวกนี้แค่ไม่กี่คน ไม่เห็นต้องออกแรงหนักเลยสักนิด” เซียวเจิ้นสะบัดคอนิดหนึ่ง เขาไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายขนาดนี้มาก่อน แล้ววันนี้เขาก็จะได้ฝึกมือกับพวกอันธพาลเหล่านี้พอดี

“รนหาที่ตาย!”

เกาหมิงพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา จากนั้นจึงกระแทกเท้าลงบนพื้นและพุ่งตัวไปทางเซียวเจิ้นทันที

“ความเร็วใช้ได้!”

เห็นดังนั้น เซียวเจิ้นจึงพยักหน้าอย่างนึกชื่นชม ในขณะที่เกาหมิงหวดขาอันร้ายกาจไปทางหน้าอกของเซียวเจิ้น

เซียวเจิ้นยกแขนขึ้นมาตั้งรับอย่างมั่นคง จากนั้นจึงพลิกฝ่ามือเป็นกำปั้น ชกไปทางหน้าอกของเกาหมิง

เกาหมิงเห็นว่าหมัดนั้นรุนแรงมากและไม่กล้าดูแคลน เขารีบยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาไขว้กันไว้เพื่อต้านแรง แต่สุดท้ายก็ถูกเซียวเจิ้นชกจนเซถอยหลังไปสองสามก้าว แขนถูกชกจนชาไปหมด

“แต่น่าเสียดายที่พละกำลังยังน้อยไปหน่อย” เซียวเจิ้นเอ่ยพลางมองเกาหมิงด้วยสายตาที่เรียบเฉย

เมื่อเห็นว่าเซียวเจิ้นแข็งแกร่งมาก เกาหมิงจึงส่งสัญญาณให้อีกสามคนที่เหลือมาร่วมกันต่อสู้ แต่เซียวเจิ้นยังคงเผชิญหน้ากับทั้งสี่คนอย่างไม่หวั่นเกรง เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และหลังจากเริ่มต่อสู้จริงๆ เขาก็จัดการจนทั้งสี่คนจนลงไปกองอยู่บนพื้นได้ในชั่วระยะเวลาอันสั้น

“ไสหัวไปซะ ถ้ากล้ากลับมาอีก ฉันจะหักขาพวกนายซะ” เซียวเจิ้นคำรามใส่ทั้งสี่คนด้วยสายตาที่เยียบเย็น

เมื่อเกาหมิงเห็นว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซียวเจิ้น เขาก็รีบวิ่งออกไปพร้อมกับลูกน้องทันที