ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 225

“นี่... ผมหายดีแล้วหรือ”

เซียวเจิ้นลุกขึ้นยืน เขารู้สึกว่าร่างกายปลอดโปร่งมาก และความเจ็บปวดที่ยากจะทานทนบนแผ่นหลังก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง

“ครับ เป็นเพราะหัวกระสุนเหล่านี้ไปอุดตันหลอดเลือดมาหลายปี ดังนั้นแค่เอาออกก็ไม่เป็นไรแล้วครับ” เจียงเฉิงเอ่ยเรียบๆ

“ขอบคุณหมอเทวดาเจียงมากๆ สมแล้วที่ได้ชื่อว่าหมอเทวดา” เซียวเจิ้นกล่าวอย่างตื่นเต้นสุดขีด

“สองวันนี้พี่เซียวต้องพักผ่อนให้มากๆ แล้วก็ต้องกินยาต้มอีกหน่อยเพื่อฟื้นฟูร่างกายด้วยนะครับ” เจียงเฉิงเอ่ยกับเซียวเจิ้นด้วยรอยยิ้ม คนผู้นี้คือผู้ที่ทำเพื่อเกียรติของประเทศ ดังนั้นเจียงเฉิงให้ความสำคัญกับเซียวเจิ้นมาก

ขณะที่เซียวเจิ้นกำลังแสดงความขอบคุณเจียงเฉิง เกาหมิงที่เพิ่งโทรศัพท์เมื่อครู่นี้ก็พาคนบุกเข้ามาอีกครั้ง

“หมอเจียง คุณชายลู่ของพวกเราบอกว่าต่อให้ต้องมัดคุณ วันนี้ก็ต้องพาคุณกลับไปให้ได้” เกาหมิงมองเจียงเฉิงพร้อมบอกกับเขาด้วยสีหน้าที่เย็นชา

“หมายความว่า ยังไงพวกนายก็จะลงมือสินะ” เจียงเฉิงมองเกาหมิงด้วยแววตาที่เยียบเย็น รู้ดีว่าคงเป็นไปไม่ได้แล้วที่จะไม่ไล่คนพวกนี้ออกไปในวันนี้

“ช้าก่อน หมอเทวดาเจียง เรื่องจัดการอันธพาลพวกนี้น่ะ คุณไม่จำเป็นต้องลงมือหรอก” เซียวเจิ้นเข้ามายืนขวางตรงหน้าเจียงเฉิงและเอ่ยอย่างเย็นชา

“พี่เซียว พี่เพิ่งทำแผลเสร็จ ตอนนี้ยังไม่ควรออกแรงมากเกินไปนะ” เจียงเฉิงรีบบอก

“เฮอะ จัดการเด็กๆ พวกนี้แค่ไม่กี่คน ไม่เห็นต้องออกแรงหนักเลยสักนิด” เซียวเจิ้นสะบัดคอนิดหนึ่ง เขาไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายขนาดนี้มาก่อน แล้ววันนี้เขาก็จะได้ฝึกมือกับพวกอันธพาลเหล่านี้พอดี

“รนหาที่ตาย!”

เกาหมิงพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา จากนั้นจึงกระแทกเท้าลงบนพื้นและพุ่งตัวไปทางเซียวเจิ้นทันที

“ความเร็วใช้ได้!”

เห็นดังนั้น เซียวเจิ้นจึงพยักหน้าอย่างนึกชื่นชม ในขณะที่เกาหมิงหวดขาอันร้ายกาจไปทางหน้าอกของเซียวเจิ้น

เซียวเจิ้นยกแขนขึ้นมาตั้งรับอย่างมั่นคง จากนั้นจึงพลิกฝ่ามือเป็นกำปั้น ชกไปทางหน้าอกของเกาหมิง

เกาหมิงเห็นว่าหมัดนั้นรุนแรงมากและไม่กล้าดูแคลน เขารีบยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาไขว้กันไว้เพื่อต้านแรง แต่สุดท้ายก็ถูกเซียวเจิ้นชกจนเซถอยหลังไปสองสามก้าว แขนถูกชกจนชาไปหมด

“แต่น่าเสียดายที่พละกำลังยังน้อยไปหน่อย” เซียวเจิ้นเอ่ยพลางมองเกาหมิงด้วยสายตาที่เรียบเฉย

เมื่อเห็นว่าเซียวเจิ้นแข็งแกร่งมาก เกาหมิงจึงส่งสัญญาณให้อีกสามคนที่เหลือมาร่วมกันต่อสู้ แต่เซียวเจิ้นยังคงเผชิญหน้ากับทั้งสี่คนอย่างไม่หวั่นเกรง เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และหลังจากเริ่มต่อสู้จริงๆ เขาก็จัดการจนทั้งสี่คนจนลงไปกองอยู่บนพื้นได้ในชั่วระยะเวลาอันสั้น

“ไสหัวไปซะ ถ้ากล้ากลับมาอีก ฉันจะหักขาพวกนายซะ” เซียวเจิ้นคำรามใส่ทั้งสี่คนด้วยสายตาที่เยียบเย็น

เมื่อเกาหมิงเห็นว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซียวเจิ้น เขาก็รีบวิ่งออกไปพร้อมกับลูกน้องทันที

“คุณชายลู่ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมว่าผมไปเชิญเขากลับมาเองจะดีกว่า” ไป๋เว่ยกั๋วรีบบอกเมื่อเห็นลู่หยุนเฟยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“ก็ดี หวังว่าคุณจะพาเขามาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ น้องสาวของผมป่วย และเราจะเสียเวลาอีกไม่ได้แล้ว” ลู่หยุนเฟยเอ่ยอย่างกังวลเช่นกัน

ไป๋เว่ยกั๋วรับคำ จากนั้นเขาจึงออกไปจากโรงแรมและเตรียมไปหาเจียงเฉิง แม้เขาจะรู้ว่าลู่หยุนเฟยเป็นคนเย่อหยิ่งอวดดี แต่เขาก็ไม่กล้าพูดตรงๆ เพราะถ้าเขาทำให้ลู่หยุนเฟยไม่พอใจ โครงการของเขาก็จะล้มเหลว ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงช่วยลู่หยุนเฟย ไปขอร้องให้เจียงเฉิงกลับมา

“พี่เซียวฝีมือยอดเยี่ยมจริงๆ” เจียงเฉิงเอ่ยกับเซียวเจิ้น

“เป็นเพราะการรักษาของหมอเทวดาเจียงนั่นแหละครับ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่มีเรี่ยวแรงมากขนาดนี้” เซียวเจิ้นเองก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มที่เบิกบาน

“วันนี้ผมยังมีธุระต้องทำ คงต้องขอตัวกลับก่อน วันข้างหน้าถ้าหมอเทวดาเจียงมีอะไรให้รับใช้ ติดต่อผมมาได้ตลอดเวลาเลยนะครับ” เซียวเจิ้นว่าแล้วจึงทิ้งช่องทางการติดต่อไว้ให้ จากนั้นจึงค่อยออกไปจากโรงพยาบาล

ขณะที่เจียงเฉิงกำลังจัดการตารางงาน จู่ๆ ไป๋เว่ยกั๋วก็เดินเข้ามาและเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “หมอเทวดาเจียง คุณยุ่งอยู่หรือ”

“ประธานไป๋” เจียงเฉิงเองก็ทักทายด้วยรอยยิ้ม

“เรื่องนั้น...”

“ประธานไป๋ครับ ถ้าคุณป่วยแล้วมาให้ผมรักษา เรื่องนั้นผมช่วยคุณได้ แต่ถ้าเป็นเพราะเรื่องของลู่หยุนเฟย คุณโปรดกลับไปเถอะครับ” เจียงเฉิงเอ่ยขัดไป๋เว่ยกั๋วขึ้นมาทันควัน