ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 226

เมื่อได้ยินสิ่งที่เจียงเฉิงกล่าว ใบหน้าของไป๋เว่ยกั๋วก็ปรากฏแววแห่งความอึดอัดทันที เดิมทีเขาคิดจะเอ่ยปากขอร้องให้เจียงเฉิงกลับไปรักษาให้ แต่สุดท้ายกลับถูกเจียงเฉิงปิดโอกาสตั้งแต่ยังไม่ได้ทันพูดอะไรเลย

“ประธานไป๋ คุณยังมีธุระอะไรอีกไหม” เจียงเฉิงถามไป๋เว่ยกั๋ว

“หมอเทวดาเจียง ผมบอกตรงๆ นะว่าคุณชายลู่ขอให้ผมมา ขอให้ผมเชิญคุณกลับไปรักษาน้องสาวของเขา” ไป๋เว่ยกั๋วเห็นว่าอ้อมไปก็ไม่มีประโยชน์และรีบบอกทันที

“ประธานไป๋ ผมเคยไปมาแล้วรอบหนึ่ง แต่เขาไม่ให้ผมรักษา เขาทำกับผมถึงขั้นนั้น แล้วผมยังจำเป็นต้องบากหน้าไปดูอาการให้น้องสาวของเขาอีกหรือ” เจียงเฉิงเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา

ไป๋เว่ยกั๋วเองก็รู้เหมือนกันว่าเรื่องนี้ฝ่ายลู่หยุนเฟยเป็นคนผิดจริงๆ เพราะเจียงเฉิงอุตส่าห์หวังดีไปรักษาให้ แต่เขากลับไล่เจียงเฉิงออกมาอย่างดูถูกดูแคลน ตอนนี้พอเห็นว่าเจียงเฉิงมีทักษะทางการแพทย์ที่เหนือชั้น เขากลับมาขอให้เจียงเฉิงกลับไป นี่มันใช่การเล่นปาหี่เสียที่ไหน

“หมอเทวดาเจียง เรื่องนี้ผมต้องขอโทษแทนคุณชายลู่จริงๆ” ไป๋เว่ยกั๋วเอ่ยกับเจียงเฉิงพลางโน้มตัวให้เขาเล็กน้อย

“ไม่ต้องหรอกครับ คุณชายลู่คนนั้นวางมาดใหญ่โตเกินไป ผมรับไม่ได้” เจียงเฉิงเอ่ยอย่างเย็นชา “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ประธานไป๋กลับไปเถอะครับ”

เจียงเฉิงกล่าวเสียงเย็น จากนั้นจึงเชิญเขาให้กลับไปอีกครั้ง

“หมอเทวดาเจียง ลู่หยุนเฟยคนนี้เป็นคนตระกูลใหญ่มีกิจการใหญ่โต ผมว่าคุณไปดูอาการให้น้องสาวของเขาดีกว่า ไม่อย่างนั้นผมกลัวว่าเขาจะกลับมาแก้แค้นคุณได้” ไป๋เว่ยกั๋วบอกกับเจียงเฉิงด้วยความเป็นห่วง

เจียงเฉิงได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ เขาตายและเกิดใหม่มาแล้วหนหนึ่ง ยังต้องกลัวว่าเขาจะมาแก้แค้นอีกหรือ

“ประธานไป๋ ผมเข้าใจในความหวังดีของคุณนะครับ แต่เรื่องที่สัญญากับคุณผมก็ทำไปแล้ว ในเมื่อเขาไม่ยอม ผมก็ไม่มีทางเลือก ถ้าเขาอยากจะแก้แค้นก็ลองดู” เจียงเฉิงเอ่ยอย่างเย็นชา บนสีหน้าไม่ได้มีความประหวั่นพรั่นพรึงเลยสักนิด

เมื่อไป๋เว่ยกั๋วได้ยินคำพูดที่แข็งกร้าวของเจียงเฉิง เขาเองก็รู้ทันทีว่าไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร เขาก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้ายังคงเอาแต่พูดต่อไป เกรงว่าความสัมพันธ์ของเขากับเจียงเฉิงก็คงจะพังตามไปด้วย

“เอาล่ะหมอเทวดาเจียง งั้นผมคงต้องขอตัวก่อน” ไป๋เว่ยกั๋วถอนหายใจอย่างจนปัญญา จากนั้นเขาจึงปล่อยเจียงเฉิงไว้ที่นี่ แอบคิดในใจว่าคุณชายลู่คนนั้นกำลังหลับหูหลับตาทำอะไรอยู่

ไป๋เว่ยกั๋วผละจากเจียงเฉิงกลับมาที่โรงแรมแชงกรี-ลา

“เป็นยังไงบ้างประธานไป๋”

ลู่หยุนเฟยถามไป๋เว่ยกั๋วด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ผมเองก็เชิญเขามาไม่ได้เหมือนกัน” ไป๋เว่ยกั๋วเอ่ยขึ้นมาทันและมองลู่หยุนเฟยอย่างอึดอัดเล็กน้อย

“คุณชายลู่ ในเมื่อคุณจะไป คุณนำของสิ่งนี้ไปด้วยดีกว่าครับ” ไป๋เว่ยกั๋วเอ่ยพลางหยิบกล่องไม้สีม่วงขึ้นมา

ลู่หยุนเฟยมองกล่องไม้กล่องนั้นและถามว่า “นี่คืออะไร”

“เป็นของล้ำค่าที่เก็บสะสมไว้ในตระกูลผม การมอบเงินให้หมอเทวดาเจียงมันดูไม่ค่อยมีรสนิยมนัก แต่ถ้าเป็นยาสมุนไพรนี่ เขาต้องชอบแน่นอน” ไป๋เว่ยกั๋วเอ่ยกับลู่หยุนเฟยยิ้มๆ

ลู่หยุนเฟยได้ยินไป๋เว่ยกั๋วบอกดังนั้นก็นึกพอใจขึ้นมา ประธานไป๋ผู้นี้ดูเหมือนจะพิจารณาเรื่องเหล่านี้มาอย่างถี่ถ้วน

ลู่หยุนเฟยเองก็ไม่กล้าชักช้าไปมากกว่านี้ จากนั้นเขาจึงไปยังโรงพยาบาลที่เจียงเฉิงอยู่กับไป๋เว่ยกั๋วทันที

“หมอเทวดาเจียง ผมกลับมารบกวนคุณอีกแล้ว” ไป๋เว่ยกั๋วเอ่ยพลางผลักประตูห้องรักษาของเจียงเฉิงเข้าไป โดยมีลู่หยุนเฟยเดินตามหลังไปด้วย

“ประธานไป๋?” เจียงเฉิงมีสีหน้าลำบากใจขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเห็นไป๋เว่ยกั๋ว เขาคิดไม่ถึงว่าไป๋เว่ยกั๋วจะกลับมาอีก ทั้งยังมีลู่หยุนเฟยตามหลังมาด้วย

“หมอเทวดาเจียง คุณช่าง...” ลู่หยุนเฟยกำลังจะเอ่ยปากถากถางเจียงเฉิง แต่ไป๋เว่ยกั๋วก็ขัดจังหวะขึ้นมาทันทีเพราะกลัวว่าเจียงเฉิงจะนึกเคืองขึ้นมาอีก