ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 236

"เกิดอะไรขึ้น?"

เมื่อได้ยินคำตอบของหลินหยุนเอ๋อ เจียงเฉิงถามอย่างกังวล

“ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็ก อยู่ดีๆมีฟองเต็มปาก และตอนนี้เขาหยุดหายใจไปแล้ว” หลินหยุนเอ๋อกล่าวอย่างกังวล

"อะไรนะ?"

เจียงเฉิงได้ยินคำตอบของหลินหยุนเอ๋อ จากนั้นรีบวิ่งไปที่คลินิกที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

เมื่อเจียงเฉิงรีบวิ่งไป เขาเห็นว่าเด็กที่อยู่บนเตียงนั่นมีออกซิเจนครอบจมูก และกำลังนอนให้ยาอยู่ แต่ว่าเด็กนั้นมีฟองเต็มปากแล้ว และเขาไม่มีลมหายใจ

ชายเสื้อกาวน์ซึ่งใส่สร้อยทองคล้องคอก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขายืนอยู่ข้างๆอย่างทำอะไรไม่ถูก

“ไอ้หมอสารเลว นายทำอะไรกับลูกชายฉัน” พ่อของเด็กคว้าคอเสื้อของชายชุดขาวอย่างโกรธจัด

“ฉันจะรู้ได้ไง ยาของฉันมันไม่มีปัญหาแน่นอน อาจเป็นเพราะคุณส่งเด็กมาช้าเกินไป” ชายวัยกลางคนที่สวมชุดกาวน์พูดบ่ายเบี่ยง

เจียงเฉิงรีบเหลือบมองขวดยาที่กำลังฉีดให้เด็ก เห็นว่าเป็นยากลูโคสและโซเดียมคลอไรด์ ดูเหมือนว่าจะไม่มีปัญหา

แต่เมื่อเจียงเฉิงหยิบขวดยาลงมาและดมมัน เขารู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“ยาเหล่านี้หมดอายุแล้ว นายใช้ยาที่หมดอายุพวกนี้กับเคสเด็กฉุกเฉินงั้นเหรอ?” เจียงเฉิงกล่าวอย่างโกรธเคืองกับชายวัยกลางคนชุดกาวน์

เมื่อชายวัยกลางคนได้ยิน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันใด

"หมอคนนี้ใช้ยาปลอม ฉันก็ว่าทำไมมันถูกจัง ลด 50%อีก"

“ไร้จรรยาบรรณจริงๆ เพิ่งเปิดกิจการก็ขายยาปลอม จนห่าเด็กคนหนึ่งตายเลย”

คนที่อยู่ในเหตุการณ์หลายคนมองไปที่ชายวัยกลางคนชุดกาวน์ ตอนนี้เขาเองก็กลัวอย่างมาก ไม่คิดว่าใช้ยาพวกนี้มันจะทำให้คนตาย

“ลูกเอ๋ย ตอนที่ฉันอุ้มมายังมีลมหายใจอยู่เลย ไอ้สารเลวไร้จรรยาบรรณ ถ้าลูกฉันตาย นายก็อย่าหวังจะอยู่เป็นสุข”

เมื่อชายวัยกลางคนคิดว่าลูกชายของเขากำลังจะถูกฆ่า เส้นเลือดที่หน้าผากของเขาก็ระเบิดออกมาด้วยความโกรธ และตะโกนใส่กชายวัยกลางคน

ชายวัยกลางคนก็รู้ว่าตนทำผิด จึงหลบอยู่มุม ไม่กล้าส่งเสียง

“มา ฉันรับมือเด็กต่อเอง” เจียงเฉิงก้าวไปข้างหน้าและอุ้มเด็กจากมือของแม่มา