ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 237

ชายชุดกาวน์คิดว่าจะมีคนช่วยเขาพูด แต่เมื่อเขาเห็นสถานการณ์เช่นนี้แล้ว เขาจึงรีบวิ่งหนีไป

เจียงเฉิงที่ใช้เข็มทีเดียว 12 เข็ม จนทำให้สีหน้าเขาเริ่มซีด

"คุณหมอเจียง คุณโอเคไหม? พอแค่นี้ก่อนไหม?"

หลินหยุนเอ๋อรีบพูดด้วยน้ำเสียงที่เห็นใจเพราะไม่เคยเห็นเจียงเฉิงเป็นแบบนี้มาก่อน

หลังหลินหยุนเอ๋อเพิ่งพูดจบไปไม่นาน เด็กบนเตียงเดิมทีที่นอนแน่นิ่งไม่สามารถขยับตัวได้ จู่ๆก็ร้องแงขึ้นมา

"ลูกจ๋า ลูก?"

สามีภรรยาวัยกลางคนที่เห็นลูกร้องไห้ในขณะนั้น จึงรีบเข้าไปโอบกอดลูกของตนในทันที

ในเวลานี้เอง ร่างกายของเจียงเฉิงจากที่เกร็งตัวเป็นเวลานานก็ได้คลายลง ทำให้ยืนไม่อยู่ จนเขาเกือบจะล้มลงกับพื้น

แต่โชคดีที่หลินหยุนเอ๋อยืนอยู่ข้างๆ ทำให้เธอทันพยุงตัวเจียงเฉิงไว้ได้ แต่เจียงเฉิงไม่ทันระวังทำให้มือของเขาไปสัมผัสโดนกับหน้าอกของหลินหยุนเอ๋อ

แต่ว่าร่างกายของเจียงเฉิงนั้นอ่อนแรงอย่างมาก เลยไม่รู้สึกว่ามือของเขาสัมผัสโดน ทำให้หลินหยุนเอ๋อนั้นหน้าแดงขึ้นมา แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร และพยายามพยุงเจียงเฉิงไปนั่งพักอีกฝั่งหนึ่ง

"เห้อ รอดแล้ว รอดแล้วจริงๆด้วย"

"หมอเทวดาจริงๆเลย ขนาดอาการแบบนี้ยังช่วยชีวิตไว้ได้เลย นี่มันมหัศจรรย์เกินไปหรือเปล่า?"

“นี่มันราวกับว่าฮัวถวอยังมีชีวิตอยู่สินะ เขาตายแล้วฟื้นคืนชีพขึ้นมา

ต่อไปจะไม่ไปหาหมอที่ไหนแล้ว จะมาคลินิกแพทย์แผนจีนนี่แหละ จะไม่ไปหาหมอแพทย์แผนปัจจุบันอีกแล้ว"

ผู้คนรอบข้างต่างพากันชื่นชมเจียงเฉิง หลินหยุนเอ๋อที่พยุงเจียงเฉิงอยู่นั้น ในใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความปรื้มปิติ

"น้องชาย ฉันไม่รู้จะตอบแทนนายยังไงดี เงินพวกนี้ ฉันให้นายทั้งหมดเลย" ชายวัยกลางคนมองไปที่เจียงเฉิงอย่างซ่าบซึ้งใจ

สามารถช่วงชีวิตลูกชายของเขาไว้ได้ นี่มันเหมือนช่วยชีวิตของคนทั้งครอบครัวไว้ได้เลยจริงๆ ถ้าเกิดไม่มีเด็ก เขาก็คงไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

"ไม่ต้องหรอกครับ เด็กยังเล็ก ไม่จำเป็นต้องใช้เงินขนาดนั้น อีกอย่างผมก็ไม่ได้ใช้ยาอะไร" เจียงเฉิงพูดพรางดันเงินที่มือของพ่อวัยกลางคนกลับไป

แต่ทั้งคู่ก็ยังยืนยันที่จะให้เงินทั้งหมดแม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจในเรื่องการรักษาก็ตาม แต่ก็ดูออกว่าเจียงเฉิงทำงานอย่างหนักเพื่อช่วยลูกของพวกเขา

ในขณะนั้นเอง พวกเขานำเงินมาให้แล้วก็เดินออกจากคลินิกไป

"นี่สิเรียกว่าหมอที่ดี ช่วยคนแล้วไม่เอาเงิน นับประสาอะไรกับพวกหมอตุ้มตุ๋น ขนาดรักษาคนไข้ยังใช้ยาปลอมเลย"

"ใช่แล้ว ไม่มีจรรยาบรรณเลยจริงๆ ใครมีใจจะไปทุบเจ้าบ้านั้นที่คลินิกมันบ้าง"

"ไป ชั่งน่าเกียจจริงๆ เมื่อกี้ไม่ช่วยอะไรแล้วยังจะมาพูดจาสบประมาทคนอื่นอีก

ในขณะที่คุณเจนล่ากำลังจะเหวี่ยงใส่ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงที่มาจากข้างหลังของเธอ เธอหันไปมอง และเห็นพ่อของเธอซึ่งอยู่ในอาการโคม่าได้ตื่นขึ้นมาและขอน้ำดื่ม

"คุณพ่อคะ คุณพ่อตื่นแล้วหรอคะ?" คุณเจนล่ารีบถามอย่างตื่นเต้นดีใจสตีเว่นพยักหน้าอย่างอิดโรย

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้แล้ว เหลียงหัวจึงรีบตรวจวินิจฉัยอาการอย่างรวดเร็ว เพื่อตรวจสภาพร่างกายของสตีเว่นทันที

"เหลียงหัว ไม่น่าเชื่อว่าระบบย่อยอาหารของคุณสตีเว่นจะได้รับการฟื้นฟู และระบบทางเดินหายใจที่อ่อนแอของเขาก็ดีขึ้นอย่างมาก ดังนั้นเขาเลยอยากดื่มน้ำ" เจี่ยคุนพูดอย่างตื่นเต้น

"ใช่แล้ว เพราะกล้ามเนื้อเส้นประสาทในส่วนที่เสื่อมได้รับการยั้บยั้ง และการตอบสนองต่อเซลล์ประสาทก็อยู่ในเกณฑ์ที่ดี หากอิงตามผลวิเคราะห์นี้แล้วคุณสตีเว่นไม่จำเป็นต้องผ่าตัดแล้วก็ได้ครับ" ผู้อำนวยการแผนกประสาทวิทยาพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นหลังแจ้งผล

แพทย์ที่เข้าร่วมการประชุมหารือในครั้งนี้ต่างล้วนดีใจเป็นอย่างมาก ที่สามารถรักษาผู้ป่วยประเภทนี้ให้กลับมาปกติอีกครั้งได้ การรักษาครั้งนี้นับว่าเป็นการสร้างประวัติศาสตร์ครั้งใหม่ในวงการแพทย์

พอคุณเจนล่าเห็นสถานการณ์แบบนี้เลยทำให้เธอนึกถึงสองวันที่ผ่านมานี้ที่คุณเหลียงหัวใช้ยาตัวใหม่กับคุณพ่อ

"เหลียงหัว ที่คุณพ่อฉันหายดีมีความเกี่ยวข้องกับยาตัวใหม่ที่ใช้ไปเมื่อสองวันก่อนที่แล้วไหม?" คุณเจนล่าถามอย่างตื่นเต้น

"ถูกต้องครับ เป็นยาตัวใหม่ที่พัฒนาโดยแพทย์อัจฉริยะในประเทศจีนครับ" เหลียงหัวกล่าวโดยพยักหน้า

"เขาคือใคร? รีบให้เขามารักษาคุณพ่อฉันเลยสิ" คุณเจนล่าถามอย่างตื่นเต้น

เหลียงหัวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "หมอเทวดาคนนั้นคือคนที่คุณเจนล่าเคยไล่ออกไปก่อนหน้านี้ครับ เขาชื่อว่าเจียงเฉิง"