ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 436

“ไม่เป็นไร คุณให้เขารักษาเถอะ แต่ว่าขอเตือนเอาไว้ก่อนว่า ถ้าเขาทำพ่อของคุณตายไป อย่ามาโทษคลินิกว่านเชิงของพวกผม คลินิกว่านเชิงของพวกผมไม่กล้ารับผิดคดีใหญ่ขนาดนี้” เปียนหยวนพูดเสียงเย็นชาอยู่ด้านข้าง ในคำพูดเห็นชัดว่าเผยการข่มขู่ออกมา

หญิงวัยกลางคนฟังออกเช่นกัน ความหมายอันนี้คือ ถ้าเจียงเฉิงรักษาแล้วรักษาได้ไม่ดีละก็ งั้นคลินิกว่านเชิงก็จะไม่รักษาบิดาของเธอแล้ว งั้นบิดาเธอคงจบเห่จริงๆ แล้ว

“ไม่ได้ ฉันไม่ให้นายรักษา” หญิงวัยกลางคนรีบพูดกับเจียงเฉิงด้วยเสียงเย็นชา เธอไม่สามารถเอาบิดาตนเองมาเสี่ยงอันตรายได้

“ฮาๆๆ เจ้าบ้า ตอนนี้รู้จักอะไรเรียกว่าพลังของชื่อเสียงแล้วรึยัง? คนอื่นเขาไม่ให้นายรักษา งั้นถือว่านายรักษาไม่หาย ถึงตอนนั้นก็คือนายแพ้” เปียนหยวนได้ยินคำพูดของหญิงวัยกลางคน จึงหัวเราะแบบได้ใจออกมาทันใด

เขารู้สึกว่าเวลานี้ในที่สุดก็สามารถระบายอารมณ์ได้แล้ว รอต่อไปจะสามารถมองเห็นเจียงเฉิงมาคำนับศีรษะในร้านทุกวัน ถือว่าเป็นการเพิ่มประเด็นพูดถึงต่อคลินิกว่านเชิงสักนิด

เจียงเฉิงจำใจอยู่ครู่หนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งประชาชนทั่วไปล้วนเป็นคนที่ระมัดระวังที่สุด มองไม่เห็นผลลัพธ์ที่เป็นรูปธรรม จะไม่เชื่อใจคนอื่นง่ายดาย

“พี่สาวครับ พี่ดูโรคลมบ้าหมูของพ่อพี่ตอนนี้ยังกำเริบอยู่ รอถึงจนกินยาเสร็จก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรกัน ให้ผมฝังเข็มคุณพ่อของพี่ก่อนสักหน่อย ขอแค่เข็มเดียว รับรองว่าเขาจะฟื้นตัวกลับมาเป็นปกติทันที” เจียงเฉิงมองหญิงวัยกลางคนอย่างเคร่งขรึมแล้วบอกไป

พอหญิงวัยกลางคนฟัง รีบมองทางบิดาตนเองทางนั้นทันที มองเห็นบิดาตนเองเป็นโรคลมบ้าหมูกระตุกอยู่แบบนี้เธอก็ปวดใจมาก ดังนั้นถ้าเพียงแค่เข็มเดียว น่าจะไม่เป็นอะไร

“งั้นก็ได้ นายช่วยลองฝังเข็มคุณพ่อของฉันดูหน่อย” หญิงวัยกลางคนพูดกับเจียงเฉิงแบบลังเลอยู่บ้าง

เจียงเฉิงพยักหน้า รีบหยิบเข็มเล่มหนึ่งออกมา พลังทิพย์ภายในร่างกายแทรกเข้าในเข็ม ปักเข้าไปบนร่างกายชายสูงวัยที่โรคลมบ้าหมูกำเริบแล้ว

เปียนหยวนมองเห็นสถานการณ์นี้เข้ากลับไม่กังวลสักนิดเดียว เพราะเขารู้ว่า แค่เข็มเล่มเดียวนี้เดิมทีจะไม่เกิดผลกระทบใดๆ เพราะเหตุนี้เขาจึงมองเจียงเฉิงแบบหน้าตาเย้ยหยันเต็มที่

“นายดูสิ โรคลมบ้าหมูของตาเฒ่าหยุดจริงแล้ว”

“จริงด้วย เหมือนว่าสงบลงมาแล้ว”

“นี่มหัศจรรย์เกินไปมั้ง? นี่แค่เข็มเดียวเอง!”

คนโดยรอบมองเห็นชายสูงวัยค่อยๆ สงบลงมา ถกเถียงขึ้นมาอย่างตกใจทันใด

“นี่เป็นไปได้ยังไง?” เปียนหยวนมองเห็นสถานการณ์นี้เข้า ชั่วพริบตาเดียวเบิกดวงตาโตแล้ว

“พ่อคะ พ่อดีขึ้นจริงๆ” หญิงวัยกลางคนกุมมือของพ่อตนเองไว้อย่างตื่นเต้น

พูดอยู่ชายสูงวัยจึงใช้มือทั้งสองพยุงพนักวางแขนของรถเข็นไว้ พอออกแรงดัน ทั้งตัวก็ยืนอยู่บนพื้นอย่างมั่นคง

“ในที่สุด ในที่สุดฉันพอจะยืนเองได้แล้ว” ชายสูงวัยตื่นเต้นจนดวงตาขุ่นมัวเต็มไปด้วยน้ำตา เขารีบเดินสามสี่ก้าว แขนขาทั้งสี่พอจะประสานสัมพันธ์กันได้จริงๆ ฟื้นตัวกลับมาโดยสมบูรณ์

เปียนหยวนมองเห็นฉากที่น่าเหลือเชื่อแบบนี้ ชั่วขณะหนึ่งสีหน้าซีดเซียวขึ้นมา ถ้าบอกว่าก่อนหน้านี้ที่ลมบ้าหมูสิ้นสุดลงอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่แขนขาทั้งสี่เปลี่ยนมาประสานสัมพันธ์กันจนเดินลงพื้นได้แบบนี้ นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเด็ดขาด

“พ่อคะ พ่อหายเป็นปกติแล้วจริงด้วย” หญิงวัยกลางพูดกับพ่อของตนเองอย่างฮึกเหิม

“หมอเทวดา หมอเทวดาจริงๆ!”

ชายสูงวัยดีใจจนอยากคุกเข่าให้เจียงเฉิง แต่ว่ากลับถูกเจียงเฉิงประคองเอาไว้แล้ว บอกว่า “ไม่ต้องหรอกครับ รักษาโรคช่วยชีวิตคนเดิมก็คือหน้าที่ของหมอ”

“งั้น......ค่ารักษาครั้งนี้เท่าไรคะ พวกเราจ่ายให้คุณ” หญิงวัยกลางคนพูดอย่างตื่นเต้น พอจะทำให้บิดาหายเป็นปกติได้ ไม่ว่าราคาเท่าไรเธอจ่ายทั้งหมด

“ค่ารักษาไม่ต้องให้หรอกครับ วันนี้คลินิกของพวกเราเปิดกิจการวันแรก ฟรีทั้งหมดครับ” เจียงเฉิงหัวเราะพูดกับหญิงวัยกลางคน