ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 438

“หมอเจียงคะ ทำไมคุณต้องช่วยฉันแบบนี้ด้วย?”

“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกว่าเธอจิตใจดีมาก ถ้ามีเงื่อนไขที่ดีกว่านี้ จะต้องช่วยเหลือผู้คนได้มากมายแน่” เจียงเฉิงหัวเราะแล้วบอกกับเหยียนปิงหรู

เหยียนปิงหรูได้ยินคำพูดของเจียงเฉิงแล้ว จึงหัวเราะแล้วโบกมือให้ทันที ถึงกลับเข้าไปในบ้าน

ความจริงเจียงเฉิงช่วยเหลือเหยียนปิงหรูไม่เพียงแค่เพื่อเธอเท่านั้น และเพื่อที่ตนเองพอจะมีที่พักที่ดีกว่าเดิมด้วย มีคลินิกใหญ่ขนาดนี้อยู่สักแห่งหนึ่ง ต่อไปอยู่ที่เมืองเอกก็ไม่ต้องโดนปัดแข้งปัดขาจนระเหเร่ร่อนไปข้างถนนแล้ว

“ปิงหรู ลูกไปที่ไหนมา? ดึกขนาดนี้ถึงเพิ่งกลับมา? โทรศัพท์ก็ไม่ยอมรับ”

เหยียนหวางจุนมองเห็นเหยียนปิงหรูกลับมาถึงที่บ้าน รีบสอบถามอย่างไม่พอใจ เขายังคิดว่าลูกสาวตนเองเกิดเรื่องอะไรขึ้นเสียอีก

“อ่อ หมอเจียงเปิดคลินิกแห่งหนึ่งให้หนูค่ะ พวกเราสองคนยุ่งถึงตอนนี้เลยเพิ่งกลับมา” เหยียนปิงหรูนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ที่เก่าพอสมควรอย่างเหนื่อยล้าอยู่บ้าง ตอบคำถามพ่อตนเองไป

“เขาช่วยเปิดคลินิกให้ลูก?”

เหยียนหวางจุนรีบถามอย่างระแวงอยู่บ้าง “เขาคงไม่มีความคิดเลยเถิดอะไรกับลูกหรอกมั้ง?”

“พ่อคะ พ่อเห็นหมอเจียงเป็นคนยังไงกัน เขาก็แค่เพื่อช่วยเหลือหนูเท่านั้น บอกว่าเงินของคลินิกพวกนี้ถือว่าให้หนูยืม” เหยียนปิงหรูพอได้ยินคำพูดของพ่อตนเอง รีบพูดแบบไม่พอใจทันใด

“ต้องรู้จักมีความคิดระวังตัวด้วย” เหยียนหวางจุนบอกกับเหยียนปิงหรูด้วยคำพูดที่จริงใจเต็มที่และแฝงความหมายลึกซึ้ง

เหยียนปิงหรูรู้เรื่องพวกนี้อยู่แล้วเหมือนกัน แต่เธอรู้สึกว่าเจียงเฉิงไม่ใช่คนที่มีจิตใจชั่วร้ายแบบนั้น ไม่อย่างนั้นต้องวางแผนกระทำมิดีมิร้ายต่อตนเองตั้งแต่แรกแล้ว เจียงเฉิงเป็นคนที่คุ้มค่าให้เชื่อใจ

เจียงเฉิงกลับมาถึงโรงแรมที่ตนเองพักอยู่แล้ว เก็บกวาดสักหน่อย จึงคืนห้องไป เพราะที่คลินิกทางนั้นมีห้องพักอยู่มากมาย พักที่นั่นดีกว่าที่โรงแรมมาก ดังนั้นเจียงเฉิงจึงย้ายมาพักที่คลินิกทางนั้นแล้ว

“ที่รัก พรุ่งนี้ฉันกับพ่อแม่ก็ไปถึงเมืองเอกแล้วนะ นายจองที่พักเอาไว้ล่วงหน้าด้วยนะ” สวี่ฉิงพูดสั่งกับเจียงเฉิงในสายโทรศัพท์

“ไม่ต้องห่วง เตรียมที่พักไว้เรียบร้อยแล้ว โดยเฉพาะทำเลดีมากด้วย” เจียงเฉิงรีบพูดอย่างได้ใจอยู่บ้างในสายโทรศัพท์

“โอ๊ะ นายใส่ใจขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? นี่จัดเตรียมไว้เรียบร้อยทั้งหมดแล้ว?” สวี่ฉิงรู้สึกว่าในคำพูดของเจียงเฉิงมีความหมายอื่นอยู่ด้วย จึงถามทันที

“เธอมาแล้วก็รู้เอง รับรองทำให้พวกเธอตกใจมากแน่” เจียงเฉิงจงใจพูดให้สงสัยใคร่รู้ บอกกับสวี่ฉิงทางนั้นไป

หลังจากคุยกันมาสักพักหนึ่ง เจียงเฉิงทางนี้ก็วางสายโทรศัพท์ลง เจียงเฉิงนอนอยู่บนเตียง รอคอยสวี่ฉิงมาถึงที่นี่ มองเห็นตนเองเปิดคลินิกใหญ่ขนาดนี้แห่งหนึ่ง เธอจะประหลาดใจด้วยท่าทางแบบไหนกัน

“ไม่เลว ไม่เลวจริงๆ!”

“เป็นยังไงบ้างที่รัก สามีเตรียมพร้อมเอาไว้ล่วงหน้า ไม่ทำให้เธอขายหน้าหรอกมั้ง?” เจียงเฉิงพูดกับสวี่ฉิงแบบกระหยิ่มยิ้มย่อง

“ก็พอถูไถไปได้แหละ!”

ในใจสวี่ฉิงพึงพอใจมากแล้ว แต่ว่าเธอยังไม่อยากมองเห็นท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่องเกินไปของเจียงเฉิง จึงแสร้งพูดแบบไม่สนใจทันที

“คุณเจียงครับ คุณเปิดคลินิกอยู่ที่นี่สินะครับ ยินดีด้วยครับ ยินดีด้วยจริงๆ” ระหว่างพูดคุยกัน ผู้ชายคนหนึ่งก็พาคนถือกล่องของขวัญไว้ในมือเดินเข้ามาแล้ว

“ผกก.ซ่ง คุณมาได้ยังไงกัน?” เจียงเฉิงมองเห็นผู้ชายที่เข้ามา รีบพูดจาด้วยท่าทางไม่ปลื้มใจอยู่หน่อย

ถูกต้อง ผู้ชายที่มาเยือนไม่ใช่ใครอื่น ก็คือผกก.ซ่ง ซ่งจุ้นชิงที่ก่อนหน้านี้อยากจับเจียงเฉิง

ซ่งจุ้นชิงพอเห็นท่าทีนี้ของเจียงเฉิง ก็รู้ว่าความเข้าใจผิดครั้งที่แล้วของตนเองยังไม่ได้จัดการให้เรียบร้อย เขารีบร้อนหัวเราะแล้วบอกว่า “นี่ไม่ใช่ได้ยินคนบอกว่าคุณเจียงเปิดคลินิกแล้วเหรอครับ ผมมาแสดงความยินดีล่วงหน้าโดยเฉพาะเลย”

ซ่งจุ้นชิงกำลังเตรียมให้ลูกน้องเปิดกล่องของขวัญออก ทันใดนั้นด้านนอกมีนักเลงยี่สิบกว่าคนบุกเข้ามาแล้ว ผลักผกก.ซ่งที่ขวางทางออกไปโดยตรง ตะโกนพูดกับเจียงเฉิงว่า “ไอ้สารเลวคนนั้นที่ชื่อเจียงเฉิงอะ ไสหัวออกมา!”