ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 445

สวี่เจี้ยนไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเจียงเฉิง เพราะก่อนหน้านี้เขาก็เคยถูกแมงป่องต่อย และไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อย่างมากก็จะบวมอยู่สักพักแล้วก็ดีขึ้น

“นั่นเป็นแมงป่องไม้หนานซา มีพิษร้ายแรง ทำให้หัวใจเต้นเร็วขึ้น เส้นเลือดแตก ทำให้ความดันโลหิตต่ำ จนกระทั่งช็อก และทำให้เสียชีวิตได้ในเวลาอันสั้น” เจียงเฉิงพูดกับสวี่เจี้ยนอย่างจริงจังมาก

“เจียงเฉิง คุณเป็นแค่บุรุษพยาบาล รู้เรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ? ไม่รู้แล้วแสร้งทำเป็นรู้ ต้องการจะทำให้พวกเราหวาดกลัว คุณมันอ่อนหัดเกินไป” สวีหย่ากอดอกและมองไปที่เจียงเฉิงอย่างเย็นชา

“คุณ……”

สวี่เจี้ยนกำลังจะด่าต่อว่าเจียงเฉิงแสร้งทำเป็นบุรุษพยาบาลได้อย่างไร ถึงอย่างไรที่นี่ก็มีแต่หมอ แต่ยังไม่ทันได้พูดออกมา เขาก็รู้สึกว่าสมองเลอะเลือน ร่างกายล้มลงกับพื้นและไม่ได้ยินเสียงเรียกใดๆ

“สวี่เจี้ยน นายเป็นอะไรไป” เมื่อเห็นว่าจู่ๆ สวี่เจี้ยนล้มลงกับพื้น สวีหย่าก็รีบนั่งลงยองๆ และถามด้วยความเป็นห่วง

สวี่เจี้ยนไม่สามารถตอบโต้ได้เลย เนื่องจากร่างกายของเขาอดไม่ได้ที่จะชักกระตุก และน้ำลายฟูมปาก

สวีหย่าคิดไม่ถึงว่าแมงป่องจะมีพิษร้ายแรงขนาดนี้ เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปในบ้านและเรียกคนออกมาช่วย

เมื่อเห็นสถานการณ์ของสวี่เจี้ยน เจียงเฉิงก็ไม่กล้าชักช้า เขารีบหยิบถุงใส่เข็มที่นำติดตัวมาด้วยออกมา และฝังเข็มลงบนแขนของสวี่เจี้ยนหลายเล่ม เพื่อช่วยสกัดพิษให้เขา

ไม่อย่างนั้นพิษจะแพร่กระจายไปทั่ว และเขาจะไม่รอดจริงๆ

“เขาเป็นอย่างไรบ้าง?” สวี่ฉิงที่อยู่ข้างๆ ถามด้วยความร้อนใจ

ไม่ว่าสวี่เจี้ยนจะมองเจียงเฉิงกับสวี่ฉิงเป็นศัตรูอย่างไร พวกเขาก็ยังคงเป็นครอบครัวเดียวกัน และเจียงเฉิงก็ให้ความสำคัญกับการช่วยชีวิตคนมาแต่ไหนแต่ไร และไม่มีทางใช้โอกาสนี้เพื่อแก้แค้น

“สถานการณ์ค่อนข้างร้ายแรง แต่ขอแค่รักษาได้ทันท่วงทีก็จะไม่เป็นไร” ในขณะพูด เจียงเฉิงก็ฝังเข็มอย่างตั้งอกตั้งใจ

“อะไรนะ? สวี่เจี้ยนถูกแมงป่องกัด? ”

สวี่จื้อกั๋วกำลังคุยโม้กับคนอื่นๆ อยู่ที่โต๊ะอาหาร ทันใดนั้นก็ได้ยินว่าลูกชายของตัวเองถูกพิษ และลุกขึ้นยืนอย่างรีบร้อน

“ใช่ค่ะ” เดิมทีสวีหย่าคิดว่าเป็นแค่แมงป่องธรรมดา แต่เมื่อเห็นสวี่เจี้ยนเป็นอย่างนั้น เธอก็กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถึงอย่างไรเธอก็ให้คนย้ายก้อนหินมาไว้และมีแมงป่องปะปนมาด้วย

“ไม่น่าจะเป็นไร ก็แค่แมงป่อง จะร้ายแรงสักแค่ไหนกัน” สวีฉางเซิงที่นั่งข้างหน้าเขาพูดอย่างหนักแน่นราวกับภูเขาไท่ซาน

“พ่อ ผมจะออกไปดูก่อน” สวี่จื้อกั๋วกังวลเล็กน้อย ถึงอย่างไรก็เป็นลูกชายของตัวเอง เขาพูดและรีบวิ่งออกไป

เมื่อสวี่จื้อกั๋วเห็นเจียงเฉิงกำลังฝังเข็มลงบนแขนของลูกชายตัวเอง เขาก็โมโหในทันที

“ไปให้พ้น ใครใช้ให้แกมาฝังเข็มบนแขนลูกชายของฉันมั่วซั่ว” สวี่จื้อกั๋วเข้าไปผลักเจียงเฉิงออกไป จากนั้นก็รีบกอดลูกชายของตัวเองและร้องตะโกน “ลูก ลูกเป็นอย่างไรบ้าง? เป็นอย่างไรบ้าง?”