ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 459

“เขางั้นเหรอ? เศรษฐีหนุ่มลึกลับ?” เปียนเฉียนฟานเห็นรูปถ่ายในทีวีก็พลันถามอย่างตกตะลึงเล็กน้อย

“เศรษฐีหนุ่มลึกลับบ้าบออะไรกัน ก็เป็นแค่หมอชาวบ้านจากบ้านนอก หลอกคนเก่งชะมัด แม้แต่ข่าวแบบนี้ก็ยังซื้อมาออกทีวี” เปียนหยวนนึกว่าเจียงเฉิงจงใจซื้อข่าวแบบนี้มาหลอกคน ดังนั้นจึงก่นด่าแบบนี้

ตอนนี้เปียนหยวนหงุดหงิดมากจริงๆ หมอนี่หลอกเอาคลินิกเขาไป ไม่ทันไรก็กลายเป็นเศรษฐีหนุ่มลึกลับไปแล้ว หน้าไม่อายซะจริงๆ

เปียนว่านเชิงเองก็มองดูรูปถ่ายในทีวี ตอนที่เขากำลังจะเปิดคลินิกที่เขต เขาเองก็เคยไหว้วานคนของเขตเหมือนกัน ดังนั้นก็ย่อมรู้จักเจ้าแห่งวงการแพทย์อย่างปี้หมิงจู

เห็นได้ชัดว่ารูปถ่ายนี้ไม่ใช่ของปลอม อีกทั้งชายหนุ่มคนนั้นเองก็ดูคุ้นตามากจริงๆ

“พ่อ พ่อดูพ่อหนุ่มคนนี้สิ เหมือนคนของตระกูลเจียงของเมืองหลวงไหม?” เปียนเฉียนฟานมองรูปถ่ายของเจียงเฉิง พลางถามอย่างตื่นตระหนกเล็กน้อย

“ตระกูลเจียงของเมืองหลวง?”

เปียนว่านเชิงได้ยินลูกชายพูดดังนั้นก็พลันดูรูปถ่ายอย่างละเอียดด้วยท่าทางตกตะลึง ทว่าเพียงครู่เดียวทีวีก็รายงานข่าวนี้จบแล้ว รูปถ่ายเองก็หายไปแล้วเช่นกัน

เพียงแต่เขาลองนึกย้อนอย่างละเอียด ผนวกกับคำพูดของลูกชาย เจียงเฉิงคนนี้เหมือนจะมีหน้าตาคลับคล้ายคนตระกูลเจียงของเมืองหลวงจริงๆ

ตระกูลเจียงของเมืองหลวงเป็นถึงหนึ่งในสามตระกูลใหญ่ที่เก่าแก่ เมื่อเทียบกับตระกูลอื่นๆของเมืองหลวงก็ไม่รู้ว่าแข็งแกร่งกว่าตั้งกี่เท่า แม้แต่เปียนว่านเชิงก็ไม่อาจทัดเทียมกับตระกูลเจียงของเมืองหลวงได้เลยสักนิด

“ไม่มีทาง คุณชายตระกูลเจียงของเมืองหลวงผมรู้จักทุกคน ทำไมผมถึงไม่รู้ว่ามีคนชื่อเจียงเฉิงด้วย?” เปียนหยวนพูดอย่างไม่เชื่อในทันที เขาไม่เชื่อหรอกว่าไอ้เจียงเฉิงนั่นจะเป็นคนของตระกูลเจียง

“ก็จริง ตระกูลเจียงไม่มีคนชื่อเจียงเฉิง” เปียนเฉียนฟานเองก็นึกถึงจุดนี้ ทว่าเมื่อกี้เขาเห็นเจียงเฉิงคนนี้ดูคล้ายกับคนตระกูลเจียงเล็กน้อย

“อีกอย่าง คุณชายของตระกูลเจียง มีความจำเป็นต้องไปแกล้งปลอมตัวเป็นเศรษฐีหนุ่มลึกลับถึงที่เขตด้วยหรือไง?” เปียนหยวนพูดต่อ

เปียนว่านเชิงคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้ ทว่าเขาเองก็ต้องรอบคอบหน่อย หากสมมติว่าเป็นคุณชายตระกูลเจียงจริงๆ งั้นก็งานเข้าแน่ๆ ดังนั้นรอบคอบหน่อยจะดีกว่า

“ไม่ว่ายังไง ก็สืบประวัติเจ้าหมอนี่ก่อน เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีเบื้องหลังอะไร ก็ค่อยหาข้ออ้างไปจับกุม” เปียนว่านเชิงเอ่ยเสียงขรึม

“เข้าใจแล้วครับ ปู่” เปียนหยวนได้ยินดังนั้นก็พลันได้ใจขึ้นมาทันที ครั้งนี้เจ้าหมอนี่ต้องเสียใจภายหลังที่มาทำให้เขาไม่พอใจ

วันที่สอง เจียงเฉิงมาที่คลินิก คลินิกหอชุบชีวิตก็ถือว่าเปิดกิจการแล้ว ดังนั้นเขาจึงเตรียมต้อนรับผู้ป่วยที่มาหาหมอ

ชายวัยกลางคนเห็นเจียงเฉิงแค่อายุยี่สิบกว่าก็พลันขมวดคิ้วทันที เอ่ยว่า “หมอที่หนุ่มขนาดนี้จะรักษาคนเป็นได้ยังไง? ล้อเล่นกันหรือไง!”

ชายวัยกลางคนเอ่ยเสียงเย็น ก่อนจะรีบพาหญิงชราจากไป

“คุณผู้ชาย แม่คุณน่าจะมีอาการปอดเย็นสินะ ออกกำลังกายนิดหน่อยก็หอบหายใจ ร่างกายเองก็ไร้เรี่ยวแรง” เจียงเฉิงพูดกับชายวัยกลางคนเสียงเบา

ชายวัยกลางคนได้ยินคำพูดของเจียงเฉิงก็พลันชะงักฝีเท้า เพราะอาการของแม่เขาตรงกับเจียงเฉิงพูดเป๊ะ ทว่าเจียงเฉิงยังไม่ได้ตรวจอาการแม่เขาเลย เขารู้ได้ยังไงกัน?

“นายรู้ได้ยังไง?” ชายวัยกลางคนมองมองเจียงเฉิงอย่างตกตะลึงเล็กน้อย

“เห็นคุณยายสีหน้าซีดเซียว เป็นอาการหายใจสั้น ส่วนริมฝีปากออกสีม่วงก็เกิดจากร่างกายเย็น อาการของคุณยายไม่ได้สาหัสมาก เพียงแค่เอายาไปต้มกินไม่กี่แผงก็หายดีแล้ว” เจียงเฉิงเอ่ยกับชายวัยกลางคนยิ้มๆ

ชายวัยกลางคนได้ยินดังนั้นก็รู้สึกว่าที่เจียงเฉิงพูดก็เหมือนจะสมเหตุสมผล ดูจากท่าทางก็ไม่เหมือนนักต้มตุ๋น

“ในเมื่อคุณดูแม่นขนาดนี้ งั้นเราก็หาหมอที่นี่เลยก็ได้” ชายวัยกลางคนเองก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ทว่าเขาเห็นท่าทางของเจียงเฉงก็ไม่เหมือนนักต้มตุ๋น พลันรีบเอ่ยทันที