ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 460

หลังจากที่ชายวัยกลางคนพยุงหญิงชรานั่งลง เจียงเฉิงก็ตรวจดูอาการอีกครั้ง จากนั้นก็เขียนใบสั่งยา แล้วยื่นให้เหยียนปิงหรู

เหยียนปิงหรูเห็นใบสั่งยานี้แล้วก็รีบไปจัดยาทันที ไม่นานก็ห่อยาสามแผงเสร็จแล้วยื่นให้ชายวัยกลางคน

“อาการป่วยแม่ผมมักจะกลับมากำเริบซ้ำๆ ถ้ากินยาของคุณแล้วจะยังกำเริบอยู่อีกไหม?” หลังจากชายวัยกลางคนรับยามาแล้วก็ถามอย่างสงสัยเล็กน้อย

“วางใจเถอะครับ ไม่มีทางกำเริบอีกแน่นอน” เจียงเฉิงตอบ ก่อนจะให้ชายวัยกลางคนไปจ่ายเงิน อีกทั้งค่ารักษาก็ไม่ได้แพงมาก รวมทั้งหมดแค่ร้อยกว่าหยวน เขาจึงออกไปจากที่นี่ด้วยความคิดที่จะลองดู

“ดูสิ เราได้ลูกค้าคนแรกแล้วไม่ใช่หรือไง?” เจียงเฉิงยิ้มเอ่ยกับเหยียนปิงหรู

“ไม่ง่ายเลยจริงๆ” เหยียนปิงหรูเก็บเงินเอาไว้ ยังดีที่ร้านนี้เธอไม่ต้องจ่ายค่าเช่าเอง ไม่งั้นในหนึ่งวันต้องขาดทุนขนาดไหนกัน

“สบายใจเถอะ ของแบบนี้มันต้องพึ่งชื่อเสียง รอชื่อเสียงค่อยๆดีขึ้นเมื่อไหร่ ก็จะมีคนไข้มาเยอะเอง ถึงเวลาเธอเองก็จะงานยุ่งสมใจอยากแล้วเหมือนกัน” เจียงเฉิงเอ่ยกับเหยียนปิงหรูยิ้มๆ

“งั้นฉันยอมงานยุ่งดีกว่า อย่างน้อยก็หาเงินได้เยอะ” เหยียนปิงหรูเองก็ยิ้มเอ่ยกับเจียงเฉิง

เพียงแต่มีหมอที่รักษาเก่งอย่างเจียงเฉิง ทั้งวันนี้ก็มีคนไข้ไม่กี่คนมาใช้บริการ ทว่าจากนี้ไปก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ทำแล้ว เจียงเฉิงจึงกลับไปที่ห้องของสวี่ฉิง

สวี่ฉิงกำลังนอนเล่นโทรศัพท์ เธอเองก็ว่างจนรู้สึกเบื่อ

“ที่รัก เธอก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ทำ ไปกันเถอะ ฉันพาเธอไปชอปปิง” เจียงเฉิงมองสวี่ฉิงแล้วเอ่ยยิ้มๆ

“นายยังจำเมียนายได้อยู่อีกเหรอ ฉันนึกว่านายลืมฉันไปแล้ว” สวี่ฉิงมองบนใส่เจียงเฉิง พลางพูดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย ทั้งที่คลินิกก็ไม่ได้ยุ่งมากแท้ๆ แต่หมอนี่กลับไม่มาหาเธอเลย

“ทำไม? โกรธเหรอ?” เจียงเฉิงยิ้มถามสวี่ฉิง

“นายก็ไม่ได้งานยุ่งแต่กลับไม่มาหาฉันเลย อยากอยู่แต่กับปิงหรูใช่หรือเปล่า?” สวี่ฉิงถลึงตาใส่เจียงเฉิง

เจียงเฉิงได้ยินคำพูดของสวี่ฉิงก็รู้สึกหมดคำพูด ตอนนี้เมียเขายิ่งอยู่ยิ่งขี้หึงชะมัด แบบนี้ก็ยังหึงได้ด้วย

“มีเรื่องพรรค์นั้นสักที่ไหนกัน ฉันก็กำลังคิดว่าจะพาเธอไปเที่ยวไหนดีนี่ไง” เจียงเฉิงพูดกับสวี่ฉิงยิ้มๆ

ยังไงซะ สวี่ฉิงเองก็ไม่ได้โกรธจริง เธอแต่งหน้าอ่อนๆ จากนั้นก็ออกไปชอปปิงกับเจียงเฉิง

“ที่รัก บอกมาเถอะ ว่าเธออยากได้อะไร สามีจะซื้อให้เธอหมดเลย” เจียงเฉิงโอบไหล่สวี่ฉิงเดินอยู่ในห้างสรรพสินค้าหรู

“ก็ไม่มีอะไรที่อยากได้หรอก” สวี่ฉิงดูไปเรื่อยเปื่อย อันที่จริงเธอไม่มีอะไรที่อยากได้จริงๆ