ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 46

หวูห้าวถูกฟางหลันหลันกัด บริเวณข้อมือมีรอยฟันฝากไว้ และมีคราบเลือดออกมา

หวูห้าวโมโหทันที กัดฟันกรอดด่าทอว่า“ให้เกียรติแล้วยังไม่เอาอีก!”

หวูห้าวขยับฝีเท้า วิ่งตามฟางหลันหลันอีกครั้ง ครั้งนี้เขาใช้มือข้างหนึ่งจับแขนฟางหลันหลันไว้ทั้งสองข้าง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งปิดปากเธอไว้ แล้วโอบฟางหลันหลันไว้ในอ้อมแขน

“มึงยังจะวิ่งอีกไหม?”หวูห้าวได้กลิ่นอายความหอมจากตัวฟางหลันหลัน สัมผัสได้ถึงความนุ่มนิ่มของร่างกายฟางหลันหลัน เขาเกิดความคิดอื่นขึ้นมาทันที

เดิมหน้าตาและรูปร่างของฟางหลันหลันก็ดึงดูดคนอยู่แล้ว หวูห้าวเป็นบอดี้การ์ดของฟางหลันหลัน ได้เห็นการแต่งตัวของฟางหลันหลันบ่อยครั้งอยู่แล้ว แน่นอนว่าเขาก็มีความโหยหาฟางหลันหลัน

แต่เมื่อก่อนหวูห้าวอาศัยกินข้าวของตระกูลฟาง เขาเลยไม่กล้ามีความคิดอื่น ตอนนี้เขาได้ออกมาจากตระกูลฟางแล้ว ทำเรื่องอื่นๆ เหมือนว่าก็ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้นิ

สายตาของหวูห้าวมองโลมเลียลำคอของฟางหลันหลัน และมองหน้าอกนุ่มของเธอ เขายิ้มร้ายพูดว่า“คุณหนูฟาง เพื่อชดเชยสิ่งที่คุณกัดผมไป อีกสักครู่หนึ่งคุณต้องอยู่เป็นเพื่อนผมละ”

พูดแล้วหวูห้าวก็ลากฟางหลันหลันไปทางห้องน้ำผู้ชาย สนามแข่งรถเป็นสถานที่รกวุ่นวาย มักจะเกิดเรื่องหัวหน้าแก๊งค์บังคับผู้หญิงอยู่บ่อยครั้ง เพราะฉะนั้นหวูห้าวเลยคิดว่าถ้าตัวเองย่ำยีฟางหลันหลันอยู่ที่นี่ ต่อให้เธอเรียกให้คนช่วยก็ไม่มีประโยชน์อะไร

ฟางหลันหลันดิ้นรนขัดขืนอย่างรุนแรง ตอนนี้เธออยากให้เจียงเฉิงมาช่วยเธอเหลือเกิน แต่เมื่อกี้เธอบอกเจียงเฉิงว่าไม่ต้องมายุ่ง หากก่อนหน้านี้เจียงเฉิงมากับเธอก็ดี

แต่ไม่ว่าฟางหลันหลันจะดิ้นรนขัดขืนยังไงก็ไม่มีประโยชน์ ตอนที่ฟางหลันหลันสิ้นหวัง เสียงของเจียงเฉิงก็ดังมา

“ปล่อยเธอซะ!”

หวูห้าวตกใจเสียงของเจียงเฉิง เขารีบมองไปตามเสียง ก็ได้เห็นเจียงเฉิงยืนอยู่คนเดียวไม่ไกล และสายตาน่าสะพรึงกลัวมองมาทางฝั่งของตัวเอง

“นายมาคนเดียวเหรอ?”หวูห้าวมองบริเวณโดยรอบอย่างระมัดระวัง

หวูห้าวก็รู้ดี ตอนนี้เขาลงมือแตะต้องฟางหลันหลัน นั่นหมายความว่าไม่มีทางให้ถอยกลับแล้ว ถ้าฟางเจี้ยนกั๋วรู้เรื่อง อย่างนั้นถ้าจะทำให้เขาตายก็พอๆกันกับทำให้มดตัวหนึ่งตายนั่นแหละ

“ฉันคนเดียวแล้วทำไมเหรอ?”เจียงเฉิงพูดแล้วสาวเท้าเดินเข้าหาหวูห้าว

อันที่จริงเจียงเฉิงก็ไม่ได้อยากตามฟางหลันหลันมาหรอก แต่เขาอยากเข้าห้องน้ำ ถามหาห้องน้ำเห็นบอกว่าอยู่ทางนี้ เขาเลยมา

ประจวบเหมาะกับเจียงเฉิงได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของฟางหลันหลัน ถึงได้รีบมา เลยได้เห็นว่ามีคนบังคับฟางหลันหลันอยู่

เจียงเฉิงเดินสาวเท้าเข้ามาใกล้ ถึงได้เห็นว่าคนที่บังคับฟางหลันหลันคุ้นหน้าคุ้นตา เหมือนบอดี้การ์ดคนที่ส่งฟางหลันหลันมาโรงพยาบาลเมื่อตอนก่อนหน้านี้เลย

แม้ว่าเจียงเฉิงจะไม่ได้ออกแรง แต่หวูห้าวกลับรู้สึกว่ามือเหมือนไม่เชื่อฟัง เลยปล่อยมือจากมีดที่กำไว้

หวูห้าวชะงักงัน รีบดึงสติกลับมา มืออีกข้างหนึ่งทุบไปบนศีรษะของเจียงเฉิง

เจียงเฉิงเอียงศีรษะหลบ แล้วเอื้อมมือคว้าที่ไหล่ของหวูห้าวเบาๆ ได้ยินแค่เสียงแก๊ก แขนทั้งสองข้างของหวูห้าวตกลงทันที ไม่ว่าหวูห้าวจะออกแรงยังไง ก็ไม่สามารถควบคุมแขนของตัวเองได้แล้ว

“นี่……นี่เกิดอะไรขึ้น?”หวูห้าวกระวนกระวายทำตัวไม่ถูกมองเจียงเฉิง คนคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว เขาดูออกว่าเจียงเฉิงไม่ได้ออกแรงเลย

“ฉันปล่อยนายได้นะ แต่คนของตระกูลฟางจะปล่อยนายไหม ฉันก็ไม่รู้แล้ว”เจียงเฉิงพูดอย่างเรียบร้อย เดินไปข้างกายหวูห้าว แล้วเดินผ่านไปหาฟางหลันหลัน

หวูห้าวมองฟางหลันหลันด้วยความไม่พอใจ รีบหมุนตัววิ่งเผ่นทันที ตอนนี้ภาระหน้าที่อันเร่งด่วนคือต้องหาสถานที่เชื่อมต่อมือนี้ หวูห้าวเลยวิ่งด้วยความเร่งรีบ ไม่แน่ใจอาจจะยังมีโอกาส

“ใครให้คุณมา ฉันรับมือเองได้”ฟางหลันหลันเบ้ปากพูดอย่างไม่ยอมแพ้

เจียงเฉิงหัวเราะค้าน มองฟางหลันหลันแล้วพูดว่า“เหรอครับ?”

ฟางหลันหลันทำเสียงไม่พอใจ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ต่อสายถึงฟางเจี้ยนกั๋ว“พ่อคะ มีคนรังแกหนูค่ะ”