ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 464

เดิมทีเธอนึกว่าสามีตัวเองเป็นผู้จัดการร้านก็ยอดเยี่ยมมากพอแล้ว ทว่าเจียงเฉิงกลับเป็นถึงผู้ถือหุ้นรายใหญ่อันดับสองของร้านขายหยกโจวซื่อ แล้วก่อนหน้านี้เธอยังปฏิบัติตัวกับเขาแบบนั้นอีก

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ ผมผิดไปแล้ว พี่อย่าถือสาผู้น้อยอย่างผมเลย ปล่อยผมไปเถอะครับ” ชายสกินเฮดคุกเข่าต่อหน้าเจียงเฉิง พลางเอ่ยอย่างอ้อนวอน

“ตอนนี้รู้ตัวว่าผิดแล้วเหรอ? เมื่อกี้ตอนขว้างโทรศัพท์ ทำไมถึงคิดไม่ได้ล่ะ?” เจียงเฉิงเอ่ยเสียงเรียบ

“พี่ใหญ่ ผมไม่รู้จริงๆว่าพี่จะมีสถานะแบบนั้น ผมสมควรตาย ผมสมควรตาย” ชายสกินเฮดพูดไปพลางสยบแทบเท้าเจียงเฉิงไปพลาง ตอนนี้เขาเพียงแค่อยากจะรักษางานตัวเองเอาไว้ เพราะหากเขาเสียงานนี้ไป ก็จะไม่มีทางก้าวหน้าได้ขนาดนี้อีกแล้ว

“สายไปแล้ว ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยให้โอกาสพวกนาย แต่พวกนายไม่รักษาไว้เอง โทษฉันไม่ได้” เจียงเฉิงทำเสียงขึ้นจมูก ก่อนจะพาสวี่ฉิงจากไป คนที่หาเรื่องใส่ตัวแบบนี้ เขาเจอมาเยอะแล้วจริงๆ

ชายสกินเฮดเห็นเจียงเฉิงจะจากไป ก็พลันรีบไปกอดขาเจียงเฉิงเอาไว้ จากนั้นก็ตะคอกใส่เหม่ยหุ้ยว่า “แกเองก็มาคุกเข่าซะ!”

เหม่ยหุ้ยเองก็ไม่อยากให้สามีตัวเองเสียงานที่ดีขนาดนี้ไป พลันรีบมาถึงตรงหน้าสวี่ฉิง

“สวี่ฉิง ขอโทษจริงๆนะ ฉันไม่รู้ว่าสามีเธอยอดเยี่ยมขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ฉันก็แค่ล้อเล่นเท่านั้น” เหม่ยหุ้ยดึงแขนของสวี่ฉิงเอาไว้ แล้วเอ่ยด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

สวี่ฉิงทำเพียงแค่มองเหม่ยหุ้ยด้วยสายตาเย็นชา เธอรู้อยู่แล้ว ว่าหากเจียงเฉิงไม่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ ผู้หญิงคนนี้ก็จะรังแกเธอให้ตายแน่ๆ

“ถอย!”

สวี่ฉิงพูดเสียงเย็น

เหม่ยหุ้ยเองก็เสียใจภายหลังมาก หากรู้แต่แรกว่าสามีของสวี่ฉิงเก่งกาจขนาดนี้ และหากเธอประจบเอาใจสวี่ฉิงสักหน่อย สามีเธอก็จะก้าวหน้าในหน้าที่การงานกว่านี้แน่ๆ ทว่าตอนนี้ทุกอย่างจบเห่ลงแล้วจริงๆ

“สวี่ฉิง เธอจะไร้เยื่อใยนาดนี้ไม่ได้นะ ตอนเด็กเราสองคนสนิทกันขนาดนั้น ฉันมักจะไปเที่ยวบ้านเธอตลอด เธอลืมแล้วเหรอ? ก่อนหน้านี้ฉันไม่ดีเอง ฉันขอโทษ” เหม่ยหุ้ยแทบจะพูดกับสวี่ฉิงทั้งน้ำตา

ทว่าสวี่ฉิงไม่แยแสคำพูดของผู้หญิงคนนี้เลยสักนิด เพราะเธอรู้ว่าคนแบบนี้คบไม่ได้เด็ดขาด เจียงเฉิงขยับตัวสลัดชายสกินเฮดที่กอดขาตัวเองออกไป ส่วนสวี่ฉิงก็ผลักเหม่ยหุ้ยออก แล้วเก็บโทรศัพท์ของเจียงเฉิงที่ถูกขว้างจนแตกขึ้นมา

เจียงเฉิงกับสวี่ฉิงออกไปจากที่นี่ ส่วนชายสกินเฮดกับเหม่ยหุ้ยก็ร้องไห้โอดครวญ

“สามี” เหม่นฮุ่ยมองชายสกินเฮดอย่างเกรงกลัวเล็กน้อย

“แกไสหัวไปซะ” ชายสกินเฮดพูดแล้วก็ง้างมือตบหน้าผู้หญิงที่หาเรื่องใส่ตัวนี่อีกครั้ง

เหม่ยหุ้ยถูกตบอีกฝ่ามือหนึ่ง ทว่าเธอกลับไม่รู้สึกโกรธเคืองเลยสักนิด ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เธอรู้สึกผิดและละอายใจมากจริงๆ ทำไมเธอถึงต้องไปค่อนขอดคนอื่นทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย