ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 48

“ทุก……ทุกท่าน มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนะ!”หวูห้าวพูดติดอ่าง

แต่คนเหล่านี้ไม่ฟังที่เขาพูด พุ่งเข้ามาจับที่แขนของเขากันเลย แล้วพาออกไป หวูห้าวก็รู้ดี การแก้แค้นที่น่ากลัวกำลังรอเขาอยู่ เขารู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมาทันที

ตลาดนัดตะวันป็นตลาดนัดกลางคืนแห่งหนึ่งที่เจริญในเมืองหลูหยาง ตอนนี้การค้าขายคึกคัก เสียงร้องตะโกนเรียกลูกค้ากันอย่างบ้าระห่ำ และกลิ่นหอมฉุยของของกินเล่นแต่ละอย่างโชยมา

ตอนที่ทุกคนกำลังถูกของกินดึงดูดความสนใจ ทันใดนั้นได้มีรถหรูที่ยากจะเทียบเทียนได้ขับเข้ามา จอดอยู่ตรงลานจอดรถข้างตลาดนัด

ตลาดนัดกลางคืนแบบนี้น้อยมากที่จะเจอรถสปอร์ตหรู ฉะนั้นคนจำนวนไม่น้อยเลยต่างพากันทยอยมอง พากันแปลกใจจนอยากจะรู้ว่าคนที่มาเป็นใคร

ประตูรถเปิดออก เจียงเฉิงกับฟางหลันหลันก็ลงมาจากรถ

“เฮ้อ คุณพาฉันมาทำอะไรที่นี่?”ฟางหลันหลันมองไปรอบๆ เห็นร้านอาหารที่มีควันลอยขึ้นเป็นเกลียว แววตามีความรังเกียจเล็กน้อย

ถึงยังไงการใช้ชีวิตของฟางหลันหลันก็อยู่สังคมชั้นสูงมาตั้งแต่เด็ก เธอไม่เคยมาตลาดนัดกลางคืนแบบนี้เลย เธอถูกบอกมาตั้งแต่เด็กว่า สถานที่แบบนี้สกปรก ไม่สะอาด เพราะฉะนั้นเธอเลยไม่ชอบที่นี่เลยสักนิดหนึ่ง

“อาหารที่นี่อร่อย”เจียงเฉิงล็อครถเสร็จพูดแล้วยิ้มกับฟางหลันหลัน“ไปกันเถอะ!”

ฟางหลันหลันขมวดคิ้วเป็นปมมอง ส่ายศีรษะพูดว่า“ฉันไม่ไปหรอก อยากจะไปคุณก็ไปคนเดียวเถอะ ฉันยอมหิวตาย โดดลงไปจากตรงนี้ ก็ไม่มีทางกินของของที่นี่”

เจียงเฉิงส่ายหน้าอย่างจนปัญญา แล้วเดินเข้าไปด้านในตลาดนัดกลางคืน ส่วนฟางหลันหลันเอนตัวพิงรถเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่

เดิมทีฟางหลันหลันอยากพาเจียงเฉิงไปกินสเต็กอาหารฝรั่ง แต่เจียงเฉิงบอกว่าจะพาฟางหลันหลันไปกินอาหารที่อร่อยกว่าก็เลยพามาที่นี่

“บ้าจริงๆเลย สมองของฉันเอ๋อมึนงงหมดละ ที่ฟังผู้ชายคนนั้น”ฟางหลันหลันหิวจนท้องร้องโครกคราก บ่นตำหนิออกมา

ไม่นาน เจียงเฉิงก็ถือโรตีไข่ยัดไส้ไข่มาสองชุด เจียงเฉิงถือออกมาหนึ่งอัน แล้วกัดมันคำหนึ่ง ส่วนอีกหนึ่งอันยื่นมาตรงหน้าฟางหลันหลัน แล้วพูดว่า“กินไหม?”

ฟางหลันหลันเห็นในมือของเจียงเฉิงอมน้ำมันเยอะมาก เธอทำหน้ารังเกียจ พูดว่า“ฉันไม่กิน!”

“คุณชิมหน่อยนะ มันไม่ตายหรอก อีกอย่างมีผมเป็นหมออยู่นี่ทั้งคน คุณกลัวอะไร”เจียงเฉิงเอาโรตีไข่ยัดไส้ไข่วางในมือของฟางหลันหลัน

ฟางหลันหลันขมวดคิ้วเป็นปม มองโรตีไข่ยัดไส้ไข่ในมือแล้วถามว่า“อันนี้มันกินยังไงเหรอ?”

“ใช้ปากกิน!”เจียงเฉิงพูดแล้วกัดอีกคำหนึ่ง กินอย่างเอร็ดอร่อยชื่นอกชื่นใจ

ฟางหลันหลันเห็นเจียงเฉิงกินอย่างเอร็ดอร่อย เธอก็หิวโหยกลืนน้ำลายลงคอ เดิมเธอหิวมากอยู่แล้ว พอตอนนี้มีของกินอยู่ในมือ เธอเลยอดไม่ค่อยได้

ฟางหลันหลันเอาโรตีไข่ยัดไส้ไข่มาดมอย่างระมัดระวัง ดมแล้วก็หอมดี เธอเลยอ้าปากอย่างระมัดระวัง กัดกินมันไปหนึ่งคำ

“คุณหนูใหญ่ คุณแน่ใจนะว่าจะกินได้เยอะขนาดนี้?”เจียงเฉิงมองฟางหลันหลันแล้วถามด้วยความตื่นตะลึง

“แน่นอนสิ ท้องของฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ”ฟางหลันหลันกินคุชิคัตสึในมือและพูดไปด้วย

“ก่อนหน้าคุณบอกว่าคุณหิวตายก็ไม่มีทางกินของพวกนี้แม้แต่นิดเดียวไม่ใช่เหรอ?”เจียงเฉิงมองฟางหลันหลันแล้วยิ้มพูดติดตลก

สีหน้าของฟางหลันหลันมีความกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแฉลบผ่าน ที่จริง เธอคิดว่าของที่นี่จะต้องกินยากไม่อร่อยแน่นอน และก็ไม่สะอาดด้วย เพราะฉะนั้นเธอเลยพูดไปแบบนั้น คิดไม่ถึงว่าอาหารที่นี่จะหอมขนาดนี้

“แน่นอนว่าฉันไม่กินนิดเดียว แต่จะกินเป็นกอง!”ฟางหลันหลันพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

หลังจากฟางหลันหลันกินเสร็จ เธอมองเจียงเฉิงแล้วพูดขึ้นว่า“คุณไปซื้อโรตีไข่ยัดไส้ไข่มาให้ฉันอีกหน่อย เดี๋ยวฉันจะเอากลับบ้านด้วย”

“ได้ครับผม”เจียงเฉิงลุกขึ้นไปซื้ออย่างจนปัญญา

ส่วนฟางหลันหลันลุกขึ้นดู ว่ามีอะไรอร่อยอีกไหม เพิ่งจะเดินได้สองก้าว ฟางหลันหลันก็กรีดร้องขึ้นทันทีว่า“อ้า ——คุณทำอะไรเนี่ย?”

ฟางหลันหลันมองจ้องไปที่ชายวัยกลางคนหัวโล้นด้วยความโมโห ชายวัยกลางคนคนนั้นดื่มเหล้ามาอย่างเห็นได้ชัด เขาเดินเซไปมา พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไอ้น้อง ตะโกนแหกปากอะไร? กูมันทำไมเหรอ?”