ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 48

“ทุก……ทุกท่าน มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนะ!”หวูห้าวพูดติดอ่าง

แต่คนเหล่านี้ไม่ฟังที่เขาพูด พุ่งเข้ามาจับที่แขนของเขากันเลย แล้วพาออกไป หวูห้าวก็รู้ดี การแก้แค้นที่น่ากลัวกำลังรอเขาอยู่ เขารู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมาทันที

ตลาดนัดตะวันป็นตลาดนัดกลางคืนแห่งหนึ่งที่เจริญในเมืองหลูหยาง ตอนนี้การค้าขายคึกคัก เสียงร้องตะโกนเรียกลูกค้ากันอย่างบ้าระห่ำ และกลิ่นหอมฉุยของของกินเล่นแต่ละอย่างโชยมา

ตอนที่ทุกคนกำลังถูกของกินดึงดูดความสนใจ ทันใดนั้นได้มีรถหรูที่ยากจะเทียบเทียนได้ขับเข้ามา จอดอยู่ตรงลานจอดรถข้างตลาดนัด

ตลาดนัดกลางคืนแบบนี้น้อยมากที่จะเจอรถสปอร์ตหรู ฉะนั้นคนจำนวนไม่น้อยเลยต่างพากันทยอยมอง พากันแปลกใจจนอยากจะรู้ว่าคนที่มาเป็นใคร

ประตูรถเปิดออก เจียงเฉิงกับฟางหลันหลันก็ลงมาจากรถ

“เฮ้อ คุณพาฉันมาทำอะไรที่นี่?”ฟางหลันหลันมองไปรอบๆ เห็นร้านอาหารที่มีควันลอยขึ้นเป็นเกลียว แววตามีความรังเกียจเล็กน้อย

ถึงยังไงการใช้ชีวิตของฟางหลันหลันก็อยู่สังคมชั้นสูงมาตั้งแต่เด็ก เธอไม่เคยมาตลาดนัดกลางคืนแบบนี้เลย เธอถูกบอกมาตั้งแต่เด็กว่า สถานที่แบบนี้สกปรก ไม่สะอาด เพราะฉะนั้นเธอเลยไม่ชอบที่นี่เลยสักนิดหนึ่ง

“อาหารที่นี่อร่อย”เจียงเฉิงล็อครถเสร็จพูดแล้วยิ้มกับฟางหลันหลัน“ไปกันเถอะ!”

ฟางหลันหลันขมวดคิ้วเป็นปมมอง ส่ายศีรษะพูดว่า“ฉันไม่ไปหรอก อยากจะไปคุณก็ไปคนเดียวเถอะ ฉันยอมหิวตาย โดดลงไปจากตรงนี้ ก็ไม่มีทางกินของของที่นี่”

เจียงเฉิงส่ายหน้าอย่างจนปัญญา แล้วเดินเข้าไปด้านในตลาดนัดกลางคืน ส่วนฟางหลันหลันเอนตัวพิงรถเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่

เดิมทีฟางหลันหลันอยากพาเจียงเฉิงไปกินสเต็กอาหารฝรั่ง แต่เจียงเฉิงบอกว่าจะพาฟางหลันหลันไปกินอาหารที่อร่อยกว่าก็เลยพามาที่นี่

“บ้าจริงๆเลย สมองของฉันเอ๋อมึนงงหมดละ ที่ฟังผู้ชายคนนั้น”ฟางหลันหลันหิวจนท้องร้องโครกคราก บ่นตำหนิออกมา

ไม่นาน เจียงเฉิงก็ถือโรตีไข่ยัดไส้ไข่มาสองชุด เจียงเฉิงถือออกมาหนึ่งอัน แล้วกัดมันคำหนึ่ง ส่วนอีกหนึ่งอันยื่นมาตรงหน้าฟางหลันหลัน แล้วพูดว่า“กินไหม?”

ฟางหลันหลันเห็นในมือของเจียงเฉิงอมน้ำมันเยอะมาก เธอทำหน้ารังเกียจ พูดว่า“ฉันไม่กิน!”

“คุณชิมหน่อยนะ มันไม่ตายหรอก อีกอย่างมีผมเป็นหมออยู่นี่ทั้งคน คุณกลัวอะไร”เจียงเฉิงเอาโรตีไข่ยัดไส้ไข่วางในมือของฟางหลันหลัน

ฟางหลันหลันขมวดคิ้วเป็นปม มองโรตีไข่ยัดไส้ไข่ในมือแล้วถามว่า“อันนี้มันกินยังไงเหรอ?”

“ใช้ปากกิน!”เจียงเฉิงพูดแล้วกัดอีกคำหนึ่ง กินอย่างเอร็ดอร่อยชื่นอกชื่นใจ

ฟางหลันหลันเห็นเจียงเฉิงกินอย่างเอร็ดอร่อย เธอก็หิวโหยกลืนน้ำลายลงคอ เดิมเธอหิวมากอยู่แล้ว พอตอนนี้มีของกินอยู่ในมือ เธอเลยอดไม่ค่อยได้

ฟางหลันหลันเอาโรตีไข่ยัดไส้ไข่มาดมอย่างระมัดระวัง ดมแล้วก็หอมดี เธอเลยอ้าปากอย่างระมัดระวัง กัดกินมันไปหนึ่งคำ