ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 50

“มึงกล้าทำร้ายลูกพี่กู!”

ผู้ชายสวมใส่เสื้อแจ็คเก็ตโมโหขึ้นมาทันที กระโจนเข้าหาเจียงเฉิง ทุกคนไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเจียงเฉิง ผู้ชายที่สวมใส่เสื้อแจ็คเก็ตลอยลงไปกระทบพื้นทันที

“ยังมีแขนข้างหนึ่ง”เจียงเฉิงพูดแล้วสาวเท้าก้าวเข้าหาพี่หัวโล้นอย่างช้าๆ

พี่หัวโล้นสัมผัสได้ถึงความน่ากลัว เขารีบคุกเข่าอ้อนวอนว่า“พี่ใหญ่ เมื่อกี้ผมใช้มือข้างขวาลูบ มือข้างซ้ายไม่ได้สัมผัส ปล่อยผมไปเถอะ ผมรู้แล้วว่าผิด”

“ก่อนหน้านี้ฉันให้โอกาสนายแล้ว เป็นนายที่ไม่รักษาไว้”เจียงเฉิงพูดอย่างราบเรียบ ยกฝ่าเท้าขึ้นเหยียบแขนซ้ายของพี่หัวโล้น

ปึก!

ตัวของพี่หัวโล้นถูกถีบจนตัวโยนลอยออกไป แขนซ้ายก็ถูกเจียงเฉิงถีบหักแล้ว เวลานี้พี่หัวโล้นได้แต่นอนร้องโหยหวนอยู่บนพื้น

เจียงเฉิงเกลียดที่สุดคือพวกหนวดปลาหมึกชอบลวนลามเอาเปรียบผู้หญิง คนประเภทนี้ไม่ให้บทเรียนอันตราตรึงใจ ก็จะไม่รู้ผิดรู้แก้ไข

เห็นพี่หัวโล้นกับผู้ชายสวมเสื้อแจ็คเก็ตถูกตีอย่างอนาถ คนบริเวณโดยรอบต่างพากันตกตะลึง พวกเขาคิดไม่ถึงเลยเจียงเฉิงที่ดูไม่แข็งแรงกำยำ จะแข็งแรงแบบนี้

“แบร่ๆๆ ให้พวกแกขอโทษฉันแล้วไม่ขอโทษ ตอนนี้เสียใจทีหลังไหมล่ะ?”ฟางหลันหลันทำหน้าตลกล้อเลียนใส่พี่หัวโล้น

“พอแล้ว ไปกันเถอะ!”

เจียงเฉิงเอาโรตีไข่ยัดไส้ไข่ที่ซื้อมายื่นให้กับฟางหลันหลัน แล้วทั้งสองคนก็ออกไปจากที่นี่

ผู้ชายสวมเสื้อแจ็คเก็ตเห็นทั้งสองคนไปแล้ว เลยคลานขึ้นมาแบบทุลักทุเลมาหาพี่หัวโล้น แล้วรีบถามขึ้นว่า“ลูกพี่ ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“แขนของฉัน”พี่หัวโล้นหดแขนตัวเองด้วยความเจ็บปวด แล้วพูดด้วยความโมโหว่า“นังแพศยา ถ้าแค้นนี้ไม่ได้ชำระ กูก็เป็นคนไม่ได้แล้ว!”

ฟางหลันหลันขับรถกลับบ้านเอง เจียงเฉิงขับรถกลับไปที่บ้านแล้ว เวลานี้เป็นช่วงดึกเวลาสี่ทุ่ม

เมื่อดูเวลาเห็นว่าดึกแบบนี้ เจียงเฉิงรู้สึกจนปัญญาชั่วขณะ เล่นอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูใหญ่ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

ในบ้านของเจียงเฉิง ห้องนอนสวี่ฉิง

“ฉิงเอ๋อร์ ช่วงนี้ลูกทะเลาะอะไรกันกับเจียงเฉิงไหม?”

เย่จู้ผิงสวมใส่ชุดนอน นั่งข้างเตียงของสวี่ฉิง แล้วถามสวี่ฉิงขึ้นมา