ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 50

“มึงกล้าทำร้ายลูกพี่กู!”

ผู้ชายสวมใส่เสื้อแจ็คเก็ตโมโหขึ้นมาทันที กระโจนเข้าหาเจียงเฉิง ทุกคนไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเจียงเฉิง ผู้ชายที่สวมใส่เสื้อแจ็คเก็ตลอยลงไปกระทบพื้นทันที

“ยังมีแขนข้างหนึ่ง”เจียงเฉิงพูดแล้วสาวเท้าก้าวเข้าหาพี่หัวโล้นอย่างช้าๆ

พี่หัวโล้นสัมผัสได้ถึงความน่ากลัว เขารีบคุกเข่าอ้อนวอนว่า“พี่ใหญ่ เมื่อกี้ผมใช้มือข้างขวาลูบ มือข้างซ้ายไม่ได้สัมผัส ปล่อยผมไปเถอะ ผมรู้แล้วว่าผิด”

“ก่อนหน้านี้ฉันให้โอกาสนายแล้ว เป็นนายที่ไม่รักษาไว้”เจียงเฉิงพูดอย่างราบเรียบ ยกฝ่าเท้าขึ้นเหยียบแขนซ้ายของพี่หัวโล้น

ปึก!

ตัวของพี่หัวโล้นถูกถีบจนตัวโยนลอยออกไป แขนซ้ายก็ถูกเจียงเฉิงถีบหักแล้ว เวลานี้พี่หัวโล้นได้แต่นอนร้องโหยหวนอยู่บนพื้น

เจียงเฉิงเกลียดที่สุดคือพวกหนวดปลาหมึกชอบลวนลามเอาเปรียบผู้หญิง คนประเภทนี้ไม่ให้บทเรียนอันตราตรึงใจ ก็จะไม่รู้ผิดรู้แก้ไข

เห็นพี่หัวโล้นกับผู้ชายสวมเสื้อแจ็คเก็ตถูกตีอย่างอนาถ คนบริเวณโดยรอบต่างพากันตกตะลึง พวกเขาคิดไม่ถึงเลยเจียงเฉิงที่ดูไม่แข็งแรงกำยำ จะแข็งแรงแบบนี้

“แบร่ๆๆ ให้พวกแกขอโทษฉันแล้วไม่ขอโทษ ตอนนี้เสียใจทีหลังไหมล่ะ?”ฟางหลันหลันทำหน้าตลกล้อเลียนใส่พี่หัวโล้น

“พอแล้ว ไปกันเถอะ!”

เจียงเฉิงเอาโรตีไข่ยัดไส้ไข่ที่ซื้อมายื่นให้กับฟางหลันหลัน แล้วทั้งสองคนก็ออกไปจากที่นี่

ผู้ชายสวมเสื้อแจ็คเก็ตเห็นทั้งสองคนไปแล้ว เลยคลานขึ้นมาแบบทุลักทุเลมาหาพี่หัวโล้น แล้วรีบถามขึ้นว่า“ลูกพี่ ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“แขนของฉัน”พี่หัวโล้นหดแขนตัวเองด้วยความเจ็บปวด แล้วพูดด้วยความโมโหว่า“นังแพศยา ถ้าแค้นนี้ไม่ได้ชำระ กูก็เป็นคนไม่ได้แล้ว!”

ฟางหลันหลันขับรถกลับบ้านเอง เจียงเฉิงขับรถกลับไปที่บ้านแล้ว เวลานี้เป็นช่วงดึกเวลาสี่ทุ่ม

เมื่อดูเวลาเห็นว่าดึกแบบนี้ เจียงเฉิงรู้สึกจนปัญญาชั่วขณะ เล่นอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูใหญ่ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

ในบ้านของเจียงเฉิง ห้องนอนสวี่ฉิง

“ฉิงเอ๋อร์ ช่วงนี้ลูกทะเลาะอะไรกันกับเจียงเฉิงไหม?”

เย่จู้ผิงสวมใส่ชุดนอน นั่งข้างเตียงของสวี่ฉิง แล้วถามสวี่ฉิงขึ้นมา

เจียงเฉิงกลับมาถึงบ้าน ไฟที่ห้องรับแขกปิดแล้ว มาถึงห้องนอน ก็เห็นสวี่ฉิงพิงหัวเตียง และในมือถือหนังสืออยู่

เวลานี้สวี่ฉิงใส่ชุดนอนผ้าซาตินสีเงิน ขาเรียวยาวขาวละมุนโผล่พ้นกระโปรงออกมา มันซ้อนอยู่ด้วยกัน และมองไปทางความอวบแน่นของหน้าอกจะโผล่พ้นออกมาอย่างไม่ชัดเจนด้วย ตอนนี้สวี่ฉิงดึงดูดคนอย่างมาก

“กลับมาแล้วเหรอ นอนเถอะ”สวี่ฉิงพับหนังสือเข้าหากัน แล้ววางไว้บนตู้หัวเตียง

“อืม”

เจียงเฉิงยากที่จะละสายตาจากเรือนร่างของสวี่ฉิง เลยเดินไปตู้เสื้อผ้า เตรียมจะปูที่นอนบนพื้น

“คุณมานอนบนเตียงเถอะ”

“ห๊ะ?”เจียงเฉิงฟังไม่ชัดเจน เลยหยุดชะงักมือลง

“ฉันบอกให้คุณมานอนบนเตียง!”สวี่ฉิงมองเจียงเฉิง แล้วพูดอย่างราบเรียบ

ทันใดนั้น เจียงเฉิงก็รู้สึกว่าใจของตัวเองเต้นเร็วระรัวมาก ความหมายนี้ คือตัวเองเลื่อนขั้นได้สำเร็จแล้วใช่ไหม?