ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 86

มู่หรงเสวี่ยได้ยินดังนั้น สีหน้าก็พลันเย็นเยือกลงในพริบตา เธอขว้างสมุดบันทึกในมือทิ้ง แล้วผุดลุกขึ้นยืนเอ่ยว่า “ลำบากหรือไม่ลำบาก นายลองดูก็รู้แล้ว!”

สิ้นเสียง มู่หรเสว่ก็ยกขาขึ้นแล้วเตะใส่ศีรษะของเจียงเฉิงทันทีโดยไม่ออมแรงเลยแม้แต่น้อย ยังไงซะ นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอสั่งสอนคนด้วยวิธีแบบนี้

ในขณะที่มู่หรงเสวี่ยนึกว่าขาของตัวเองจะเตะใส่หน้าของเจียงเฉิงอย่างไร้ความปราณี เจียงเฉิงกลับยกมือขึ้นจับข้อเท้าของมู่หรงเสวี่ยไว้

เป็นไปได้ยังไงกัน?

มู่หรงเสวี่ยมั่นใจในฝีมือการต่อสู้ของตัวเองมาก เธอคือแชมป์มวยของทีมตำรวจเชียวนะ พลังการโจมตีนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถรับไว้ได้แน่นอน ทว่าเจียงเฉิงกลับสกัดไว้ได้

“ไม่เลว แรงไม่เบาเลย” เจียงเฉิงเองก็อึ้งเช่นกัน ผู้หญิงคนหนึ่งมีแรงเตะได้มากขนาดนี้ นับว่าดีมากแล้ว

“แต่ว่ายังไม่พอ!”

สิ้นเสียง เจียงเฉิงก็ยกขาเรียวยาวของมู่หรงเสวี่ยขึ้นทีเดียว จากนั้นก็คร่อมตัวของมู่หรงเสวี่ย ทับร่างเธอให้ติดกับกำแพง

ขาของมู่หรงเสวี่ยถูกเจียงเฉิงกดแล้วยกขึ้นไปเหนือศีรษะ อีกทั้งร่างกายเองก็ถูกเจียงเฉิงทับไว้บนกำแพงอย่างแนบแน่น ขยับไม่ได้โดยสิ้นเชิง

“นาย—บัดซบ ปล่อยมือซะ!”

มู่หรงเสวี่ยถลึงดวงตาคู่สวยมองเจียงเฉิงอย่างโมโห ท่าแบบนี้คลุมเครือมากเกินไปแล้วจริงๆ

เดิมทีเจียงเฉิงก็ไม่ได้คิดจะทำแบบนี้ แต่เขาก็รู้ดี ว่าผู้หญิงที่แข็งกร้าวแบบนี้ มีเพียงต้องสยบด้วยวิธีที่แข็งกร้าวกว่าเท่านั้น เธอจึงจะยอมทำตัวดีๆ ไม่งั้นก็จะหาเรื่องเขาไม่จบไม่สิ้นแน่ ๆ

“ปล่อยมือได้ งั้นเธอถามดีๆได้หรือยัง?” เจียงเฉิงมองมู่หรงเสวี่ยที่อยู่ตรงหน้าแล้วเอ่ยเสียงเบา

มู่หรงเสวี่ยเพิ่งเคยเผชิญกับสถานการณ์ยากลำบากแบบนี้เป็นครั้งแรก เดิมทีมีแต่เธอกลั่นแกล้งคนอื่น ตอนนี้กลับเป็นฝ่ายถูกคนอื่นปฏิบัติตัวแบบนี้

เจียงเฉิงพูดประโยคนี้จบ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังลอดมาจากด้านนอก เขารีบปล่อยตัวมู่หรงเสวี่ยทันที

“หัวหน้า หยางหมี่ขอประกันตัวเขาออกไปแล้วครับ เธอต้องการพบเขาเดี๋ยวนี้” ตำรวจคนหนึ่งมองมู่หรงเสวี่ยแล้วพูด

มู่หรงเสวี่ยจัดชุดตำรวจของตัวเอง ก่อนจะพูดว่า “ตกลง อีกเดี๋ยวก็ถามเสร็จแล้ว”

“อ้อ” ตำรวจรู้สึกว่าท่าทางของมู่หรงเสวี่ยดูผิดปกติ เหมือนจะหน้าแดงเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นท่าทางแบบนี้ของมู่หรงเสวี่ย

หลังจากที่ตำรวจออกไปแล้ว เจียงเฉิงก็มองมู่หรงเสวี่ย เอ่ยว่า “เมื่อกี้นี้คือผมป้องกันตัวเอง”

มู่หรงเสวี่ยถลึงตาใส่เจียงเฉิง เอ่ยเสียงเย็นว่า “ฉันจำนายไว้แล้ว หึ!”

“นายลองมองฉันดูอีกรอบ นายไม่รู้จักฉันจริงๆเหรอ?” หยางหมี่ถอดหน้ากากออก มองเจียงเฉิงอย่างจริงจัง

เจียงเฉิงก็ยังคงส่ายศีรษะ ที่จริงแต่ก่อนเจียงเฉิงมีเพียงต้องการเปลี่ยนสภาพความเป็นอยู่ของครอบครัวผ่านการเรียนหนังสือ ดังนั้นจึงน้อยมากที่เขาจะดูละคร เขาย่อมต้องไม่รู้จักหยางหมี่อยู่แล้ว ทว่าหยางหมี่เป็นคนที่น่ามองมากจริงๆ แม้จะแต่งตัวมิดชิด แต่หน้าตาเธอก็งดงามมากๆ เป็นคนที่สวยเหมือนนางฟ้าเลยจริงๆ

“โอเค” หยางหมี่สวมหน้ากากอย่างสลด

เจียงเฉิงกับหยางหมี่ทำธุระเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ ในขณะที่กำลังจะแยกทางกันจากธนาคาร หยางหมี่ก็เอากระดาษออกมาทิ้งเบอร์โทรให้เจียงเฉิง เอ่ยว่า “ไม่ว่าจะยังไง นายช่วยฉันไว้ ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันนะ”

เจียงเฉิงมองเบอร์โทรศัพท์แวบหนึ่ง ยิ้มเอ่ยว่า “ตกลง”

“อย่าเอาเบอร์ฉันให้คนอื่นเด็ดขาดล่ะ” หยางหมี่เอ่ยเสียงเบา ก่อนจะโบกมือลาเจียงเฉิงแล้วจากไป

เจียงเฉิงเก็บเบอร์โทรศัพท์บนกระดาษ ก็กลับไปที่โรงพยาบาล เสียเวลาอยู่ข้างนอกไม่น้อย จนตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว

เจียงเฉิงเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของตัวเอง เพิ่งเข้ามาเขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเปลือยท่อนบนหันหลังให้ประตู เผยแผ่นหลังขาวเนียนดุจหยก ผมยาวสยายลงบนบ่า

“ขอโทษครับ เข้าผิดห้อง” เจียงเฉิงอึ้งชะงักครู่หนึ่ง พลันรีบพูดขอโทษแล้วปิดประตู แต่พอเขาเงยหน้ามองแวบหนึ่ง ก็พบว่านี่เป็นห้องทำงานของเขา

งั้นผู้หญิงในห้องเป็นใคร?