ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 87

เจียงเฉิงคิดได้ดังนั้นก็เดินกลับเข้าห้องทำงานของตัวเอง หลังจากที่เข้าไป ผู้หญิงในห้องก็หันตัวกลับมา

“หลินหยุนเอ๋อ? เธอมาอยู่ในห้องทำงานฉันได้ยังไง?”

เจียงเฉิงมองหลินหยุนเอ๋อที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย พลางถามอย่างตกตะลึงเล็กน้อย

“หมอเจียง ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายตรงแผ่นหลัง อยากให้คุณดูให้ฉันหน่อย แต่คุณไม่อยู่ ฉันก็เลยถอดเสื้อผ้าเอง อยากดูจากกระจกว่ามันเป็นอะไรกันแน่” หลินหยุนเอ๋อกอดเสื้อบังหน้าอก พลางมองเจียงเฉิงแล้วพูดอย่างหน้าแดงเล็กน้อย

เจียงเฉิงตอบรับคำหนึ่ง ก่อนจะเดินไปดูครู่หนึ่ง แผ่นหลังของหลินหยุนเอ๋อมีจุดแดงมากมายจริงๆด้วย เหมือนว่าจะเป็นภูมิแพ้

“ไม่เป็นไร แค่ภูมิแพ้น่ะ เดี๋ยวฉันจ่ายยาทาให้เธอก็หายแล้ว” เจียงเฉิงเอ่ยเสียงเบา

“อ้อ” หลินหยุนเอ๋อตอบรับ แล้วหันกลับมามองเจียงเฉิง

สายตาของเจียงเฉิงไม่ได้หยุดมองบนตัวหลินหยุนเอ๋อนานมากนัก เขาไปนั่งที่โต๊ะทำงาน เริ่มเขียนใบสั่งยา

หลินหยุนเอ๋อรู้สึกสลดเล็กน้อย ตอนนี้ท่อนบนเธอสวมแค่ชุดชั้นใน ต้องยั่วยวนใจมากสิถึงจะถูก แต่เจียงเฉิงกลับหยุดมองไม่นานเลยด้วยซ้ำ

“จริงสิ วันนี้เจ้าของบ้านโทรหาฉัน บอกให้ฉันไปทำเรื่องโอนกรรมสิทธิ์กับเขา ฉันไม่กล้าไปเอง” หลินหยุนเอ๋อสวมเสื้อแล้วเกริ่นเสียงเบา

“ไม่เป็นไร ฉันไปกับเธอเอง” เจียงเฉิงพูดจบก็เอาเงินหนึ่งแสนห้าที่ไปถอนมาจากธนาคารออกมาจากกระเป๋า เอ่ยว่า “ฉันเองก็ถอนเงินออกมาพอดี ช่วยเธอจ่ายก่อนละกัน”

หลินหยุนเอ๋อเห็นเจียงเฉิงเอาเงินออกมามากมายขนาดนี้จริงๆ ในใจเธอก็พลันรู้สึกซาบซึ้งทันที

มองดูเจียงเฉิงที่กำลังเขียนหนังสืออย่างจริงจัง ผนวกกับที่เจียงเฉิงช่วยเหลือเธอก่อนหน้านี้ หัวใจของหลินหยุนเอ๋อก็พลันเต้นแรงย่างบ้าคลั่ง

เธอชอบเจียงเฉิงเข้าแล้วจริงๆ เธออยากคบกับเจียงเฉิง ดังนั้นเธอจึงก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดกับเจียงเฉิงว่า “หมอเจียง ที่จริงฉันชอบ......”

“พี่ใหญ่ ฉันมาส่งธงแดงให้พี่แล้ว!”

หลินหยุนเอ๋อยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงหยาบดังลอดมาจากนอกประตู ขัดคำพูดของหลินหยุนเอ๋ออย่างฉับพลัน

จากนั้นประตูห้องทำงานของเจียงเฉิงก็ถูกเปิดออก ก่อนที่พี่หัวโล้นจะเดินเข้ามาทีเดียว

“พี่ใหญ่ ในที่สุดพี่ก็กลับมาแล้ว” พี่หัวโล้นยิ้มร่าเดินไปตรงหน้าโต๊ะทำงานของเจียงเฉิง

“ส่งธงแดงอะไร?” เจียงเฉิงขมวดคิ้วถาม

“พี่ใหญ่ พี่ดูสิ นี่แค่ไม่กี่วัน แขนของผมก็หายดีแล้ว เพราะฉะนั้นผมก็เลยมาส่งธงแดงให้พี่โดยเฉพาะไง” พี่หัวโล้นคลี่ธงแดงออก

เจียงเฉิงกลอกตาบนอย่างจนใจ เชารู้ว่าเจตนาของพี่หัวโล้นคนนี้ไม่ใช่มาส่งธงแดงหรอก แต่มาประจบเขาก็เท่านั้น

“พี่ใหญ่ ธงแดงอันนี้ผมแขวนให้พี่นะ” พี่หัวโล้นแขวนธงไว้บนกำแพงฟากหนึ่งทีเดียว

“ดี แล้วก็ ฉันถามนาย นายรู้จักคนชื่อเฮ้าซานไหม?”

“เฮ้าซาน?” พี่หัวโล้นส่ายหัว เอ่ยว่า “ไม่รู้จัก คนคนนี้ทำไมงั้นเหรอ?”

“เขาคือเจ้าของบ้านของหยุนเอ๋อ จะมีความเกี่ยวข้องอะไรกับพี่อู๋ตี๋ไหม?”

“ฮ่า ๆ ๆ พี่ใหญ่ อย่าพูดเล่นเลยน่า คนอย่างพี่อู๋ตี๋ จะเกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าของบ้านคนหนึ่งได้ยังไงกัน” พี่หัวโล้นพูดกลั้วหัวเราะ

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว นายกลับไปเถอะ” เจียงเฉิงเอ่ย

พี่หัวโล้นตอบรับ ก่อนจะยิ้มร่าออกไปจากที่นี่

เจียงเฉิงยอมรับพี่หัวโล้นเป็นลูกน้อง เพราะเขาอยากจะรับรู้เรื่องที่เกี่ยวกับพี่อู๋ตี๋จากพี่หัวโล้น

อีกอย่างคือเหมือนที่เจียงเฉิงคิดจริงๆด้วย เฮ้าซานคนนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพี่อู๋ตี๋ด้วยซ้ำ เขาเพียงแค่ใช้ชื่อของพี่อู๋ตี๋มาข่มขู่เจียงเฉิงก็เท่านั้น

ในเมื่อพี่อู๋ตี๋มาหาเรื่องเขาไม่เกี่ยวอะไรกับเฮ้าซาน งั้นก็ต้องเกี่ยวกับจี้เจ๋อเท่านั้นแล้ว

เจียงเฉิงเองก็เจอกับจี้เจ๋อเมื่อวานนี้ เพราะฮั่วหลิงหลงก็เลยมีเรื่องขัดแย้งกัน เพราะฉะนั้นจึงนึกถึงความเป็นไปได้นี้