ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 88

“หมอเจียง ฉันไปเอายามาแล้ว คุณช่วยฉันทาหน่อยสิ” หลินหยุนเอ๋อเอายาเข้ามาในห้องทำงานของเจียงเฉิง

“ทำไมเธอไม่ให้พยาบาลคนอื่นช่วยเธอ?” เจียงเฉิงขมวดคิ้วถาม

“พวกเธอยุ่งอยู่น่ะ ฉันเองก็รู้สึกไม่สบายตัวมากๆ” หลินหยุนเอ๋อเอ่ยอย่างลำบากใจ

“ก็ได้” เจียงเฉิงลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ข้างเตียงตรวจโรค เอ่ยว่า “เธอถอดเสื้อแล้วขึ้นมานอนคว่ำเถอะ”

หลินหยุนเอ๋อรีบตอบรับ พลันถอดเสื้อตัวเอง เผยแผ่นหลังที่ขาวเนียน แล้วนอนคว่ำบนเตียงตรวจโรค

เจียงเฉิงใช้นิ้วมือแต้มยาทา ก่อนจะทาลงบนแผ่นหลังของหลินหยุนเอ๋อ ในขณะที่นิ้วมือของเจียงเฉิงลูบบนแผ่นหลัง ร่างกายหลินหยุนเอ๋อก็พลันสั่นสะท้านทีหนึ่ง

“เสร็จแล้ว น่าจะสองวันก็หาย” หลังจากเจียงเฉิงทายาเสร็จ ก็ล้างมือไปพลางพูดไปพลาง

“ด้านหน้าฉันเองก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย คุณช่วยฉันทาด้านหน้าด้วยสิ” หลินหยุนเอ๋อพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย

“ด้านหน้าเธอทาเองก็ได้” เจียงเฉิงเอ่ยอย่างจนใจ

“อ้อ ก็ได้” หลินหยุนเอ๋อทำได้เพียงตอบรับ

เดิมทีเธอยังแอบคิดว่าถ้าเจียงเฉิงจับด้านหน้าเธอ งั้นก็ต้องหักห้ามใจตัวเองไม่ได้แน่ ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าเจียงเฉิงจะสุภาพบุรุษขนาดนี้

เจียงเฉิงพาหลินหยุนเอ๋อติดต่อหาเฮ้าซาน เฮ้าซานทำเรื่องโอนกรรมสิทธิ์ให้ทันทีโดยไม่พูดบ่นอะไรเลยสักคำ

“แบบนี้ฉันก็มีบ้านของตัวเองแล้วงั้นเหรอ?” หลินหยุนเอ๋อมองสัญญาโอนกรรมสิทธิ์บ้านอย่างดีใจ

“ใช่แล้ว จากนี้ไปจะไม่มีใครมาคุกคามเธออีก เธอเองก็มีบ้านหลังเล็กของตัวเองแล้ว” เจียงเฉิงยิ้มเอ่ยกับหลินหยุนเอ๋อ

“แต่นี่ยังไม่นับว่าเป็นบ้าน ต้องมีผู้ชายคนหนึ่งถึงจะนับว่าเป็นบ้าน” หลินหยุนเอ๋อพูดเป็นนัยกับเจียงเฉิงอย่างหน้าแดง

ที่จริงเจียงเฉิงมองการกระทำแฝงของหลินหยุนเอ๋อออกหมดแล้ว เพียงแต่เขาแค่จงใจหลีกเลี่ยงเท่านั้น

“เอาล่ะ กลับโรงพยาบาลกันเถอะ” เจียงเฉิงกระแอมเสียงไอสองทีแล้วพูด

“โอเค” หลินหยุนเอ๋อกอดแขนของเจียงเฉิงอย่างอารมร์ดี ก่อนที่ทั้งคู่จะออกไปจากที่นี่

มีเพียงเฮ้าซานที่หิ้วถุงเงินหนึ่งแสนห้า แล้วหงุดหงิดจนถึงขีดสุด รู้แบบนี้เขาก็ไม่ควรคิดมิดีมิร้ายกับหลินหยุนเอ๋อตั้งแต่แรก

ตอนนี้เป็นไงล่ะ ไม่เพียงแค่ไม่ได้เอาเปรียบหญิงสาว กลับกันยังเสียบ้านหลังหนึ่งไปอีกต่างหาก

“จ้างฝูหลิน คุณจ้าว ร่างกายลูกชายมีปัญหาอะไรอีกหรือเปล่าครับ?”

เจี่ยเต๋อเซิ่งเห็นจ้าวฝูหลิน ก็พลันเดินไปทักทายอย่างกระตือรือร้นทันที

“คนไร้ประโยชน์?” รอยยิ้มบนใบหน้าของจ้าวฝูหลินค่อยๆจางหายไป

“ใช่แล้ว ไม่ใช่แค่คนไร้ประโยชน์ แต่ยังเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงที่ห่วยแตกสุดๆด้วย คุณคิดดูนะว่าผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินจะมีน้ำยาอะไรได้?” เจี่ยเต๋อเซิ่งเอ่ยอย่างดูถูก

“เหอะๆ งั้นความหมายของหมอเจี่ยก็คือ คุณต่างหากที่มีฝีมือการรักษาที่แท้จริงสินะ?” จ้าวฝูหลินเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นเยือก

“นั่นก็ต้องแน่นอนอยู่แล้ว ผมเป็นถึงหัวกะทิที่จบมาจากมหาวิทยาลัยแพทย์เชียวนะ ถ้าให้ผมไปตรวจเพื่อนของคุณจ้าว รับรองว่าหายดีแน่นอน” เจี่ยเต๋อเซิ่งพูดอย่างได้ใจ

เพื่อนของประธานจ้าวก็ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ ๆ หากสามารถรักษาโรคแล้วสานสัมพันธ์ด้วยได้ ก็จะต้องมีข้อดีมากมายแน่ ๆ

เพราะฉะนั้นเจี่ยเต๋อเซิ่งก็ย่อมต้องไปพบหน้าอยู่แล้ว

“งั้นหมอเจี่ยก็ไปดูกับผมด้วยเลยเป็นไง?” จ้าวฝูหลินยกยิ้มเสียดสีแล้วพูด

“ไม่มีปัญหา” เจี่ยเต๋อเซิ่งเดินอยู่ข้างหน้าอย่างได้ใจ

จ้าวฝูหลินเอ่ยกับเลขาของเขาว่า “ไปเชิญหมอเจียงมา”

เลขาตอบรับแล้วหันตัวเดินจากไป ส่วนจ้าวฝูหลินก็พาเจี่ยเต๋อเซิ่งเข้าในห้องผู้ป่วยห้องหนึ่ง