ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 89

“คุณจ้าว คนนี้ก็คือหมอเทวดาที่นายพูดถึง คุณเจียงงั้นเหรอ?”

บนเตียงผู้ป่วยมีผู้ชายหน้าซีดโทรมท่าทางร่ำรวยคนหนึ่ง เมื่อเห็นจ้าวฝูหลินพาเจี่ยเต๋อเซิ่งเดินเข้ามา ก็พลันรีบถามทันที

“ เขาไม่ใช่หมอเทวดาเจียง หมอเจียงต้องรอสักครู่ถึงจะมา เขาคือหมอเจี่ย เป็นหมอแพทย์แผนจีนเหมือนกัน ให้เขาดูให้นายก่อน” จ้าวฝูหลินเอ่ยกับไป๋เว่ยกั๋ว

“อ้อ!”

ไป๋เว่ยกั๋วได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปทันที เพราะเขาหาหมอมากมายจากหลายโรงพยาบาลมารักษาอาการป่วยของเขาแล้ว ทว่าก็ยังคงไม่มีวิธีที่ดีมาก

“ประธานไป๋ของหัวเซิ่งเรียลเอสเตท ผมไม่ได้ดูผิดใช่ไหม?”

เจี่ยเต๋อเซิ่งเห็นไป๋เว่ยกั๋ว ก็รู้ทันทีว่าเขาคือใคร คนคนนี้เป็นถึงหัวหอกแห่งวงการอสังหาฯในเมืองหลูหยางเลยทีเดียว โดยหลักแล้วทำธุรกิจเกี่ยวกับคฤหาสต์หรู พูดง่ายๆก็คือร่ำรวยมากๆ

ไป๋เว่ยกั๋วเห็นรอยยิ้มประจบประแจงของเจี่ยเต๋อเซิ่ง ซ้ำยังยื่นมือมาหาเขา เขาเองก็ยิ้มตามมารยาท ทว่ากลับไม่คิดจะจับมือ แต่เอ่ยว่า “หมอเจี่ย ลองตรวจให้ผมดูก่อนไหม?”

เจี่ยเต๋อเซิ่งเห็นไป๋เว่ยกั๋วไม่คิดจะเช็กแฮนด์กับเขา พลันชักมือกลับด้วยสีหน้าเจื่อน เอ่ยว่า “ประธานไป๋ คุณวางใจได้เลย ผมจะใช้สิ่งที่ร่ำเรียนมาทั้งชีวิตรักษาอาการป่วยของคุณให้หายดีอย่างแน่นอน”

พูดจบ เจี่ยเต๋อเซิ่งก็เริ่มตรวจชีพจรของไป๋เว่ยกั๋ว ครู่หนึ่ง เขาก็พลันตกตะลึง

เพราะแม้ว่าไป๋เว่ยกั๋วดูแล้วจะค่อนข้างปกติ เพียงแค่ดูอ่อนเพลียเล็กน้อยก็เท่านั้น ท่าทางไม่เหมือนว่าป้วยหนักอะไร ทว่าตอนนี้ชีพจรของเขากลับซับซ้อนมากๆ

เจี่ยเต๋อเซิ่งตรวจชีพจรอยู่ครู่หนึ่ง ก็วินิจฉัยอะไรออกมาไม่ได้ แต่ถ้าเขาไม่พูดอะไรก็จะเสียหน้า

“แค่ก ๆ คือว่า ประธานไป๋ไม่ได้มีปัญหาใหญ่โตอะไรหรอก ผมลองจ่ายยาให้ก่อน นอนโรงรพยาบาลสักสองวันแล้วรอดูอาการอีกที” เจี่ยเต๋อเซิ่งปล่อยข้อมือของไป๋เว่ยกั๋วออก พลางแสร้งทำเป็นใจเย็น

“นอนโรงพยาบาล?”

ไป๋เว่ยกั๋วเอ่ยเสียงเย็นทันทีว่า “ไม่ได้ อสังหาฯของเรามีการประกวดราคาที่สำคัญมากๆ ผมไม่มีทางนอนโรงพยาบาล”

“งั้นโอเค ไม่มีปัญหา ผมจะจ่ายยาให้คุณก่อน แล้วฝังเข็มครู่หนึ่ง รับรองว่าหายดีแน่ ๆ” เจี่ยเต๋อเซิ่งรีบเอ่ย

เขาคิดว่ายังไงซะไป๋เว่ยกั๋วดูแล้วก็ไม่นับว่าป่วยหนักมาก เพียงแค่ชีพจรยุ่งเหยิงเล็กน้อยก็เท่านั้น จ่ายยาปรับชีพจรไปให้ แล้วค่อยฝังเข็มกระตุ้นการไหลเวียนของเลือดก็น่าจะโอเค ไม่มีปัญหาใหญ่อะไรแล้ว

“ถ้าคุณอยากให้เขาตาย งั้นก็ทำแบบนี้ได้เต็มที่เลย”

เสียงของเจียงเฉิงดังลอดมาจากประตูห้อง

เจี่ยเต๋อเซิ่งได้ยินดังนั้นก็พลันเหมือนถูกหักหน้า ก็จริง เขาก็บอกไม่ถูกว่าอาการป่วยของไป๋เว่ยกั๋วเป็นยังไงกันแน่

“อันนี้ต้องวินิจฉัยอีกขั้นหนึ่งถึงจะสามารถรู้ได้” เจี่ยเต๋อเซิ่งรีบตอบกลับทันที

“ประธานไป๋ ช่วงหลายวันมานี้ คุณมักจะรู้สึกร่างกายอ่อนเพลีย หลับไม่สนิทและฝันบ่อย แม้จะนอนหลับแล้ว บางครั้งก็จะฝันร้ายรู้สึกเหมือนถูกผีอำ ตอนกลางวันยังดีหน่อย เพียงแต่ก็ยังคงไม่อยากอาหาร ใช่หรือเปล่า?”

เจียงเฉิงหันไปมองไป๋เว่ยกั๋วพลางเอ่ยเสียงเบา

“ใช่ ใช่ แม่นสุดๆ หมอเทวดาเจียง คุณพูดไม่ผิดเลยสักนิด” ไป๋เว่ยกั๋วรู้สึกตื่นเต้นดีใจ

เจียงเฉิงยังไม่ทันได้ตรวจชีพจรเลยด้วยซ้ำ ทันทีที่อ้าปากก็พูดอาการเขาออกมาทีเดียว นี่มันน่าอัศจรรย์เกินไปแล้ว

เมื่อเทียบกับเจียงเฉิง เจี่ยเต๋อเซิ่งก็คือบุรุษพยาบาลที่ไม่เข้าใจอะไรเลยด้วยซ้ำ

“อันที่จริงเมื่อกี้ผมก็รู้อาการพวกนี้ เพียงแต่เพื่อความแน่ใจ ก็เลยอยากจะวินิจฉัยให้แน่นอนก่อนแล้วค่อยพูด” เจี่ยเต๋อเซิ่งรีบพูดแก้ตัว อยากจะรักษาหน้าตัวเอง

“นี่คืออาการป่วยที่เกิดจากลมปราณร้ายเข้าไปในร่างกาย ดังนั้นการรักษาภายนอกจึงไม่มีผลอะไรทั้งนั้น” เจียงเฉิงเอ่ยเสียงเบา