ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 95

ตี๋รุ่ยซึ่งยังลำพองใจเล็กน้อยในตอนแรก ก็ตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง

ผู้ถือหุ้นของบริษัททุกคนเพิ่งจะสังเกตเห็นเจียงเฉิง และมองไปที่เจียงเฉิงด้วยความประหลาดใจ

“นี่ลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องของตระกูลสวี่ไม่ใช่หรือ เขามาที่นี่ทำไม”

“ใช่ คนไร้ประโยชน์ที่เกาะผู้หญิงกินก็มาเข้าร่วมการประชุมผู้ถือหุ้นขนาดใหญ่เช่นนี้ด้วย”

“ยังทำท่าท่างแบบนี้ต่อดาราพรีเซนเตอร์ นี่ไม่ใช่พยายามขัดขวางธุรกิจของบริษัทอยู่โต้งๆหรือไง”

เจียงเฉิงเคยไปที่บริษัทคุณพ่อคุณแม่ของสวี่ฉิงมาก่อน และผู้บริหารหลายคนดูถูกเจียงเฉิง โดยคิดว่าเขาเป็นคนไร้ประโยชน์เกาะผู้หญิงกิน เป็นเศษสวะคอยรับใช้คนในโรงพยาบาล

ผู้บริหารเหล่านี้คิดว่าตนอยู่กับสวี่ฉิง ดีกว่าเศษสวะนี่ ดังนั้นเมื่อเห็นว่าเจียงเฉิงสามารถอยู่กับสวี่ฉิงได้ ในใจจึงไม่สงบ

ดังนั้นผู้ถือหุ้นที่มาประชุมทั้งหมดจึงกระซิบถกเถียงเกี่ยวกับสิ่งที่เจียงเฉิงกล่าว

สวี่ฉิงมองเจียงเฉิงด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ได้คาดหวังว่าท่าทางของเจียงเฉิงจะแข็งกร้าวขนาดนี้ แต่เธอไม่ได้ตั้งใจจะพูดมาก แค่รอและมองดูเงียบๆ

“คุณพูดว่าอะไรนะ?” หน้าอกอิ่มขาวราวหิมะของตี๋รุ่ยโกรธจนยกขึ้นและลง จ้องไปที่เจียงเฉิงเขม็ง

“ผมบอกว่าคุณไม่เหมาะสมที่จะขึ้นราคา” เจียงเฉิงกวาดสายตามองตี๋รุ่ยอย่างเฉยเมย ท่าทีไม่เห็นเธออยู่ในสายตา

“หึหึ คุณเป็นลูกเขยที่เกาะภรรยากิน คุณมีสิทธิ์ที่จะหัวเราะเยาะฉันเหรอ ใครในบริษัทนี้ไม่รู้ว่าคุณเป็นแค่ขยะ”

ตี๋รุ่ยมองเจียงเฉิงอย่างดูถูก ก่อนหน้านี้เธอเคยไปมาหาสู่กับสวี่ฉิง ดังนั้นก็รู้เรื่องของเจียงเฉิงด้วย

ผู้ชายคนหนึ่งไม่แสวงหาความก้าวหน้า ยังรับใช้คนไข้ในโรงพยาบาล หากเขาไม่ได้เป็นลูกเขยของบ้านสวี่ฉิง เกรงว่าเขาอาจจะอดตายก็เป็นได้

ก็แค่คนไร้ค่าคนหนึ่งยังกล้าที่จะหัวเราะเยาะตน แน่นอนว่าตี๋รุ่ยย่อมไม่พอใจเป็นธรรมดา

เสียงของตี๋รุ่ยลดลง และผู้ถือหุ้นที่อยู่รอบๆก็ระเบิดหัวเราะลั่น มองเจียงเฉิงด้วยสายตายินดีในความโชคร้ายของผู้อื่น

“คนไร้ประโยชน์ คอยดูเงียบๆก็พอแล้ว ไม่ต้องวางท่าใหญ่โต ครั้งนี้หน้าแตกแล้วยังแตกดังเพล้งอีกด้วย”

“ใช่แล้ว แต่งเข้าเป็นลูกเขยแล้ว ยังไม่พอใจทำตัวเป็นเศษสวะไปวันๆ ก็แค่ยิ่งขายขี้หน้ามากขึ้นแค่นี้เอง”

พนักงานข้างล่างค่อยๆมองเจียงเฉิงอย่างดูถูก

“ฉันก็ยังบอกพวกคุณไปแล้วว่าฉันมีสัญญาดาราพรีเซนเตอร์ที่ดังกว่างานหนึ่งรองรับกำลังรอคุยกับฉัน ถ้าฉันไม่เห็นแก่หน้าพี่ฉิง ฉันคงไม่มาคุยกับพวกคุณหรอก”ตี๋รุ่ยเสยผมขึ้นเล็กน้อย พูดอย่างภาคภูมิใจ

“เอาล่ะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไปหาดาราพรีเซนเตอร์คนอื่นกันเถอะ” เจียงเฉิงพูดเบาๆ

ประโยคดังกล่าวของเจียงเฉิงจุดชนวนการประชุมผู้ถือหุ้นทั้งหมดทันที

“อะไรกัน คุณหาดาราพรีเซนเตอร์คนอื่นได้ไหมล่ะ ล้อเล่นเถอะ ในหลูหยาง มีดาราแค่กี่คนเอง คุณยังสามารถหาใครได้อีก”