ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 128

หลันกุ้ยเหรินคิดว่าลู่ยุ๋นหลัวจะต้องปฏิเสธนาง ดังนั้นนางจึงรีบหยิบแท่งทองหยวนเป่าส่องแสงเรืองรองออกมาจากบริเวณอกอย่างรวดเร็ว "เสด็จพี่ ข้าไม่มีทางมากินดื่มที่นี่โดยให้เสด็จพี่เสียเปล่าแน่นอน"

"ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เงินทอง..." ลู่ยุ๋นหลัวต้องการจะบอกว่าตำหนักเย็นของนางไม่มีห้องสำหรับรองรับแขก ถ้านางอยากจะอยู่ต่อ นางจะต้องเบียดนอนบนเตียงใหญ่ร่วมกับลู่ยุ๋นหลัว

“แกร็ก” เสียงของถุงสีทองแวววาวอีกถุงก็ถูกโยนออกมา

คำพูดของลู่ยุ๋นหลัวที่อยู่ตรงปากก็ถูกกลืนลงไปทันที

"เสด็จพี่ลองดูว่าพอมั๊ยเพคะ ? หากไม่พอเดี๋ยวข้าจะส่งคนกลับไปที่วังเพื่อยกมาให้อีกหีบ " หลันกุ้ยเหรินเห็นว่าลู่ยุ๋นหลัวยังคงไม่พูดอะไรอยู่นานก็คิดว่าเป็นเพราะให้ทองไม่มากพอ

มุมปากของลู่ยุ๋นหลันกระตุกเล็กน้อย หลันกุ้ยเหรินที่แท้ก็อวดรวย !

คนที่บ้านมีเหมืองทองนั้นแตกต่างยิ่งนัก

แม้แต่หน่วยเรียกทองคำก็ยังเริ่มใช้สรรพนามที่คำว่าหีบ

“เสด็จพี่ ลองดูให้เสด็จน้องหน่อยเพคะ ว่าพอจะนอนที่นี่ได้รึไม่ ?” หลันกุ้ยเหรินถามอย่างกระตือรือร้น

ลู่ยุ๋นหลัวยิ้มให้หลันกุ้ยเหรินด้วยอัธยาศัยที่เป็นกันเอง "แน่นอนว่าต้องอยู่ได้อยู่แล้ว !"

"หยินซวาง เจ้ารีบไปจัดแจงห้องของข้าให้หลันกุ้ยเหรินที"

ต่อให้คืนนี้นางต้องนอนบนพื้น นางก็ต้องดูแลเศรษฐีนีผู้นี้ให้ดีที่สุด

กลางดึก

พระจันทร์สีเงินลอยขึ้นสูง

เพื่อเป็นการดูแลเศรษฐีนีหลันกุ้ยเหรินผู้นี้ให้ดีที่สุด ลู่ยุ๋นหลัวตั้งใจสละห้องของนางเองและไปนอนที่ห้องของหยินซวางแทน

ในเวลานี้ ทุกคนก็หลับใหลเข้าสู่นิทรา

ลู่ยุ๋นหลัวเองก็หลับสนิทเช่นกัน

ทันใดนั้นก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงกรีดร้องอันน่าเวทนาอย่างยิ่ง

ลู่ยุ๋นหลัวขมวดคิ้วและลุกขึ้น ทำไมเสียงร้องนี้ถึงเหมือนเสียงของหลันกุ้ยเหริน ?

นางรีบสวมเสื้อผ้าแล้วออกไปทันที

ตะเกียงของพระราชวังทั้งภายในและภายนอกห้องบรรทมถูกจุดสว่างทั้งหมด

ทันทีที่นางออกมาก็พบกับหยินซวางและแม่นมโจว

หลังจากทั้งสองเห็นว่าลู่ยุ๋นหลัวปลอดภัยดี ทั้งสองก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ขบวนผู้คนที่ยาวเป็นแถวรีบไปที่ห้องของหลันกุ้ยเหริน