ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 229

ตอนนี้นางได้โบกมืออย่างมีความสุขให้กับคนที่นั่งอยู่บนม้าไกล ๆ

“ท่านอ๋องน้อยรุ่ย !”

เสียงที่คุ้นเคยดังเข้ามาในหูของท่านอ๋องน้อยรุ่ย

ท่านอ๋องน้อยรุ่ยหยุดชะงักและหันกลับมามองอย่างสงสัย เมื่อเห็นชายคนหนึ่งที่คอยโบกมือให้เขาไม่หยุด

ทำไมชายคนนี้ดูเหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่งมาก่อน ?

ลู่ยุ๋นหลัวไม่มีความสุขอีกต่อไป นางยังคงรอให้เขาตอบรับคำขอของนางอยู่นะ แต่ก็ดี ในเมื่อเขาไม่รู้แล้วว่านางหน้าตาเป็นอย่างไร

“ท่านอ๋องน้อยรุ่ยจำบ่าวไม่ได้รึ ?” เพื่อช่วยให้ท่านอ๋องน้อยรื้อฟื้นความจำเกี่ยวกับนางได้ นางยังพยายามตั้งใจดัดเสียงให้เหมือนกับเสียงในตอนนั้น

“เป็นเจ้าเหรอ ?” ท่านอ๋องน้อยรุ่ยนึกขึ้นมาได้ นี่ไม่ใช่ขันทีตัวน้อยที่อยู่ข้างพระวรกายของเสด็จพี่รองที่หวงแหนราวกับเด็กทารกนั่นหรอกเหรอ ?

ทันใดนั้นเขาก็ลงจากหลังม้าทันที

“เจ้ามาอยู่ที่อำเภอไท่หลิงได้อย่างไร ? เสด็จพี่รองส่งเจ้ามาที่นี่รึ ?” เขารู้เพียงแต่ว่าโรคระบาดครั้งนี้เสด็จพี่รองส่งคนมาจำนวนไม่น้อย

แต่เขาก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเสด็จพี่รองจะส่งขันทีมาคนหนึ่งด้วย

มันน่าเหลือเชื่อจริง ๆ

ลู่ยุ๋นหลัวพยักหน้า

จริง ๆ นางก็ถูกจี้อู๋เจวี๋ยส่งมาจริง ๆ นั่นแหละ

"ไปที่จวนอำเภอเถอะพะยะค่ะ ไปด้วยกัน"

ขณะที่พูดก็หลีกไปด้านข้างเพื่อนำทาง

ท่านอ๋องน้อยรุ่ยกุมบังเหียนและเดินตามหลังไป

"ไม่ทราบว่าท่านอ๋องน้อยรุ่ยยังจำการเดิมพันของเราในห้องทรงตำราได้หรือไม่พะยะค่ะ" ลู่ยุ๋นหลัวถาม

สีหน้าของท่านอ๋องน้อยรุ่ยเปลี่ยนไปทันที

ไม่คิดมาก่อนว่าขันทีน้อยผู้นี้จะมีความทรงจำที่ดีถึงเพียงนี้

ซึ่งก็ผ่านมาตั้งนานแล้วแต่กลับยังจำได้ดี

อย่างไรก็ตามเขาก็ยังเป็นท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรตงหลานคนหนึ่ง คงไม่เพียงเพราะแค่คำขอเดียวถึงกับต้องบิดพริ้ว

“ข้าอ๋องผู้นี้เป็นคนบิดพลิ้วเช่นนั้นรึ ? เจ้ามีอะไรต้องการก็พูดมา”

ท่านอ๋องน้อยรุ่ยท่าทีดูเหมือนเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น

ลู่ยุ๋นหลัวพยักหน้า ด้วยคำพูดของเขาเช่นนี้ นางก็รู้สึกโล่งใจ ถึงแม้ว่านางจะยังคิดไม่ออกว่าจะขอให้ท่านอ๋องน้อยรุ่ยช่วยอะไร แต่การเตือนถึงเรื่องเมื่อตอนนั้นก็ไม่ถือว่าไม่ผิด

หลังจากมาถึงประตูเรือนอำเภอ หยินซวางก็รีบเข้ามาต้อนรับ

“นายหญิง เหตุใดท่านจึงแอบออกไปตามลำพังอีก ? และยังไม่พาบ่าวไปด้วย” หยินซวางกล่าวด้วยความไม่พอใจ

นายหญิงของนางมักจะมีวิธีต่าง ๆ ที่จะหลีกเลี่ยงนางได้อย่างสมบูรณ์แบบทุกครั้ง

นางในฐานะสาวใช้ส่วนตัวแล้ว นางดูราวกับทำหน้าที่ได้อย่างไม่เหมาะสมกับตำแหน่งมาก

"อ้อ ข้าแค่ออกไปเดินเล่นรอบหนึ่ง เจ้าไปบอกหลิวยู่ชึที ว่าท่านอ๋องน้อยรุ่ยมาถึงแล้ว" ลู่ยุ๋นหลัวพูดอย่างเฉยเมย หลังจากเข้ามาแล้วนางก็กลับไปที่เรือนของนาง

ท่านอ๋องน้อยรุ่ยผงะไปครู่หนึ่งและรีบคว้าหยินซวงที่กำลังจะเดินจากไปมาถาม "เมื่อกี้เจ้าเรียกนางว่าอะไรนะ ?"

“เรียกนายหญิงเพคะ” หยินซวางตอบ

“นายหญิง? นาง...ไม่ใช่ว่าเป็นขันทีหรอกหรือ ?” จู่ ๆ ท่านอ๋องน้อยรุ่ยก็รู้สึกว่าสมองของเขาถูกคนกดลงกับพื้นและถูไปมา(สมองถูกคนกดลงกับพื้นและถูไปมา หมายถึง ไอคิวลด)

"ขันที ?" หยินซวางไม่รู้ว่าทำไมคน ๆ นี้ถึงพูดเช่นนี้ "นางคือนายหญิงเพคะ นางจะเป็นขันทีไปได้อย่างไรกัน ?"

ท่านอ๋องน้อยรุ่ยสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และพอคาดเดาได้ถึงสาเหตุอันคลุมเคลือที่ตนเองตอนนั้นทำไมถึงทำให้เสด็จพี่รองโกรธจนไม่ให้เขากลับไปเมืองหลวง

ขณะนั้นเขาก็กลั้นใจและถามต่อ "นายหญิงคนไหน นายหญิงฮองเฮารึ ?"

“ใช่เพคะ” หยินซวางพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมาและรู้สึกว่าทำไมคน ๆ นี้เอาแต่ถามคำถามแปลก ๆ กับนาง นางมองคนนี้อย่างแปลกใจครู่หนึ่งก่อนจะจากไป

นายหญิงบอกว่าอีกสักพักท่านอ๋องน้อยรุ่ยจะมา ดังนั้นจึงอย่าให้เสียเวลาเรื่องนี้

ด้านหลังของท่านอ๋องน้อยรุ่ยคือผู้ตรวจการโจวหมิง

เขาเห็นว่าสีหน้าของท่านอ๋องน้อยรุ่ยดูแย่มาก เหมือนกับจะเกี่ยวข้องกับชายที่เข้าไปเมื่อครู่ เขาก็เพียงแต่ได้ยินแค่ขันทีหรือนายหญิงอะไรสักอย่างพวกนี้ ซึ่งทำให้เขาสงสัยมาก "ท่านอ๋องน้อยรุ่ย คนเมื่อครู่นี้เป็นใครกันแน่พะยะค่ะ"

ท่านอ๋องน้อยรุ่ยลูบที่คางของเขาแล้วพูด "ไม่ใช่ว่าเจ้าถามข้าผู้นี้อยู่ตลอดเหรอว่าใครเป็นคนคิดเรื่องให้ราคาธัญพืชลดลงมาได้ ?"

"ก็คือนางไงล่ะ ! ฮองเฮาของอาณาจักรตงหลานของเรา!"

โจวหมิงรู้สึกประหลาดใจมาก

ครั้งหนึ่งเขาคาดเดาว่าชายคนนี้อาจเป็นองคมนตรีในวังท่านหนึ่ง แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเป็นฮองเฮา ขณะนั้น ดูเหมือนว่าฮองเฮาท่านนี้จะยังคงอยู่ในตำหนักเย็นหนิ ?

ขณะนี้สำหรับนายหญิงฮองเฮาท่านนี้ก็ทำให้เขามีความเห็นต่าง ๆ ขึ้นมามาก

ท่านอ๋องน้อยรุ่ยก็มีสีหน้าครุ่นคิดเช่นกัน ตลอดระหว่างทางเขาได้ยินข่าวลือมาไม่น้อยเกี่ยวกับนายหญิงฮองเฮาท่านนี้

การแพร่ระบาดของโรคในอำเภอไท่หลิงครั้งนี้ เขาในฐานะท่านอ๋องขุนนางพื้นที่ เดิมทีเขาควรจะเป็นคนแรกที่เข้ามาจัดการ

แต่เพราะเมื่อสามเดือนก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงการพัวพันของคนบางคน เขาจึงซ่อนตัวอยู่ในภูเขาลึกและป่าอันเก่าแก่ นี่จึงทำให้เขาเสียเวลา