ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 230

ภายในบริเวณเรือนก็เงียบลงอีกครั้ง

ลู่ยุ๋นหลัวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่ใช่บอกว่าท่านอ๋องน้อยรุ่ยนัดกับนางหรอกเหรอ ?

ยอดเรือนตกใต้ก็คือตรงนี้ ไม่น่าจะผิดพลาด

แต่เป็นเสด็จลุงสามที่ปรากฏตัวออกมาได้อย่างไร ?

ยิ่งกว่านั้น เสด็จลุงสามคนนี้ก็ไม่ได้ขึ้นมาที่ยอดเรือน ราวกับว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้

เป็นไปได้ไหมว่าท่านอ๋องน้อยรุ่ยกำลังตั้งใจจัดฉากนาง ?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ นางก็เปิดช่องบนหลังคาอย่างชำนาญเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แต่เมื่อมองตามช่องนั้นลงไปก็ไม่เห็นอะไรเลย

ภายในห้องเงียบมาก

ไม่มีแม้แต่เสียงคำพูด

ดังนั้นลู่ยุ๋นหลัวก็เปลี่ยนที่ไปที่อื่น

และเปิดกระเบื้องหลังคาออกเป็นแปดเป็นสิบแผ่น

รูที่เปิดนั้นก็ใหญ่ขึ้น

เมื่อเหลือบไปที่ด้านล่างก็เห็นหมอกไอน้ำล่องลอยอยู่ในห้อง

เสด็จลุงสามถอดเสื้อผ้าบนตัวออกพร้อมกับหลับตาพักผ่อนอยู่ในอ่างไม้

ผิวพรรณเนียนนุ่มดุจเงาในม่านหมอก ผมสีดำสยายประบ่า ใบหน้าหล่อเหลาราวกับภาพวาดเซียนที่สูงส่งและเงียบครึม

ลู่ยุ๋นหลัวตกตะลึง

เสด็จลุงสามกำลังอาบน้ำ ?

นางตื่นเต้นจนใจสั่นระรัวจนเผลอทำเสียงแปลก ๆ ออกไป

""ใครน่ะ ?"?"

เว่ยหลีที่เฝ้าอยู่ตรงปากประตูเรือนสัมผัสหูได้ยินไวมาก เขาคิดว่าเป็นมือสังหารอะไรพวกนี้ ทันใดนั้นเขาก็กระแทกฝ่ามือทำให้เกิดเสียงไปยอดเรือน

ลู่ยุ๋นหลัวรีบหลบไปที่ด้านข้างและทันใดนั้นนางก็พลาดเท้าเหยียบช่องว่างพอดี

ทั้งร่างจึงร่วงหล่นจากช่องที่เปิด พริบตาก็หล่นลงไปถึงด้านล่างในทันที

"โครม" เสียงดังสนั่น

น้ำกระเซ็นไปทุกทิศทุกทาง

ลูยุ๋นหลัวบังเอิญตกลงไปในอ่างไม้ที่ท่านอ๋องเฉินกำลังอาบน้ำอยู่พอดี

"ซ่า ซ่า" เสียงดังขึ้น นางผุดขึ้นมาจากในน้ำ

นางสะบัดหัวไล่น้ำบนผมออก เมื่อแหงนหน้ามองขึ้นก็สบเข้ากับแววตาอันเงียบสงบและมั่นคงของท่านอ๋องเฉิน

ลู่ยุ๋นหลัวยิ้มอย่างใจเย็น "บังเอิญจังเลยนะเพคะ เสด็จลุงสาม..."

แต่ในใจนางกลับคำรามอย่างบ้าคลั่ง จะไม่บังเอิญเหรอ ?

ตกลงมาในอ่างของคนที่อาบน้ำขนาดนี้ !

นางนี่โชคดีจริง ๆ เลย

โชคดีที่เป็นเสด็จลุงสาม ไม่เช่นนั้นถ้าเป็นจี้อู๋เจวี๋ย บางทีหัวของนางอาจจะถูกแยกออกจากตัวไปแล้ว

ทันทีที่พูดจบ ประตูห้องก็ถูกคนใช้เท้าทีบให้เปิดออก ท่านอ๋องเฉินดึงลู่ยุ๋นหลัวเข้ามาและกดหัวของนางลงน้ำไป

ไม่ว่าจะพูดยังไง ลู่ยุ๋นหลัวตอนนี้ก็เป็นนายหญิงฮองเฮา เพื่อชื่อเสียงของนางจะต้องห้ามให้ใครรู้เรื่องโดยเด็ดขาด

เว่ยหลีวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าที่กระวนกระวาย "ท่านอ๋อง ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม ?"

เขาเมื่อครู่เพิ่งเห็นเงาลับ ๆ ล่อ ๆ บนหลังคายอดเรือน

ซึ่งควรน่าจะหล่นมายังห้องของท่านอ๋องห้องนี้

เลยคิดที่จะเข้าไปค้นหาสักหน่อย แต่กลับได้ยินเสียงเย็นชาของท่านอ๋องเฉิน "ออกไป !"

“ท่านอ๋อง เมื่อครู่มีคนอยู่บนหลังคา...”

“ออกไป !” แม้ว่าเสียงของท่านอ๋องเฉินจะค่อนข้างอ่อนโยน แต่น้ำเสียงของเขาก็ไม่ง่ายที่ขัดขืน

เว่ยหลีไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปิดประตูและออกไป

ถ้าชายคนนั้นไม่ได้อยู่ในห้องของท่านอ๋องเฉิน งั้นก็ควรจะอยู่บริเวณเรือนและเขาน่าจะยังไปได้ไม่ไกล

หลังจากที่เว่ยหลีออกมา เขาก็มองหาบุคคลที่น่าสงสัยในบริเวณใกล้เคียงทันที

หลังจากที่ประตูปิดลง ลู่ยุ๋นหลัวก็กลั้นใจทนไม่ไหวอีกต่อไป นางรีบโผล่ศีรษะพาดไว้บนขอบอ่างไม้และหายใจหอบอย่างหนัก

จะตายแล้วจริง ๆ

อีกนิดเดียวนางก็เกือบจะขาดใจแล้ว

เมื่อหวนนึกถึงภาพที่เห็นตอนอยู่ใต้น้ำ

อ้างอิงที่ตนเองเคยเห็นทั้งร่างกายของผู้ชายมา 108 ประเภทในศตวรรษที่ 21 ก็ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

แม้จะพูดได้ว่า ท่อนล่างของท่านอ๋องเฉินได้สวมผ้าพันผืนยาวรอบไว้ แต่ผ้าพันผืนยาวนั้นบางเกินไป !

ภาพนั้นยากที่จะเปิดปากอธิบายได้จริง ๆ