ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 43

เช้าวันใหม่ก็ได้เริ่มต้นอีกครั้งด้วยอาทิตย์ทรงกลดแผดรังสีดั่งเปลวเพลิงอันแรงกล้าซึ่งดูยังไงก็ไม่มีท่าทีว่าจะมีฝนตกเลยแม้แต่น้อย

ถึงแม้ว่าเนื้อหาภายในกระดาษจะเขียนโดยไร้ซึ่งหลักฐานและเหตุผลใดมาเสริมอาจดูผิวเผินเป็นเรื่องโกหกคำโต แต่เขากลับให้ความหวังกับเรื่องนี้ถึงแม้จะริบหนี่น้อยนิดก็ตาม

ความรู้สึกนี้มันช่างไร้สาระ

หลังจากรองมหาเสนาบดีกล่าวจบองค์จักรพรรดิก็มิได้ทรงตรัสอะไรเพิ่มเติมอยู่เป็นเวลานานจนเขาต้องเอ่ยทูลกล่าวบางคำออกไป “องค์จักรพรรดิ”

จี้อู๋เจวี๋ยเหลือบมองรองเสานาบดี “เอาเป็นว่าเราจะหารือเรื่องนี้กันภายหลัง คนจากสำนักหอดูดาวหลวงอยู่ไหน ?”

ภายใต้กลุ่มคนจากราชสำนักต่าง ๆ ก็มีชายชราร่างกายซูบผอมก้าวเดินออกมาจากกลุ่มคน เขาคือหัวหน้าจ้าวหยวนของสำนักหอดูดาวหลวงหรือที่รู้จักกันว่าใต้เท้าจ้าว “ข้าน้อยกราบบังคมทูลพะยะค่ะ”

จี้อู๋เจวี๋ยยื่นกระดาษที่อยู่ในมือให้กับขันทีประจำโถงที่อยู่ใกล้เพื่อส่งมอบต่อไปยังใต้เท้าจ้าวของสำนักหอดูดาวหลวง

ใต้เท้าจ้าวก็กลับแปลกใจกับกระดาษตรงหน้าว่าทำไมถึงมีการพับเป็นรูปร่างเช่นนี้

เขาแกะอยู่เป็นเวลานานถึงจะคลี่ออกมาได้

ภายในกระดาษมีอักษรเขียนไว้ว่า “ทางโหราศาตร์ ณ วันที่สิบเก้าของเดือนสิงหาคม  ยามซื่อ เวลานั้นจะมีฝนตกห่าใหญ่เทลงมา พร้อมกับอัสนีที่แหวกฟาดผ่าอากาศ”

วันที่สิบเก้าของเดือนสิงหาคมมันก็คือวันนี้ไม่ใช่เหรอ ?

ซึ่งเมื่อคืนเขาก็ดูการเรียงตัวของกลุ่มดาวแล้วกลับไม่มีวี่แววของการเกิดฝนใด ๆ 

องค์จักรพรรดิให้เขาดูกระดาษแผ่นนี้นั้นมีความหมายแฝงเยี่ยงไร ?

ซึ่งเขาก็จนปัญญากับสิ่งที่องค์จักรพรรดิต้องการสื่อพร้อมทูลถาม “องค์จักรพรรดิ ข้าน้อยขอกราบบังคมทูลกล่าวถาม เนื้อหาภายในกระดาษแผ่นนี้ผู้ใดเป็นคนเขียนพะยะค่ะ”

จี้อู๋เจวี๋ยทรงหยิบถ้วยชาที่อยู่ด้านข้างทรงจิบลงคอไปอย่างแผ่วเบา “แม่นางท่านหนึ่ง”

“อีกทั้งเขียนให้ข้าเมื่อสองวันก่อน”

สองวันก่อน ?

นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีคนเขียนกระดาษมอบถวายแก่องค์จักรพรรดิว่าวันนี้จะมีฝนตกห่าใหญ่

แม้ว่าพวกเขาจะหวังให้ฝนตกจริงก็ตาม แต่เรื่องฝนฟ้าอากาศไม่ใช่ว่าใครพูดว่าฝนตกมันก็จะตกได้

เมื่อมองออกไปภายนอกที่อาทิตย์ทรงกลดแผดจ้าในตอนนี้ ยิ่งตอกย้ำว่าไร้วี่แววใดที่ฝนจะสามารถตกได้เลย

คงเป็นเรื่องไร้สาระ

และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนเขียนกระดาษแผ่นนี้ไปเอาความคิดจากไหนมาถึงกล้าเขียนลงไป

เหล่าองคมนตรีของสำนักราชการในพระองค์ก็เริ่มส่งเสียงสนทนาดังหึ่งหึ่งอยู่เพียงครู่

“จ้าวหยวน เจ้าเป็นคนพูดใช่มั๊ยว่าวันนี้ไม่มีทางที่จะมีฝนตกลงมาได้ ?” จี้อู๋เจวี๋ยกวาดสายตาออกไปด้านนอกหน้าต่างของโถงราชสำนักอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือไม่ เมื่อสักครู่ที่ตะวันทรงกลดสาดแสงแรงกล้าได้กลับหายเข้าไปภายใต้บรรยากาศที่มืดครึ้ม

“องค์จักรพรรดิ ปีนี้ตั้งแต่เข้าคิมหันต์ฤดูตลอดสามเดือนที่ผ่านมา ไม่มีแม้แต่ฝนเพียงหยดเดียว ข้าน้อยเฝ้าดูและกังวลเช่นนี้ทุกค่ำเช้าแรมคืน ช่วงนี้ผืนฟ้ายามค่ำจะส่องสว่างไสว พระจันทร์ทรงกลดเต็มดวง อย่าว่าแต่วันนี้ฝนจะไม่ตก ต่อให้ผ่านไปอีกกี่วันก็ไม่มีแนวโน้มว่าฝนจะตกได้พะยะคะ ! ขอให้องค์จักรพรรดิทรงอย่าเชื่อคำหลอกลวงเหล่านี้” จ้าวหยวนกล่าวเสียงแข็งพร้อมด้วยเหตุผลที่หยิบยกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ