ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 44

ในช่วงเวลาที่บัดนี้ลมโหมพัดแรงเข้ามาถึงด้านในโถงจนกระดาษที่วางไว้บนถาดไม้พลัดปลิวตกลงมาที่พื้น อักษรที่เขียนบนกระดาษก็ได้เผยตัวตนของมันแก่สายตาของผู้คนที่กำลังจับจ้อง

“ทางโหราศาตร์ ณ วันที่สิบเก้าของเดือนสิงหาคม  ยามซื่อ เวลานั้นจะมีฝนตกห่าใหญ่เทลงมา พร้อมกับอัสนีที่แหวกฟาดผ่าอากาศ”

ลายมือเรียบง่ายอ่อนช้อยราวกับเมฆที่คล้อยตัว

“เปรี้ยง...”

ภายนอกโถงราชสำนักก็มีสายฟ้าฟาดผ่านแหวกอากาศให้ปรากฏพร้อมกับสายฝนห่าใหญ่เทลงมาอย่างไม่ขาดสาย

ผู้คนทั้งหมดภายในโถงต่างเงียบกริบไร้ซึ่งเสียงใดอยู่ชั่วอึดใจ

ฝนตกจริง ๆ

ผู้คนต่างจับจ้องไปยังกระดาษบนพื้นแผ่นนั้นอีกครั้งที่กำลังกระเพื่อมพลิ้วไปตามแรงลมที่พัดผ่าน

ณ วันที่สิบเก้าของเดือนสิงหาคม  ยามซื่อ !

เวลานั้นจะมีฝนตกห่าใหญ่เทลงมา !

พร้อมกับอัสนีที่แหวกฟาดผ่าอากาศ !

ทุกคำล้วนตรงตามคำพยากรณ์ !

ผู้คนในโถงต่างมองหน้ากันด้วยความตกใจ

ไม่เพียงแค่การพยากรณ์ทางด้านสุริยศาสตร์จะถูกต้องแล้ว แต่เวลาก็ยังถูกต้องแม่นยำอีกด้วย

ซึ่งเป็นที่ราบกันดีว่าสำนักหอดูดาวหลวงนั้นสามารถพยากรณ์ถึงสถาพอากาศได้ไม่เกินสองวัน แต่ก็ไม่สามารถบอกเวลาแน่นอนได้ว่าจะเกิดขึ้นช่วงเวลาใด

ความสุขของสายฝนที่ตกลงมาหลังผ่านกาลเวลารอคอยอันเนิ่นนานก็แทนที่ลงไปในหัวใจของคนที่ยังคงตะลึงกับภาพตรงหน้า

ผู้ที่เขียนกระดาษแผ่นนี้ขึ้นมาจะต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญขั้นสูงเป็นแน่

“ในที่สุดฝนก็ตก !” รองเสนาบดีหลิวตื่นเต้นจนพุ่งไปยังหน้าประตูโถงราชสำนักเพื่อมองสายฝนที่โปรยปรายอยู่ตรงไหนด้วยใบหน้าที่ปลื้มปิติ

เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าสำนักหอดูดาวหลวงจะทำนายด้วยวิธีใด และก็ไม่สนใจด้วยว่ากระดาษแผ่นนั้นใครเป็นคนเขียน เขารู้เพียงอย่างเดียวว่าฝนนั้นตกลงมาแล้ว !

กว่าสามเดือนเต็ม !

ในที่สุดฝนก็ตกลงมาแล้ว !