ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 44

ในช่วงเวลาที่บัดนี้ลมโหมพัดแรงเข้ามาถึงด้านในโถงจนกระดาษที่วางไว้บนถาดไม้พลัดปลิวตกลงมาที่พื้น อักษรที่เขียนบนกระดาษก็ได้เผยตัวตนของมันแก่สายตาของผู้คนที่กำลังจับจ้อง

“ทางโหราศาตร์ ณ วันที่สิบเก้าของเดือนสิงหาคม  ยามซื่อ เวลานั้นจะมีฝนตกห่าใหญ่เทลงมา พร้อมกับอัสนีที่แหวกฟาดผ่าอากาศ”

ลายมือเรียบง่ายอ่อนช้อยราวกับเมฆที่คล้อยตัว

“เปรี้ยง...”

ภายนอกโถงราชสำนักก็มีสายฟ้าฟาดผ่านแหวกอากาศให้ปรากฏพร้อมกับสายฝนห่าใหญ่เทลงมาอย่างไม่ขาดสาย

ผู้คนทั้งหมดภายในโถงต่างเงียบกริบไร้ซึ่งเสียงใดอยู่ชั่วอึดใจ

ฝนตกจริง ๆ

ผู้คนต่างจับจ้องไปยังกระดาษบนพื้นแผ่นนั้นอีกครั้งที่กำลังกระเพื่อมพลิ้วไปตามแรงลมที่พัดผ่าน

ณ วันที่สิบเก้าของเดือนสิงหาคม  ยามซื่อ !

เวลานั้นจะมีฝนตกห่าใหญ่เทลงมา !

พร้อมกับอัสนีที่แหวกฟาดผ่าอากาศ !

ทุกคำล้วนตรงตามคำพยากรณ์ !

ผู้คนในโถงต่างมองหน้ากันด้วยความตกใจ

ไม่เพียงแค่การพยากรณ์ทางด้านสุริยศาสตร์จะถูกต้องแล้ว แต่เวลาก็ยังถูกต้องแม่นยำอีกด้วย

ซึ่งเป็นที่ราบกันดีว่าสำนักหอดูดาวหลวงนั้นสามารถพยากรณ์ถึงสถาพอากาศได้ไม่เกินสองวัน แต่ก็ไม่สามารถบอกเวลาแน่นอนได้ว่าจะเกิดขึ้นช่วงเวลาใด

ความสุขของสายฝนที่ตกลงมาหลังผ่านกาลเวลารอคอยอันเนิ่นนานก็แทนที่ลงไปในหัวใจของคนที่ยังคงตะลึงกับภาพตรงหน้า

ผู้ที่เขียนกระดาษแผ่นนี้ขึ้นมาจะต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญขั้นสูงเป็นแน่

“ในที่สุดฝนก็ตก !” รองเสนาบดีหลิวตื่นเต้นจนพุ่งไปยังหน้าประตูโถงราชสำนักเพื่อมองสายฝนที่โปรยปรายอยู่ตรงไหนด้วยใบหน้าที่ปลื้มปิติ

เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าสำนักหอดูดาวหลวงจะทำนายด้วยวิธีใด และก็ไม่สนใจด้วยว่ากระดาษแผ่นนั้นใครเป็นคนเขียน เขารู้เพียงอย่างเดียวว่าฝนนั้นตกลงมาแล้ว !

กว่าสามเดือนเต็ม !

ในที่สุดฝนก็ตกลงมาแล้ว !

ผู้คนรอดแล้ว !

อาณาจักรตงหลานได้รับการช่วยเหลือไว้แล้ว !

ส่วนองคมนตรีคนอื่น ๆ ก็ต่างปรากฎรอยยิ้มขึ้นมาหลังจากตกตะลึงกับภาพตรงหน้าไปชั่วครู่

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฝนตกครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดีต่อผู้คนและอาณาจักรแห่งนี้

ก็มีแต่ใต้เท้าจ้าวเท่านั้นที่บัดนี้ยืนอยู่กับที่ด้วยใบหน้าที่ถอดสีไปแล้ว

เสียงฟ้าร้องด้านนอกและเสียงของห่าฝนใหญ่นั้นช่างเหมือนกับสองมือคู่ใหญ่ที่กำลังตบที่หูเขาอย่างแรงราวกับเจาะเย้ยหยันในความโอหังและคำพูดที่มั่นใจของเขา

เป็นไปได้เยี่ยงไรกัน !

นึกไม่ถึงว่าฝนจะตกลงมาจริง !

มันเป็นไปไม่ได้ !

เมื่อคืนเขาก็วิเคราะห์ทางโหราศาสตร์เป็นอย่างดีว่าไม่มีทางที่ฝนจะตกลงมาได้

เขาแหงนหน้าขึ้นมองบุรุษที่อยู่บนบัลลังก์มังกรที่มองเขากลับมาด้วยสายตาไร้ซึ่งอารมณ์ เพียงเท่านี้เขาก็ตัวสั่นจนเข่าทรุดลงกับพื้น

ด้วยเหตุในครั้งนี้ทำให้หัวหน้าใต้เท้าจ้าวแห่งสำนักหอดูดาวหลวงนั้นอับอายเสียหน้า และไม่กล้าเผชิญหน้ากับองค์จักรพรรดิอีกต่อไปรวมถึงยังกราบบังคมทูลขอเกษียณอายุกลับบ้านเกิดของตัวเองโดยทันที 

องค์จักรพรรดิก็มิได้ทรงตรัสใด ๆ เพิ่มเติม เพียงสั่งให้คนยกนำสี่สิ่งล้ำค้าในห้องหนังสือ(สี่สิ่งล้ำค้าในห้องหนังสือ หมายถึง พู่กัน หมึก กระดาษ และจานฝนหมึก)ให้ใต้เท้าจ้าวลงบันทึกลายลักษณ์อักษรสำหรับเกษียณอายุกลับบ้านเกิด เมื่อลวดลายสีดำปรากฏบนกระดาษแล้วนั่นหมายถึงเวลาเกษียณอายุกลับบ้านเกิดของเขานั้นสัมฤทธิ์ผลในทันทีและไม่สามารถกลับเข้ามายังพระมหาราชวังแห่งนี้ได้อีก

ฝนห่าใหญ่ในครั้งนี้ตกลงต่อเนื่องเป็นเวลากว่า 3 วันจนถึงช่วงเช้ามืดและค่อย ๆ หยุดไป

ความรื่นเริงปลื้มปิติของเหล่าองคมนตรีนั้นอยู่เพียงได้ไม่นานก็ถูกแทนที่ด้วยความกังวลระลอกใหม่ ซึ่งฝนนี้ก็เป็นเพียงการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเท่านั้น หากอีกครึ่งปีหลังจากนี้ยังคงแล้งอย่างต่อเนื่องนั่นเท่ากับว่าภัยพิบัติแล้งครั้งนี้ก็ยังคงไม่ได้จางหายไปไหน

ถ้าหากให้ผู้เชี่ยวชาญที่อยู่เบื้องหลังของกระดาษแผ่นนี้รับตำแหน่งใต้เท้าของสำนักหอดูดาวหลวงแล้ว นอกจะสามารถพยากรณ์สถาพอากาศอีกสองวันข้างหน้าได้ พวกเขาก็ไม่ต้องมารับมือแผนการล่วงหน้าที่คาดเดาอะไรไม่ได้รวมถึงยังสามารถวางแผนการต่าง ๆ ให้สอดคล้องกับคำพยากรณ์ได้อีกทาง

ในเช้าวันรุ่งขึ้นองคมนตรีต่างมีมติลงความคิดเห็นที่จะให้ผู้เชี่ยวชาญท่านนั้นพยากรณ์อากาศอีกครั้งว่าอีกภายในสองวันข้างหน้าจะมีฝนตกลงมาอีกหรือไม่

ซึ่งเสียงส่วนใหญ่ต่างมีมติเห็นชอบไปในทางเดียวกัน

ในอีกทำนองนึงก็ต้องการที่จะวัดความสามารถของผู้เชี่ยวชาญท่านนี้ว่ามีความสามารถจริงแท้หรือไม่

อีกทั้งยังมีคนเสนอแนะในที่ประชุมว่าหากผู้เชี่ยวชาญท่านนี้มีความสามารถจริงที่จะพยากรณ์อากาศภายในอีกสองวันข้างหน้าได้อย่างแม่นยำก็ควรให้เข้ารับตำแหน่งหัวหน้าใต้เท้าของสำนักหอดูดาวหลวง

แต่ถึงอย่างไรองคมนตรีบางส่วนกลับไม่เห็นด้วยกับข้อคิดเห็นนี้ “องค์จักรพรรดิทรงตรัสแล้วว่าท่านผู้นี้เป็นเพียงแค่แม่นางคนหนึ่ง อิสตรีจะมารับตำแหน่งหน้าที่ได้เยี่ยงไร ?”

“ทำไมอิสตรีถึงไม่สามารถรับตำแหน่งหน้าที่ได้ ? ตั้งแต่บรรพกาลก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นมาก่อน...”