ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 127

หลันกุ้ยเหรินรีบพยักหน้าอย่างมีความสุข

ดังนั้นหลังจากที่ลู่ยุ๋นหลัวทำการทดสอบการแพ้ที่หลังหูของหลันกุ้ยเหรินและพบว่าไม่มีปัญหาะไร นางจึงเริ่มทำให้กับหลันกุ้ยเหรินอีกหนึ่งชุด ขณะเดียวกันก็อธิบายข้อควรที่ต้องระวัง

ในเวลานี้ หยินซวางก็ได้นำน้ำแตงโมที่เพิ่งทำเสร็จออกมาถวายสองถ้วย

ถ้วยแต่ละใบเสียบไว้ด้วยหลอดลำต้นข้าวสาลีหนึ่งอันที่ทำความสะอาดและตัดปลายทั้งสองข้างจนเสมอแล้ว

หลันกุ้ยเหรินมองไปที่ของเหลวสีแดงสดในถ้วยแก้วและถามด้วยความสงสัยว่า "นี่คืออะไรรึ ?"

ลู่ยุ๋นหลัวหยิบขึ้นมาพร้อมดูดขึ้นมาหนึ่งอึก "นี่คือน้ำแตงโมคั้นสด"

ตอนนี้ได้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ในตำหนักมีแตงโมเหลือไม่มาก หากทานจนหมดก็จะไม่เหลืออีกแล้ว

นางมองว่าหลันกุ้ยเหรินเป็นถึงลูกค้า VIP ขั้นสูงของร้านขายของชำ นางจึงให้หยินซวางนำน้ำแตงโมมาบริการ

หลังจากนั้นก็ยังมีถาดรวมผลไม้หนึ่งชุด

ซึ่งล้วนเป็นผลไม้ที่ปลูกขึ้นภายในของตำหนักเย็น

การผสมผสานสีสันของผลไม้นานาชนิดดูไปแล้วก็น่ารับประทานมาก

หลันกุ้ยเหรินก็เลียนแบบลู่ยุ๋นหลัว ดูดน้ำจิบเข้าไปหนึ่งอึก ซึ่งก็อร่อยจริง ๆ แล้วก็กินผลไม้เป็นคำเล็ก ๆ แต่ละชิ้นบนถาด โดยแต่ละอย่างเป็นผลไม้ที่นางไม่เคยทานมาก่อน

หลันกุ้ยเหรินยิ่งกินก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้น หลังจากรู้ว่าผลไม้เหล่านี้งอกเงยขึ้นมาจากผืนดินของตำหนักเย็น อีกทั้งยังมีความเข้าใจกับสถานที่แห่งนี้แปลกใหม่ออกไป

ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผลไม้ในถาดก็ถูกหลันกุ้ยเหรินทานจนหมด

เมื่อถึงเวลา  หลันกุ้ยเหรินก็ไปล้างหน้า หลังจากล้างเสร็จ ผิวหน้าเมื่อสัมผัสก็นุ่มลื่นเนียนใส จนดีอกดีใจมาก

ตอนนี้ไม่มีท่าที่ส่วนไหนที่ดูถูกดูแคลนเหมือนเมื่อตอนเข้ามาตำหนักเย็นเหลือเลยสักส่วน

นางตัดสินใจว่าจะต้องผูกมิตรสัมพันธ์อันดีกับลู่ยุ๋นหลัวให้ได้

ลู่ยุ๋นหลัวเมื่อเห็นว่าหลันกุ้ยเหรินนั่งลงโดยไม่ได้มีท่าทีจะออกจากตำหนักไป แต่ดูเหมือนทั้งสองคนก็ดูจะไม่มีอะไรต้องสนทนากันต่อ แต่เพื่อเป็นการต้อนรับลูกค้า นางจึงได้แต่นำไพ่ออกมา

จากนั้นก็เรียกสาวรับใช้อีกสองคนมาและสอนพวกนางในการเล่นไพ่

นี่ชั่งเป็นเพียงการเปิดประตูสู่โลกใบใหม่ของหลันกุ้ยเหริน

จึงเป็นผลให้หลันกุ้ยเหรินยิ่งเล่นก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น ในขณะที่เล่นไปเล่นมาเวลาก็ล่วงเลยมาถึงกลางคืน

"สองสี่ใบ ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ในที่สุดข้าก็ชนะ พวกเจ้าเอาเงินมาให้ข้าเลย !" หลันกุ้ยเหรินยิ่งเวลาผ่านไปก็ยิ่งชอบเล่นไพ่มากขึ้นเรื่อย ๆ

ทั้งสนุกและยังใช้เวลาว่างได้อย่างดีด้วย ชนะแล้วยังได้เงินอีกต่างหาก

เป็นความรู้สึกที่ดีมากจริง ๆ

ลู่ยุ๋นหลัวเมื่อเห็นหลันกุ้ยเหรินหลงใหลในการเล่นไพ่ ก็รู้สึกผิดในทันที

นางกำลังสอนหลันกุ้ยเหรินให้เสียคนอยู่รึเปล่า ?

เมื่อมองย้อนกลับไป ไม่ใช่ว่าเพราะเรื่องนี้หรอกเหรอที่จี้อู๋เจวี๋ยมาหานางเพื่อสะสางบัญชี ?

จนถึงเวลาค่ำแล้ว หลันกุ้ยเหรินก็ยังไม่มีท่าที่จะกลับไปแต่อย่างใด

ดังนั้น หลันกุ้ยเหรินก็ได้พักรับประทานอาหารเย็นอีกครั้ง

อาหารเย็นเป็นอาหารง่าย ๆ สี่อย่างและซุปอีกหนึ่งอย่าง

ไข่ผัดมะเขือเทศ ผัดแตงกวาเย็น เส้นมันฝรั่งผัดเปรี้ยวเผ็ด เนื้อย่างผัดถั่วฝักยาวและซุปเต้าหู้ผัก

ขณะที่หลันกุ้ยเหรินกำลังรับประทานอาหาร นางก็กินข้าวถึงสองชามใหญ่ ถึงขนาดทำให้จื่อชึที่อยู่ข้าง ๆ สะดุ้งตกใจ

อย่างที่รู้กันว่าหลันกุ้ยเหรินมักจะไม่ค่อยทานอาหารมากเท่าไหร่นัก ทานอย่างมากก็แค่หนึ่งถ้วยเล็กก็ทานต่อไม่ลงแล้ว

ไม่คิดมาก่อนว่า ในตำหนักเย็นของนายหญิง หลันกุ้ยเหรินจะทานไปมากถึงสองชามใหญ่ !

หลันกุ้ยเหรินเมื่อทานจนอิ่มก็พิงเก้าอี้ด้วยใบหน้าที่พึงพอใจ นางดูออกในทันที ว่าตำหนักเย็นแห่งนี้เป็นสถานที่ตามหลักฮวงจุ้ย ซึ่งถูกจริตกับรสชาติของนางมาก

ที่นี่มีให้ดื่มมีให้ทานและมีให้เล่น

สำหรับนางแล้วล้วนถือว่าเป็นเรื่องใหม่

ซึ่งวังหลิวหยุนของนาง กลับไร้ซึ่งชีวิตชีวา นอกจากทั้งชั้นที่เต็มไปด้วยบ่าวรับใช้แล้ว ก็ไม่มีอะไรอีกเลย

ห้องปรุงพระกระยาหารที่ส่งอาหารมาก็เป็นอาหารไม่กี่อย่างซ้ำวนไปวนมา ซึ่งนางก็คงเบื่ออาหารพวกนี้ตั้งนานแล้ว

"เสด็จพี่ คืนนี้ข้าขอนอนที่นี่ได้รึไม่ ?" หลันกุ้ยเหรินมองไปที่ลู่ยุ๋นหลัวด้วยความกระวนกระวาย

ถ้าสามารถอยู่ต่อได้ พรุ่งนี้ก็ยังสามารถอยู่ที่นี่ทานอาหารได้อีกหนึ่งวัน

"นอนที่นี่ ?" ลู่ยุ๋นหลัวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จะให้พูดยังไงหลันกุ้ยเหรินก็เป็นถึงธิดาของอาณาจักร เป็นถึงกิ่งทองใบหยก(กิ่งทองใบหยก ในที่นี้หมายถึงสถานะที่สูงศักดิ์และเล่อค่า) จะสามารถนอนหลับลงบนเตียงแข็งขนาดใหญ่ของตำหนักเย็นได้เหรอ ?