ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 127

หลันกุ้ยเหรินรีบพยักหน้าอย่างมีความสุข

ดังนั้นหลังจากที่ลู่ยุ๋นหลัวทำการทดสอบการแพ้ที่หลังหูของหลันกุ้ยเหรินและพบว่าไม่มีปัญหาะไร นางจึงเริ่มทำให้กับหลันกุ้ยเหรินอีกหนึ่งชุด ขณะเดียวกันก็อธิบายข้อควรที่ต้องระวัง

ในเวลานี้ หยินซวางก็ได้นำน้ำแตงโมที่เพิ่งทำเสร็จออกมาถวายสองถ้วย

ถ้วยแต่ละใบเสียบไว้ด้วยหลอดลำต้นข้าวสาลีหนึ่งอันที่ทำความสะอาดและตัดปลายทั้งสองข้างจนเสมอแล้ว

หลันกุ้ยเหรินมองไปที่ของเหลวสีแดงสดในถ้วยแก้วและถามด้วยความสงสัยว่า "นี่คืออะไรรึ ?"

ลู่ยุ๋นหลัวหยิบขึ้นมาพร้อมดูดขึ้นมาหนึ่งอึก "นี่คือน้ำแตงโมคั้นสด"

ตอนนี้ได้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ในตำหนักมีแตงโมเหลือไม่มาก หากทานจนหมดก็จะไม่เหลืออีกแล้ว

นางมองว่าหลันกุ้ยเหรินเป็นถึงลูกค้า VIP ขั้นสูงของร้านขายของชำ นางจึงให้หยินซวางนำน้ำแตงโมมาบริการ

หลังจากนั้นก็ยังมีถาดรวมผลไม้หนึ่งชุด

ซึ่งล้วนเป็นผลไม้ที่ปลูกขึ้นภายในของตำหนักเย็น

การผสมผสานสีสันของผลไม้นานาชนิดดูไปแล้วก็น่ารับประทานมาก

หลันกุ้ยเหรินก็เลียนแบบลู่ยุ๋นหลัว ดูดน้ำจิบเข้าไปหนึ่งอึก ซึ่งก็อร่อยจริง ๆ แล้วก็กินผลไม้เป็นคำเล็ก ๆ แต่ละชิ้นบนถาด โดยแต่ละอย่างเป็นผลไม้ที่นางไม่เคยทานมาก่อน

หลันกุ้ยเหรินยิ่งกินก็ยิ่งประหลาดใจมากขึ้น หลังจากรู้ว่าผลไม้เหล่านี้งอกเงยขึ้นมาจากผืนดินของตำหนักเย็น อีกทั้งยังมีความเข้าใจกับสถานที่แห่งนี้แปลกใหม่ออกไป

ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผลไม้ในถาดก็ถูกหลันกุ้ยเหรินทานจนหมด

เมื่อถึงเวลา  หลันกุ้ยเหรินก็ไปล้างหน้า หลังจากล้างเสร็จ ผิวหน้าเมื่อสัมผัสก็นุ่มลื่นเนียนใส จนดีอกดีใจมาก

ตอนนี้ไม่มีท่าที่ส่วนไหนที่ดูถูกดูแคลนเหมือนเมื่อตอนเข้ามาตำหนักเย็นเหลือเลยสักส่วน

นางตัดสินใจว่าจะต้องผูกมิตรสัมพันธ์อันดีกับลู่ยุ๋นหลัวให้ได้

ลู่ยุ๋นหลัวเมื่อเห็นว่าหลันกุ้ยเหรินนั่งลงโดยไม่ได้มีท่าทีจะออกจากตำหนักไป แต่ดูเหมือนทั้งสองคนก็ดูจะไม่มีอะไรต้องสนทนากันต่อ แต่เพื่อเป็นการต้อนรับลูกค้า นางจึงได้แต่นำไพ่ออกมา

จากนั้นก็เรียกสาวรับใช้อีกสองคนมาและสอนพวกนางในการเล่นไพ่

นี่ชั่งเป็นเพียงการเปิดประตูสู่โลกใบใหม่ของหลันกุ้ยเหริน

จึงเป็นผลให้หลันกุ้ยเหรินยิ่งเล่นก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น ในขณะที่เล่นไปเล่นมาเวลาก็ล่วงเลยมาถึงกลางคืน