ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 126

พอคิดไปคิดมาไปด้านหลังตำหนักกับหยินซวางน่าจะดีกว่า

ด้านหลังตำหนักค่อนข้างกว้าง สะอาด เป็นระเบียบ และมีดอกไม้ใบหญ้า

โต๊ะหินหนึ่งชุด ม้านั่งหินสองสามตัว ที่อยู่ห่างไกล ๆ ดูเหมือนปลูกของอะไรบางอย่างไว้อยู่ไม่น้อย

ช่วงเวลานี้ อากาศเย็นสบาย สนทนาที่ด้านหลังตำหนักเย็นเพื่อคลายความเบื่อก็ถือว่าไม่เลว

เพียงแต่……

หลันกุ้ยเหรินชำเลืองมองลู่ยุ๋นหลัวด้วยสายตาที่เริ่มจะเกรงกลัวที่นั่งอยู่ตรงข้ามนาง ใช้เสียงที่สั่นเครือเอ่ยกล่าว "เสด็จพี่ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเสด็จพี่นั้นพอจะล้างออกได้มั๊ยเพคะ ?"

ปล่อยให้นางเผชิญหน้ากับใบหน้าสีเขียวปี๋นั้น ใจของนางชั่งหวั่นเกรงยิ่งนัก

ลู่ยุ๋นหลัวพูดจาด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง "ยังไม่ถึงเวลา รออีกสักครู่ถึงจะล้างออกได้"

แผ่นปิดหน้าของนางยังเหลืออยู่อีกไม่กี่นาที ล้างออกตอนนี้ไม่เท่ากับเสียเปล่าหรอกเหรอ ?

"ไม่ทราบว่าเสด็จน้องมาหาข้ามีธุระอะไรรึ ?" ลู่ยุ๋นหลัวถามไปตรง ๆ ราวกับเปิดประตูพบภูเขา

หลันกุ้ยเหรินเมื่อเห็นว่าลู่ยุ๋นหลัวยืนกรานที่จะยังไม่ยอมล้างหน้า ก็ไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีก นางจึงจ้องไปที่ใบหน้าของลู่ยุ๋นหลัวด้วยใจที่ยังสั่นเต้นกลัวอยู่และเอ่ยกล่าว "เป็นเช่นนี้เสด็จพี่ ก่อนงานเลี้ยงหนึ่งคืนสาวรับใช้ของข้าได้มาที่ตำหนักเย็นและบังเอิญเห็นประกาศพยากรณ์อากาศที่ติดบนกำแพง ตอนไปร่วมงานรื่นเริงช่วงค่ำก็เลยพกร่มน้ำมันไปด้วย ที่พกไปก็บังเอิญได้ใช้พอดี วันนี้ก็เลยตั้งใจมาเพื่อขอบคุณเสด็จพี่เพคะ”

ลู่ยุ๋นหลัวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แม้ว่านางจะรู้ว่าการพยากรณ์อากาศของนางนั้นแม่นยำมาก แต่ก็มีเพียงไม่กี่คนที่จะเชื่อในครั้งแรกที่ได้เห็น

หลันกุ้ยเหรินผู้นี้มีสายตาที่ไม่เลวเลยทีเดียว

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก เพราะยังไง ถ้าตอนนั้นเจ้าไม่เชื่อแล้วล่ะก็ พยากรณ์อากาศก็คงช่วยอะไรเจ้าไม่ได้”

เนื่องจากลู่ยุ๋นหลัวยังมีแผ่นปิดหน้าที่ปิดไว้อยู่ เพื่อให้กล้ามเนื้อบนใบหน้าได้ผ่อนคลาย นางจึงพูดด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงอยู่ตลอด ดังนั้นคำพูดที่นางพูดจึงค่อนข้างแปลกไปบ้าง เมื่อผนวกรวมกับใบหน้านั้น หลันกุ้ยเหรินก็รู้สึกขนลุกขนพองในทันใด

ก่อนหน้านี้มีข่าวลือว่านายหญิงแห่งตำหนักดูเหมือนได้รับการกระทบกระเทือนที่ประสาท เป็นไปได้ไหมว่าสมองของนางจะมีปัญหาจริง ๆ ?

“เสด็จพี่ ทำไมถึงต้องทำให้หน้าตัวเองเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ” นางหยั่งเชิงลองถาม

วันนั้นในงานเลี้ยง ก็ยังเห็นชัด ๆ ว่าเสด็จพี่ไม่ได้ผิดปกติอะไร ทำไมจู่ ๆ พออยู่ในตำหนักของตนเองถึงทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้ไปได้ ?

เป็นไปได้ไหมว่าเพราะอาการกำเริบ ?

"อ้อ ข้ามักจะเอามาทาที่หน้าบ่อย ๆ อยู่แล้ว มันช่วยให้ผิวเรียบเนียนและขาวนุ่มนวลกระจ่างใสได้" ลู่ยุ๋นหลัวอธิบาย

“ฮา ฮา ฮา จริงเหรอเพคะ ?” หลานกุ้ยเหรินยิ้มเราะอย่างเห็นด้วย แต่ในใจกลับแอบกร่นด่า เสด็จพี่แห่งตำหนักเย็นผู้นี้ก็คงจะประสาทกระทบกระเทือนจริงตามที่คาดไว้

ทำตัวเองดูเหมือนสัตว์ประหลาดสีเขียว และยังจะมาบอกว่าช่วยบำรุงฟื้นฟูผิวอีก

นางเติบโตมาในราชวงศ์อาณาจักรหลิว แถบไม่เคยได้ยินวิธีการที่แปลกประหลาดราวกับปาฏิหาริย์ไรแบบนี้มาก่อน

พอคิดไปคิดมา เสด็จพี่คนนี้เมื่อครึ่งปีที่ผ่านมาก็ประสบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของครอบครัว แล้วยังพ่อของนางที่ถูกประหารชีวิต จนตัวเองถูกขับไสให้ไปพำนักที่ตำหนักเย็น จึงไม่น่าแปลกใจที่ประสาทของนางก็ได้รับความกระทบกระเทือน

คิดดูดี ๆ แล้วก็น่าสงสารอยู่ไม่น้อย

"คงใกล้ถึงเวลาแล้ว ข้าจะไปล้างหน้าก่อน เจ้านั่งรอตรงนี้สักพัก" โดยธรรมชาติแล้ว ลู่ยุ๋นหลัวไม่รู้อย่างแน่นอนว่าหลันกุ้ยเหรินได้คิดว่านางเป็นโรคทางจิตไปแล้ว นางจึงลุกขึ้นและไปล้างหน้าของนาง

ผ่านไปไม่นาน ลู่ยุ๋นหลัวก็กลับมาหลังจากล้างหน้าเสร็จ

เมื่อมองไปที่ผิวที่กระจ่างใสเนียนนุ่ม ดวงตาของหลันกุ้ยเหรินก็เบิกกว้างในทันใด

ตอนนี้ก็ค่อย ๆ เริ่มเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว สภาพอากาศก็เริ่มอบอ้าวขึ้นมาเช่นเดียวกัน

แม้จะใช้ผลิตภัณฑ์ให้ความชุ่มชื้นที่ดีที่สุดในพระราชวัง แต่ก็ยังห่างไกลจากความชุ่มชื้นและเรียบเนียนเหมือนของลู่ยุ๋นหลัวในตอนนี้อยู่มากนัก

เป็นไปได้ไหมว่าสิ่งสีเขียว ๆ ที่นางเพิ่งทาไปใช้ได้ผลจริง ๆ ?

“เสด็จพี่ เมื่อสักครู่ที่เสด็จพี่เอาอะไรสักอย่างมาทาที่หน้าเรียกว่าอะไรรึ ?”

"แผ่นปิดหน้าไงล่ะ" ลู่ยุ๋นหลัวลูบไล้สัมผัสใบหน้าที่เรียบเนียนของนาง ดูเหมือน แผ่นปิดหน้าชาเขียวของนางนี้ จะช่วยเสริมความชุ่มชื้นได้ไม่เลวเลย

เมื่อหันหน้ามา ก็บังเอิญเห็นใบหน้าที่ประหลาดใจและอิจฉาของหลันกุ้ยเหริน จึงหยั่งเชิงลองถามไป "เจ้าก็ลองสักหน่อยสิ ?"