คุณหมอที่รัก นิยาย บท 9

“พรุ่งนี้มีแข่ง มึงจะไปสนามกี่โมง” น่านฟ้าเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ทุกคนต่างนั่งเงียบกันสักพัก

“เย็น เสร็จธุระเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น” กองทัพตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ

“พรุ่งนี้วันหยุดมึง แล้วเสือกจะทำงานอะไรอีก”

“งานสำคัญ”

“มึงไม่คิดจะเข้าไปเตรียมรถก่อนแข่งบ้างหรือไง”

“นั่นหน้าที่มึง กูมีหน้าที่ขับรถไม่ใช่เตรียมรถ”

“ไอ้ดิน ไอ้นที มึงดูเพื่อนรักมึง” น่านฟ้าหันไปหาตัวช่วยแต่ถูกเพื่อนรักทั้งสองปฏิเสธอย่างไม่ไยดี

“ของเดิมพันคือสนามแข่งมึงไม่ใช่ของกู งานนี้กูเป็นแค่คนดู” ดินปฏิเสธเสียงเรียบ

“good audience (ผู้ชมที่ดี)” นทีไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ

กองทัพนอกจากมันสมองระดับเทพแล้ว ฝีมือด้านความเร็วก็เช่นกัน การันตีด้วยถ้วยแชมป์เกือบทุกสนามของอเมริกาและยังเป็นเจ้าพ่อสนามเถื่อนที่เมืองไทย ของเดิมพันขั้นต่ำมูลค่าหลายสิบล้านที่มาพร้อมกับการแข่งขันที่ไร้กฎกติกา นั่นหมายถึงการแข่งขันที่มีความเสี่ยงสูงนอกจากจะเสี่ยงหมดตัวแล้วชีวิตยังเสี่ยงอันตรายจากการเล่นไม่ซื่อด้วย

“กูกลับก่อน” ร่างสูงหุ่นนายแบบกระชากตัวลุกขึ้นและสาวเท้าเดินออกจากห้องทันทีท่ามกลางความงุนงงของกลุ่มเพื่อน

“เฮ้..เฮ้ อะไรของมึงไอ้กองทัพนี่พึ่งจะเที่ยงคืน”

“เราควรนอนให้ครบ 6-8 ชั่วโมงต่อวัน และไม่ควรนอนดึกเกินเที่ยงคืน” ร่างสูงหยุดชะงักและเอี้ยวตัวหันกลับเล็กน้อยตอบกลับน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะสาวเท้าเดินออกทางด้านหลังผับ

เช้าวันเสาร์

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงแจ้งเตือนข้อความโทรศัพท์รดาดังขึ้น

{เอก รออยู่ด้านล่าง} เป็นข้อความจากกองทัพ รดาที่นอนเขี่ยโทรศัพท์เล่นอยู่บนเตียงผุดลุกขึ้นกระโดดลงจากเตียงคว้ากระเป๋าสะพายใบเล็กวิ่งแจ้นออกจากห้องไปโดยเร็ว

รถเบนซ์คันหรูสีดำจอดรออยู่ด้านหน้าคอนโด ชายวัยกลางคนในชุดสุภาพยืนอยู่ด้านข้างฝั่งประตูคนขับ รดาจำได้ว่าคือเลขาคนสนิทของกองทัพ

“คุณเอก สวัสดีค่ะ” รดายกมือขึ้นไหว้อย่างมีมารยาท

“สวัสดีครับ เชิญขึ้นรถเลยครับ” ประตูด้านหลังถูกเปิดออกทำให้รดาที่ยืนอยู่ต้องก้าวขาขึ้นนั่งเบาะด้านหลังอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ความจริงหนูนั่งด้านหน้าก็ได้ค่ะ”

“ต้องไปรับเพื่อนๆ อีกไม่ใช่เหรอครับ ด้านหน้าให้คุณเชอรี่นั่งจะดีกว่าครับ ช่วยกดเส้นทางให้หน่อยครับ”

“ค่ะ เสร็จแล้วค่ะ” รดาส่งโทรศัพท์กลับให้เลขาหนุ่มที่ทำหน้าเป็นพลขับจำเป็นมารับเธอวันนี้ รถเคลื่อนตัวออกทันทีเมื่อถูกตั้งจุดหมายปลายทางเรียบร้อยแล้ว

“คุณเอกทำงานกับคุณหมอนานหรือยังคะ” รดาชวนคุณทำลายความเงียบภายใน

“ประมาณปีเศษๆ ครับตั้งแต่คุณหมอกลับมาจากอเมริกา”

“ปกติคุณหมอดุไหมคะ”

“ไม่ครับ แค่คุณหมอเป็นคนเจ้าระเบียบ”

“เป็นคนเจ้าระเบียบ แสดงว่าต้องเป๊ะทุกอย่างสินะคะ”

“ประมาณนั้นครับ กิน นอนค่อนข้างตรงเวลา แต่ก็ไม่ได้อยู่ในกรอบทุกอย่างครับ บางอย่างก็ออกนอกกรอบไปเยอะเหมือนกัน” คิ้วเรียวเล็กขมวดเข้าหากันอย่างไม่ค่อยเข้าใจ เจ้าระเบียบแต่ก็ทำอะไรนอกกรอบ รดาได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจไม่กล้าถามมากไปกว่านี้เพราะจะดูเป็นการเสียมารยาท

“อีก10นาที น่าจะถึงที่พักของเพื่อนคุณรดานะครับ”

“อ้อค่ะ เดี๋ยวรดาโทรบอกเพื่อนให้ลงมารอข้างล่างค่ะ” มือบางล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมากดส่งข้อความหากลุ่มเพื่อน

“ชะนีมีรถหรูขนาดนี้มารับพวกเราเลยเหรอ” เสียงเจื้อยแจ้วของเชอรี่ถามขึ้นเสียงดังเมื่อรดาก้าวขาลงจากรถเมื่อรถจอดสนิท

“เสียงดังยัยเชอ เกรงใจคุณเอกเขาด้วย” รดาเอ็ดเพื่อนออกไปเบาๆ นิ้วเรียวเล็กหยิกเข้าที่แขนเชิงห้ามปราม

“นี่คุณเอก เลขาของคุณหมอ” รดาแนะนำเอกให้เพื่อนๆ รู้จัก

“สวัสดีค่ะ” ทั้งหมดยกมือไหว้อย่างมีมารยาท เลขาหนุ่มรับไหว้สีหน้าเรียบนิ่งสุภาพแบบผู้ใหญ่ก่อนจะเดินอ้อมตัวรถมาอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูให้อย่างเคยทำ

“ไม่เป็นไร พวกหนูเปิดเองดีกว่า ขอบคุณคุณเอกมากค่ะ” เชอรี่รีบเอ่ยห้ามขึ้นเมื่อชายหนุ่มกำลังจะเอื้อมมาเปิดประตูด้านหน้าให้

“ครับ” ตอบกลับเสียงเรียบก่อนจะเดินอ้อมกลับไปด้านหน้าฝั่งคนขับ เปิดประตูขึ้นนั่งประจำตำแหน่งคนขับและเคลื่อนตัวออกไปจุดหมายปลายทางคือคอนโดหรูใจกลางเมืองที่เจ้านายหนุ่มเป็นเจ้าของ

คอนโดหรูใจกลางเมือง

“ถึงแล้วครับ ห้องคุณกองทัพอยู่ชั้น 50 ห้อง 501 แจ้งเจ้าหน้าที่หน้าเคาน์เตอร์ได้เลยครับ” เมื่อรถเคลื่อนตัวมาจอดด้านหน้าคอนโดเพื่อส่งให้รดาและกลุ่มเพื่อนลงก่อนที่เอกจะเอารถไปเก็บที่โรงจอดรถชั้นใต้ดิน

ทุกคนต่างตกใจไม่คิดว่าคอนโดที่คุณหมอหนุ่มพักอยู่นั้นจะหรูหราราคาแพงขนาดนี้เพราะแต่ละชั้นมีอยู่เพียง 5 ห้องเท่านั้นเพราะต้องการให้ความเป็นส่วนตัวแก่เจ้าของห้อง รวมทั้งสิ่งอำนวยความสะดวกไม่ว่าจะเป็นฟิตเนส สระว่ายน้ำและโซนพักผ่อนที่มีอยู่ทุกชั้น รวมทั้งพื้นที่ด้านบนดาดฟ้าที่เป็นพื้นที่ส่วนกลางที่ยกสวนสาธารณะมาไว้ด้านบน

“ขอบคุณค่ะ” ทุกคนยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ

“ไม่รวยจริงซื้อที่นี่ไม่ได้นะคะ” เชอรี่พูดขึ้น

“เข้าไปด้านในเถอะ ให้คุณหมอรอนานไม่ดี” รดาพูดขึ้นเรียกสติเพื่อน เท้าเล็กบนรองเท้าผ้าใบสีขาวก้าวเดินฉับๆ ตรงเข้าไปด้านใน

“สวัสดีค่ะ มาพบคุณกองทัพค่ะ”

“เชิญที่ลิฟต์ตัวที่หนึ่งได้เลยค่ะ” เจ้าหน้าที่ต้อนรับเดินนำไปยังลิฟต์ที่จอดเรียงรายกว่า 10 ตัวที่เปิดรออยู่

“ห้อง 501 ออกจากลิฟต์จะอยู่ด้านซ้ายนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ”