คุณหมอที่รัก นิยาย บท 3

“เชิญคนไข้ที่ห้องน้ำเลยค่ะ เดินเองได้ใช่ไหมคะ ให้พี่ช่วยไหม” รดาค่อยๆ ก้าวเท้าลงจากเตียง เมื่อเท้าสัมผัสพื้นค่อยๆ ทิ้งน้ำหนักลงปลายเท้าและพยุงตัวให้ยืนตรง เมื่อทรงตัวได้แล้วเท้าเล็กค่อยๆ เดินไปยังห้องน้ำโดยมีพยาบาลสาวคอยพยุงอยู่ข้างๆ สายตาของกองทัพโฟกัสที่ร่างเพรียวจนพ้นขอบประตู

“ถอดเสื้อผ้าชุดเดิมออกก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวพี่เช็ดตัวทำความสะอาดให้ จะได้สบายตัวขึ้น”

“ค่ะ”

“เอ่อ..พี่ถามได้ไหมคะ ว่าน้องรดาเป็นญาติกับศาสตราจารย์เหรอคะ”

“เปล่าค่ะ”

ใช้เวลากว่าสิบนาทีคนตัวเล็กก็เดินออกมาในชุดคนไข้สีชมพู เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน กลิ่นหอมจางๆ ของแชมพูสระผมลอยมาให้ได้กลิ่น

“แผลโดนน้ำหรือเปล่า”

“เปล่าค่ะศาสตราจารย์ เกลแค่เช็ดตัวและสระผมให้น้องค่ะ”

“ผมไม่ต้องการอะไรแล้วครับ” ใบหน้าเรียบนิ่งหันไปพูดกับพยาบาลสาว

“ค่ะ เกลขอตัวก่อนกลับไปที่แผนกก่อนนะคะ” เมื่อพยาบาลในชุดสีขาวเดินพ้นขอบประตูหน้าห้องไปกองทัพก็หันกลับมาสนใจหญิงสาวที่กำลังนั่งเช็ดผมอยู่บนเตียง

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าเดินผ่านหน้าเข้าไปยังห้องอีกห้อง ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นห้องพักสำหรับญาติคนไข้ และสักพักกองทัพก็เดินกลับมาด้วยไดร์เป่าผมสีดำในมือ

“มานั่งนี่” เสียงทุ้มเอ่ยสั่งเสียงเรียบ

“คะ”

“ผมบอกให้มานั่งนี่ เช็ดแบบนั้นเมื่อไหร่จะแห้งได้เป็นหวัดกันก่อนพอดี” รดาก้าวเท้าลงจากเตียงสีหน้างุนงง ไม่รู้ว่าชายหนุ่มกำลังจะทำอะไร

อือ..อือ..เสียงไดร์เป่าผมถูกเปิดให้เครื่องเริ่มทำงาน ยกขึ้นเป่าผมสีดำยาวสลวยที่ยังเปียกอยู่ มือหนาค่อยๆ เป่าอย่างเบามือ นิ้วเรียวยาวสอดเข้าใต้กลุ่มผมสีดำยกขึ้นแล้วใช้ไดร์เป่าอย่างทะนุถนอม ผ่านไปสักพักก็ห้องสนิท หวีเล็กที่หยิบติดมือมาด้วยตอนแรกค่อยๆ หวีเส้นผมเงางามเรียงเป็นเส้นสวย ก่อนจะแอบสูดดมความหอมจากศีรษะทุย

“เสร็จแล้ว ออกไปทานข้าวจะได้ทานยา”

“ขอบคุณค่ะ” วันนี้รดาเจอเรื่องที่เธอคาดไม่ถึงหลายเรื่อง ทั้งเรื่องอุบัติเหตุ คุณหมอที่ตรวจรักษา รวมทั้งเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่ทำให้รดาตกใจไม่คิดว่าเขาจะทำให้เธอถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

รดาเดินตามชายหนุ่มออกมายังห้องรับรองที่มีโซฟาตัวใหญ่วางอยู่และมีทีวีจอใหญ่ติดอยู่ที่ผนัง กับข้าวสามสี่อย่างถูกแกะใส่จานดูน่ารับประทาน ข้าวกล้องไรซ์เบอรี่สีม่วงเข้มในจานรู้ได้ทันทีว่าคนที่ทานนั้นรักและดูแลสุขภาพมาก ดวงตากลมโตกวาดมองไปเห็นข้าวต้มในถ้วยสีเดียวกัน

“อาหารพวกนี้ทานได้ไหม” ทั้งสองนั่งลงเก้าอี้คนละฝั่ง จานกับข้าวถูกเลื่อนไปตรงหน้าหญิงสาวเพื่อให้ตักทานสะดวกขึ้น

“ได้ค่ะ คุณหมอชอบทานข้าวกล้องเหรอคะ”

“ข้าวกล้องมีประโยชน์กว่าข้าวขาว” กองทัพตอบกลับเสียงเรียบ ช้อนกลางในมือที่ตักเนื้อปลากะพงชิ้นโตถูกตักไปวางในชามข้าวต้มของรดา

“ขอบคุณค่ะ รดาตักเองก็ได้ค่ะ”

“ก็เห็นมัวแต่มอง เมื่อไหร่จะได้ทานตอนนี้ก็เกือบสองทุ่มแล้ว”

ทั้งสองนั่งทานข้าวไปเงียบๆ มีเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบกับจานจนเกิดเสียงขึ้นบางครั้ง ข้างๆ จานข้าวยังมีผลไม้ที่จัดใส่จานมาอย่างสวยงามวางอยู่

“ทานข้าวให้หมด แล้วทานผลไม้ในจานนั่นด้วย”

“แต่รดาอิ่มแล้วนะคะ”

“ทิ้งของที่ตัวเองชอบได้เหรอ อุตส่าห์ปอกมาแล้วแท้ๆ” เป็นอีกครั้งที่รดารู้สึกแปลกใจ เขารู้ได้ยังไงว่าเธอชอบทานสตอเบอรี่กับแอปเปิล

“ทานยาหลังอาหารเสร็จ นั่งพักสัก15นาทีแล้วค่อยนอน ถ้าอยากดูทีวีก็เปิดดูได้ผมอนุญาต” กองทัพเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเอาแต่นั่งเกร็งเพื่อรอเวลาเข้านอน

“หนูดูได้จริงๆ เหรอคะ จะไม่รบกวนคุณหมอใช่ไหมคะ” วันนี้มีซีรีส์ที่เธอชอบออนแอร์ด้วย อุตส่าห์รอเวลามาทั้งสัปดาห์ถ้าต้องอดดูก็รู้สึกเสียดายแย่ ขืนรอไปดูย้อนหลังคนที่ดูก่อนก็มาสปอยจนไม่ต้องลุ้นว่าเรื่องจะดำเนินต่อไปยังไง ความสนุกจึงลดลง

“สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือน รวมทั้งอวัยวะส่วนอื่นด้วยเพราะฉะนั้นหูคุณยังได้ยินปกติ” ใบหน้าเรียวเล็กหุบยิ้มลงเล็กน้อยก่อนจะขยับไปนั่งโซฟาอีกตัว มือเล็กหยิบรีโมตขึ้นกดเปิดทีวีและเลือกช่องที่เธอต้องการ

“ชอบดูซีรีส์วายเหรอ”

“ชอบมากค่ะ เวลาพระเอกกับนายเอกอยู่ด้วยกันน่ารักมากเลยนะคะ” ริมฝีปากบางเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัวเมื่อนึกถึงฉากที่พระเอกกับนายเอกอยู่ด้วยกัน

“ชอบตัวละครที่เป็นหมอเหรอ”

“ค่ะ คุณหมอหล่อมาก ถ้าจะหล่อขนาดนี้ยอมไม่สบายทั้งปีเลยก็ได้ค่ะ” รดาอินกับบทละครในซีรีส์จนลืมว่าเธอนั้นกำลังคุยอยู่กับใคร

“ถ้างั้นนอนพักอยู่ที่นี่สักเดือนก็คงได้สินะ”

“มะ..ไม่..ไม่ได้ค่ะ” เมื่อได้สติจึงรีบตอบชายหนุ่มออกไปเสียงดัง

“หมอที่นี่ไม่หล่อเท่าหมอในซีรีส์ของคุณเหรอ คุณถึงไม่อยากอยู่” แววตาดุดันแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนมองมาที่เด็กสาว รดามองหน้าชายหนุ่มแววตาสั่นไหวอย่างประหม่า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นี้กำลังสะกดเธอให้ตกอยู่ในภวังค์ เสียงโฆษณาคั่นดังขึ้นช่วยปลุกให้เด็กสาวได้สติ

“รดาต้องไปเรียนแถมต้องทำงานอีก จะมานอนอยู่แบบนี้ไม่ได้หรอกค่ะ”

“แผลเต็มตัวขนาดนี้ยังจะกลับไปทำงานอีก จะงกอะไรหนักหนา” กองทัพอดไม่ได้ที่จะเอ็ดออกไป

“ถ้าหนูไม่ทำงานแล้วจะเอาเงินที่ไหนใช้คะ หนูไม่ได้มีเงินเดือนเหมือนคุณนี่”

“งานอย่างอื่นมีตั้งเยอะแยะ ขับรถแบบนั้นมันอันตราย”