คุณหมอที่รัก นิยาย บท 7

เช้าวันศุกร์

“สวัสดีค่ะ หนูมาตรวจตามนัดค่ะ” รดายื่นเอกสารใบนัดให้เจ้าหน้าที่บริเวณหน้าเคาน์เตอร์

“เอ่อ..รบกวนคนไข้รอสักครู่นะคะ” เมื่อดูรายละเอียดในใบนัดเจ้าหน้าที่ก็ยกโทรศัพท์ต่อสายหาใครบางคนสักพัก ก่อนจะวางสายและหันมาบอกกับรดาที่ยืนรออยู่ด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย

“คุณหมอแจ้งว่าให้คนไข้ขึ้นไปพบคุณหมอที่ห้องทำงานได้เลยค่ะ ใช้ลิฟต์ฝั่งด้านซ้ายนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ” รดาทำหน้างงเล็กน้อยที่คุณหมอหนุ่มให้เธอขึ้นไปพบบนห้องทำงานทั้งที่ควรจะเป็นห้องตรวจคนไข้ชั้นล่าง แต่ก็กดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้น 20 ตามคำสั่งของชายหนุ่ม

ติ๊ง เสียงประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อขึ้นมาถึงชั้นจุดหมายปลายทาง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

รดาเคาะประตูหน้าห้องสามครั้งตามมารยาท ยืนรอสักพักเจ้าของห้องก็เดินมาเปิดประตู

“สวัสดีค่ะ” มือเรียวเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นสวัสดีคุณหมอหนุ่มอย่างมีมารยาท

“ทำไมมาแต่เช้า วันนี้ไม่มีเรียนหรือไง”

“วันนี้อาจารย์ยกคลาสค่ะ”

“เข้ามาด้านในสิ” รดาเดินตามชายหนุ่มเข้าไปในห้อง วันนี้แฟ้มเอกสารบนโต๊ะทำงานกองทัพมีไม่มากนักอาจจะเป็นเพราะเขาเคลียร์เสร็จไปเมื่อวันก่อนแล้ว ภายในห้องจึงดูเป็นระเบียบเรียบร้อยทุกระเบียบนิ้ว

“มานั่งนี่ ผมขอดูแผลหน่อย” กองทัพกวักมือเรียกรดาที่เอาแต่ยืนมองรอบๆ ห้องจนลืมตัว

“เอ่อ..ค่ะ” สะโพกกลมมนนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม กระโปรงสั้นสีฟ้าร่นขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นเรียวขาสวย

“นั่งรถอะไรมา” ด้วยความที่ห้องพักของรดาอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลสามารถนั่งวินมอเตอร์ไซต์มาไม่ถึง20นาทีก็ถึง

“นั่งวินมาค่ะ” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อได้ฟังคำตอบจากหญิงสาว

“ใส่กระโปรงสั้นแบบนี้ นั่งวินมอเตอร์ไซต์มาเนี่ยนะ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามย้ำอีกรอบ แค่จินตนาการว่ามีใครเห็นขาสวยๆ ของเด็กสาวตรงหน้าก็รู้สึกไม่พอใจแล้ว

“ปกติหนูก็นั่งประจำ ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ” รดาถามกลับน้ำเสียงเธออ่อนลงเพราะรู้สึกน้อยใจ

“แท็กซี่ก็มี ทำไมชอบนั่งวินมอเตอร์ไซต์ มันอันตราย” เสียงดุดันในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นโทนเสียงปกติ เมื่อรับรู้ได้ว่าเด็กสาวตรงหน้าเริ่มไม่พอใจ

“ใกล้แค่นี้ ทำไมต้องนั่งแท็กซี่ให้เปลืองเงิน”

“ถ้าเดินมาไม่ถึง ก็เรียกว่าไกลทั้งนั้นแหละ คราวหลังถ้าจะนั่งวินมอเตอร์ไซต์ก็ใส่กางเกงขายาว” กองทัพบอกออกไปเสียงเรียบ

“ตาหมอขี้บ่น” ริมฝีปากบางบ่นอุบอิบเสียงอยู่ในลำคอ

“ทายาทุกวันใช่ไหม”

“ทาทุกวันค่ะ หลังอาหารก่อนนอน” รดาตอบกลับกวนๆ เน้นเสียงประโยคหลังน้ำเสียงยั่วโมโห

“ประชด” กองทัพถามกลับ คิ้วหนาสองข้างเลิ่กขึ้นเป็นคำถาม

“เปล่าค่ะ ก็คุณหมอสั่งให้ทาทุกวันก่อนนอนไม่ใช่เหรอคะ” รดาย้อนกลับอย่างไม่นึกกลัว

“ปากเก่งแบบนี้ คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงสินะ” เมื่อตรวจดูแผลตามร่างกายทุกจุดจนแน่ใจแล้วกองทัพจึงพูดขึ้น

“ค่ะ คุณหมอ..” เสียงใสลากยาวกว่าปกติก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหย่อนสะโพกลงโซฟาอีกตัว

“หนังสือเล่มนั้นอ่านจบหรือยัง” ทั้งคู่นั่งเงียบกันอยู่สักพักก่อนที่กองทัพจะเป็นฝ่ายเอ่ยปากถามก่อน

“จบแล้วค่ะ แต่หนูขอยืมอีกสักอาทิตย์นะคะเพราะหนูต้องทำรายงานเกี่ยวกับธุรกิจระหว่างประเทศ ไม่รู้ว่าจะไปหาข้อมูลได้จากที่ไหนจะติดต่อขอสัมภาษณ์นักธุรกิจที่ทำงานด้านนี้โดยตรงก็คงยาก คงไม่มีใครเสียเวลามานั่งให้สัมภาษณ์หรอกค่ะ”

“ลองติดต่อดูหรือยัง”

“ยังค่ะ แต่หนูคิดว่าติดต่อไปคงโดนปฏิเสธอยู่ดี เลยไม่ติดต่อไปดีกว่า”

“ระดับรองกรรมการผู้จัดการบริษัทนำเข้ารถยนต์ได้ไหม” กองทัพแกล้งถามเพื่อดูปฏิกิริยาของเด็กสาว

“ถ้าได้ก็ดีสิคะ เป็นถึงรองกรรมการผู้จัดการ แต่ใครเขาจะยอมมาล่ะคะ”

“สะดวกวันไหนก็แจ้งผมมาล่ะกัน วันหยุดนี้ผมว่างอยู่พอดี”

“จริงเหรอคะ คุณจะมาให้พวกหนูสัมภาษณ์จริงๆ เหรอคะ พวกหนูไม่มีเงินจ้างคุณหรอกนะคะ” จากตอนแรกที่ดีใจตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นหน้าเศร้าเมื่อนึกถึงค่าตัวหรือค่าเสียเวลาที่ต้องจ่ายให้ชายหนุ่ม

“ข้าวหนึ่งมื้อ คงไม่เยอะเกินไปใช่ไหม แลกกับข้อมูลด้านการส่งออกและตำแหน่งที่ปรึกษาตลอดโครงการ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นมุมปาก

“ขอบคุณค่ะ คุณหมอหล่อแถมใจดีอีกต่างหาก” ร่างบางโผเข้ากอดชายหนุ่มอย่างลืมตัวจนอีกฝ่ายเกือบเสียหลัก กลิ่นหอมอ่อนๆ เฉพาะตัวของรดาทำให้กองทัพหลงใหลมากกว่ากลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่พวกดารานางแบบชอบใช้ซะอีก

“หึ ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ”

“เอ่อ..ขอโทษค่ะ หนูดีใจจนลืมตัวมากไปหน่อย ขอโทษนะคะ” ร่างบางรีบผละออกทันทีเมื่อรู้สึกตัวว่าตอนนี้ตัวเองกำลังนั่งอยู่บนตักของชายหนุ่ม

“ไม่เป็นไร อย่าไปลืมตัวแบบนี้กับคนอื่นแล้วกัน” แก้วเนียนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เบนสายตามองไปทางอื่น อายจนไม่กล้าสบตาชายหนุ่ม

“วันเสาร์ไปหาผมที่คอนโดแล้วกัน เดี๋ยวผมให้คนขับรถไปรับ” กองทัพมีเวลาว่างสำหรับคนอื่นขึ้นมาทันที ปกติก็ทำงานแทบไม่มีวันหยุดให้ตัวเอง แต่พอเป็นเรื่องของเด็กสาวตรงหน้ากลับมีวันว่างขึ้นมาทันที

“พวกหนูไปเองได้ค่ะ คุณหมอแค่ส่งโลเคชั่นมาให้ก็พอ”

“อย่าดื้อ เอาตามที่ผมบอกนั่นแหละ”

“ผมหยิบหนังสือมาใหม่หลายเล่ม ลองไปเลือกดูสิเผื่อสนใจ” หนังสือหลายสิบเล่มที่กองอยู่ที่บ้านตั้งแต่กลับมาจากอเมริกาถูกย้ายมาอยู่ที่นี่เกือบหมด