คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 133

ตอนที่ 133 แม่หม้ายสกุลไป๋

จ้าวหลานยิ้มเย็น “พวกเจ้าเจตนาหรือไม่ ข้ารู้อยู่แก่ใจดี ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องพวกนี้กับข้า เอาล่ะ พวกเจ้าไปเถอะ ที่นี่เล็กนัก คนอยู่มากๆ เช่นนี้ไม่ได้”

หญิงชราจะยอมได้อย่างไร นางคิดจะดึงมือของจ้าวหลานมา ทว่าอีกฝ่ายกลับสะบัดทิ้ง “ยายเฒ่าสกุลไป๋ แม้ข้าจะหัวช้า แต่ก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะแยกแยะถูกผิดไม่ได้ ท่านไล่พวกข้าไปด้วยเหตุผลใด ข้ารู้ดีอยู่แก่ใจ และท่านมาตามข้ากลับสกุลไป๋ด้วยเหตุใด ข้าก็รู้ดีอยู่แก่ใจเช่นกัน จะพูดจาสวยหรูได้ ก็ต้องมีคนเชื่อนะเจ้าคะ”

นางยื่นมือชี้ไปทางนอกเรือน “ท่านไปพูดกับคนอื่นในหมู่บ้านเสียดีกว่า ลองพูดคำพูดที่เพิ่งพูดให้ข้าฟังกับพวกเขาสักรอบ ดูสิว่าจะมีคนเชื่อหรือไม่…ถ้าหากมีล่ะก็ คงจะเป็นเด็กสามขวบที่เชื่อ”

หลิวซื่อหน้าเปลี่ยนสีในทันที “จ้าวหลาน เจ้าอย่าไม่แยกแยะถูกผิด ไม่กินเหล้ามงคล แต่กินเหล้าลงโทษหน่อยเลย”

จ้าวหลานแค่นหัวเราะ “เช่นนั้นข้าจะรอดื่มเหล้าลงโทษของเจ้า ดูสิว่าแท้จริงแล้วรสชาติเป็นอย่างไร”

ความโกรธเคืองของหญิงชราปะทุขึ้นมาแล้วเช่นกัน นางถลึงตามองจ้าวหลานพร้อมสีหน้าดำคล้ำ “จ้าวหลาน เจ้าอย่าได้ลืมนะ เจ้าเป็นแม่หม้ายของสกุลไป๋ เป็นภรรยาของลูกชายข้าที่ตายไป เด็กไป๋จื่อนั่น ก็กินน้ำแกงข้าวของพวกข้าสกุลไป๋จนเติบใหญ่ ทำไม ตอนนี้ปีกล้าขาแข็งแล้ว เลยคิดจะสลัดพวกข้าสกุลไป๋ทิ้งรึ”

จ้าวหลานส่ายหน้า “ผิดแล้ว ไม่ใช่พวกข้าที่สลัดพวกท่านสกุลไป๋ทิ้ง เป็นพวกท่านสกุลไป๋ต่างหากที่สลัดพวกข้าทิ้ง ตอนที่แยกบ้านในวันนั้น คนทั้งหมู่บ้านล้วนเห็นว่าใครกันแน่ที่อยากจะไล่ข้ากับจื่อเอ๋อร์ออกจากบ้านใจจะขาด”

นางคิดว่าตอนที่นางเผชิญหน้ากับคนสกุลไป๋ ตนจะเป็นเหมือนกับก่อนหน้านี้ มุทะลุ โกรธเกรี้ยว แต่บัดนี้นางพบว่าตนเองใจเย็นอย่างน่าประหลาด อาจจะเป็นเพราะนางหมดความหวังกับคนสกุลไป๋แล้ว คนสกุลไป๋ที่อยู่เบื้องหน้านางในตอนนี้จึงไม่ต่างอะไรกับคนเดินถนนทั่วไป

“จ้าวหลาน เจ้าอยู่หรือไม่” เสียงของหูจ่างหลินดังมาจากข้างนอก

จ้าวหลานตอบรับเสียงหนึ่ง “ข้าอยู่เจ้าค่ะ” นางหันไปมองหญิงชราและหลิวซื่อ “พวกท่านกลับไปเถอะ ต่อไปไม่ต้องมาอีก จากวันนี้เป็นต้นไป พวกเราเป็นน้ำบ่อไม่ปนกับแม่น้ำ ต่างคนต่างอยู่”

เมื่อได้ยินบทสนทนาข้างใน หูจ่างหลินก็เร่งเดินมาถึงหน้าประตู ครั้นเห็นหลิวซื่อกับหญิงชรา เขาก็พลันทำหน้าบึ้งในทันที “พวกเจ้ากลับไปแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดมาที่นี่อีก แท้จริงแล้วคิดจะทำอะไรกันแน่”

ในมือของหูจ่างหลินถือจานใบหนึ่ง ในนั้นใส่ไข่ไก่ที่ยังไม่ได้ปอกเปลือกเอาไว้สองใบ หมั่นโถวสีขาวสองลูก ทั้งยังมีโจ๊กขาวเข้มข้นอีกถ้วยหนึ่งที่กำลังส่งกลิ่นหอมจางๆ ออกมา

พวกนางคิดถึงชีวิตที่บ้านของตนเอง โจ๊กใสเหมือนกับน้ำแกงข้าวก็ไม่ปาน ผัดผักป่าก่อนหน้านี้ก็กลายเป็นผักป่าต้มน้ำ ไม่มีรสชาติ เพิ่งกินเสร็จก็หิวแล้ว เทียบกับชีวิตในตอนนี้ของจ้าวหลาน ย่อมเรียกได้ว่าแตกต่างราวกับฟ้ากับดิน

สีหน้าไม่พอใจบนใบหน้าของหลิวซื่อหายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปั้นหน้ายิ้ม “พวกข้ายังไม่ได้กินข้าวเช้าพอดีเลย กินที่บ้านจ้าวหลานสักมื้อเลยแล้วกัน”

หูจ่างหลินกล่าวหน้าเคร่ง “เห็นหน้าของพวกเจ้าสองคนแล้วใครจะกินลงกัน ต้องอาเจียนออกมามากกว่ากระมัง รีบไป อย่าเสียเวลาอยู่ที่นี่”

หญิงชราพลันหน้าง้ำ มือข้างหนึ่งเท้าสะเอว ส่วนมืออีกข้างชี้ไปที่หูจ่างหลิน “หูจ่างหลิน เจ้าพูดจาอะไรเกรงใจกันหน่อย พวกข้ามาหาจ้าวหลาน ไม่ได้มาหาเจ้า พวกข้าอยากอยู่ที่นี่นานเท่าไรก็เท่านั้น เกี่ยวอะไรกับเจ้าไม่ทราบ”

จ้าวหลานยืนอยู่ข้างหลังพวกนางสองคน นางยื่นมือไปผลักพวกนางออกจากประตูอย่างแรง ส่วนตนเองก็ตามออกมาด้วย ก่อนจะมีเสียงเสียงลงกลอนประตูดัง ‘โครม’

นางกล่าวกับหูจ่างหลินว่า “พี่หู ข้านึกได้ว่ายังมีเรื่องบางอย่างอยากพูดกับท่าน ไปที่เรือนใหญ่ด้านหน้าดีกว่า พวกเราจะได้กินไปคุยไป”

……….

ตอนที่ 134 แตงดิน

หูจ่างหลินพยักหน้า “ได้ เช่นนั้นก็ไปคุยที่เรือนใหญ่ด้านหน้าแล้วกัน”