คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 135

ตอนที่ 135 ถูกพิษมันฝรั่ง

“ท่านยาย คนพวกนั้นที่ถูกพิษ เป็นเพราะกินมันฝรั่งแตกหน่ออ่อนเช่นนี้เข้าไป ขอเพียงมันฝรั่งไม่ดำและไม่แตกหน่ออ่อน ก็ย่อมไม่มีพิษแน่นอน แต่หากดำและแตกหน่อแล้ว มันฝรั่งจะกลายเป็นพิษ ท่านจำไว้ให้ดีนะเจ้าคะ ต้องบอกกับทุกคนที่ซื้อมันฝรั่งให้ชัดเจน ถึงเวลาแล้วจะได้ไม่มีคนต้องตายอีก”

เมื่อท่านยายได้ยินดังนั้น นางก็ตบเข่าฉาดในทันที “มิน่าเล่า ครั้งก่อนหลานชายของข้านำมันฝรั่งแตกหน่ออ่อนมาย่างกิน คืนวันนั้นก็อาเจียนและท้องเสียในทันที วุ่นวายกันอยู่ทั้งคืน ต่อมาไปหาท่านหมอให้ออกยาให้ ถึงจะค่อยๆ ดีขึ้น ที่แท้เป็นเพราะกินมันฝรั่งแตกหน่ออ่อนเช่นนี้เข้าไปนั่นเอง”

ไป๋จื่อพยักหน้า “ถูกต้องเจ้าค่ะ เพราะเหตุนี้เอง ต่อไปท่านต้องจำให้ขึ้นใจนะเจ้าคะ ตัดใจทิ้งไปเสียดีกว่า”

หญิงชราถอนใจ “ตัดใจไม่ได้แล้วจะทำอย่างไร มันฝรั่งที่บ้านกองสุมเป็นภูเขาย่อมๆ ทั้งบ้านข้าขายมันฝรั่งอยู่ทั้งวัน แต่ขายไม่ออกโดยสิ้นเชิง ตอนนี้คนในเมืองชิงหยวนแห่งนี้ ไม่มีใครยอมกินมันฝรั่งทั้งนั้น เกรงว่าให้ไปเปล่าๆ ยังไม่มีใครต้องการเลยกระมัง”

“ท่านยาย ข้าจะซื้อมันฝรั่งพวกนี้จากท่านทั้งหมดเจ้าค่ะ” ไป๋จื่อรีบกล่าว

ท่านยายพลันดีใจ แต่จากนั้นก็ส่ายหน้า “ไม่ได้ แม่นางน้อยอย่างเจ้าจะซื้อมันฝรั่งมากมายเช่นนี้ไปทำอะไร ไม่ต้องทำเพื่อยายแก่อย่างข้าเพราะความสงสารหรอก”

ไป๋จื่อหัวเราะคิกคัก “ท่านยาย ข้าไม่ได้สงสารท่าน ข้าคิดจะปลูกมันฝรั่งที่บ้านข้าต่างหาก วันนี้มาตลาดก็เพื่อซื้อมันฝรั่งเจ้าค่ะ”

อีกฝ่ายรีบโบกมือ “ปลูกไปก็ไม่ดีหรอก ตอนนี้ไม่มีคนกินมันฝรั่งนี้แล้ว เจ้าปลูกไปไม่เท่ากับตัดอนาคตตัวเองหรอกหรือ?”

“นั่นขึ้นอยู่กับความพยายามเจ้าค่ะ ข้าเชื่อว่าเมื่อถึงเวลาจะต้องมีคนชอบกินมันฝรั่งมากขึ้นเรื่อยๆ แน่” ไป๋จื่อกล่าว

ท่านยายเห็นสีหน้าจริงจังของนางไม่เหมือนกำลังล้อเล่น จึงไม่โน้มน้าวนางอีก “เอาล่ะ ตอนที่คนถึงทางตันจะก้าวเดินไปข้างหน้า หากไม่เอาหัวกระแทกกำแพง แล้วจะเจอทางกลับได้อย่างไร เจ้าอยากปลูกก็ปลูกเถิด”

หญิงชรายกตะกร้ามันฝรั่งทั้งสองไปตรงหน้าอีกฝ่าย “พวกเจ้านำกลับไปเถอะ คิดยี่สิบเหวินแล้วกัน”

ชั่งละสองเหวิน ยี่สิบเหวินก็สิบชั่ง แต่เมื่อครู่ที่นางถือตะกร้านี้ อย่าว่าแต่สองตะกร้าเลย เพียงแค่ตะกร้าเดียวก็หนักมากกว่าสิบชั่งแล้ว

นางหยิบเงินออกมาจากในกระเป๋าประมาณหกเฉียน ก่อนจะยัดเงินใส่มือของหญิงชรา “ท่านยาย นี่เป็นเงินซื้อมันฝรั่งเจ้าค่ะ ท่านเก็บไว้นะ”

ท่านยายเห็นนางให้เงินมากมายเช่นนี้ ไหนเลยจะยอมเก็บไว้ แต่ขณะกำลังจะปฏิเสธ กลับเห็นไป๋จื่อยัดเงินให้นางเพิ่มอีก อย่างน้อยน่าจะสี่เฉียน “นี่เป็นเงินซื้อสองตะกร้านี้ ท่านอย่าปฏิเสธเลยเจ้าค่ะ มันเป็นสิ่งที่ท่านควรได้รับ ข้าไปก่อนนะเจ้าคะ ท่านยายรักษาสุขภาพด้วย”

เด็กสาวหมุนตัว ตามหลังหูเฟิงเบียดเข้าไปในฝูงชน หายไปจากเบื้องหน้าของหญิงชราอย่างรวดเร็ว

หญิงชราน้ำตาคลอ ก่อนจะถอนหายใจยาวเสียงหนึ่ง คิดอยากจะหาเงาร่างของนางจากในฝูงชน แต่กลับมองอะไรไม่ชัดแล้ว

หลังจากยกมันฝรั่งกลับไปที่รถเทียมม้าแล้ว หูเฟิงก็ชี้มันฝรั่งพลางถาม “เจ้าคิดจะปลูกสิ่งนี้หรือ”

ไป๋จื่อพยักหน้า “แน่นอน เจ้าเห็นข้าดูเหมือนล้อเล่นหรืออย่างไร?”

“แต่สิ่งนี้กินแล้วตายนะ เจ้าปลูกแล้วใครจะซื้อ? คิดจะปล่อยให้เน่าในดินหรือ?”

“ข้าต้องมีแผนการอยู่แล้ว เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ในเมื่อข้าคิดจะปลูกแล้ว แน่นอนว่าคิดหนทางต่อจากนั้นไว้เรียบร้อย วางใจเถอะ” ไป๋จื่อยิ้มพลางกล่าว

ชายหนุ่มแค่นเสียงขึ้นจมูก กล่าวในใจ ‘ข้ามีอะไรไม่วางใจกัน มันเกี่ยวอะไรกับข้า?’

ทั้งสองเข้าไปในตลาดอีกครั้ง คิดจะซื้อผักและเนื้อสัตว์สักเล็กน้อย แต่ใครจะรู้ว่าแผงเนื้อในตลาดขายไปจนหมดเกลี้ยงแล้ว แม้แต่หนังหมูก็ขายไปหมดเช่นกัน

“เถ้าแก่ วันนี้เป็นวันอะไรหรือ ยามนี้ยังไม่สายแท้ๆ ขายเนื้อไปจนหมดได้อย่างไรกัน?” ไป๋จื่อกล่าวกับเจ้าของแผงขายเนื้อที่กำลังเก็บแผงอยู่

……….