คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 137

ตอนที่ 137 บ้านอิฐและระเบื้อง

หูเฟิงไม่รู้ว่าในหัวสมองของนางคิดอะไรอยู่บ้าง แต่ดูจากท่าทางของนางแล้ว เหมือนจะไม่พอใจต่อการกระทำของเถ้าแก่ร้านสบียงอาหารอย่างมาก

“เขาทำการค้าขาย ค้าขายก็เพื่อให้ได้เงิน ทำเช่นนี้เป็นเรื่องปกติมากไม่ใช่หรือ”

ไป๋จื่อเลิกคิ้ว ก่อนจะเสมองหูเฟิงที่กำลังทำหน้าตาสงสัย “ปกติมากหรือ? ผู้ประสบภัยยังไม่มา เขาก็ขึ้นราคาข้าวสารมาเท่าตัวหนึ่งแล้ว หากผู้ประสบภัยมา ราคาข้าวสารไม่ขึ้นมากกว่าหนึ่งเท่าตัวหรือ? ในเมื่อเรียกว่าผู้ประสบภัย พวกเขาจะมีเงินซื้อข้าวราคาแพงเช่นนี้หรือ? ถึงเวลานั้นแล้วหากผู้ประสบภัยไม่ได้กินข้าว ชาวบ้านในเมืองนี้ได้รับความลำบากไปด้วย ถึงตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะมีชาวบ้านที่น่าสงสารหิวตายไปมากเท่าไร เรื่องนี้เรียกว่าปกติหรือ?”

หากพูดเช่นนี้ก็ไม่เรียกว่าปกติจริงๆ แต่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนางเล่า? นางเป็นแค่เด็กสาวชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง ตนเองเพิ่งจะมีชีวิตที่ดีได้สองวัน นางจะทำอะไรได้?

หูเฟิงไม่ได้พูดมากอีก เร่งรถเทียมวัวกลับไป

ตอนที่ผ่านร้านขนมหวาน นางเข้าไปซื้อขนมเล็กน้อย ก่อนจะเห็นว่าฝั่งตรงข้ามร้านขนมหวานกำลังสร้างบ้านพอดี ทั้งหมดใช้อิฐสีดำและแผ่นกระเบื้อง ดูแล้วบ้านนี้แข็งแรงกว่าดินที่ยังไม่ผ่านการเผาในหมู่บ้านหวงถัวเหล่านั้นมาก นางต้องการสร้างอาคารหลังเล็กสองชั้น ใช้ดินเช่นนั้นย่อมไม่ได้ ก่อนหน้านี้กำลังกลุ้มใจ ไม่รู้ว่าจะไปซื้ออิฐและกระเบื้องที่ใด คิดไม่ถึงว่าคราวนี้จะเจอเข้าแล้ว

นางทิ้งหูเฟิงไว้ แล้ววิ่งไปยังด้านหลังของบุรุษที่กำลังก่ออิฐลนกำแพง “พี่ชาย ข้าถามท่านเรื่องหนึ่งได้หรือไม่”

บุรุษผู้นั้นกำลังก่ออิฐอย่างตั้งใจ จู่ๆ ไป๋จื่อตะโกนเรียกอยู่ข้างหลังเขา จึงตกใจจนไม่อาจควบคุมเรี่ยวแรงในมือได้ อิฐดำหล่นลงมาจากด้านบน ไปทางศีรษะของไป๋จื่อพอดี

ไป๋จื่อก็ตกใจจนมึนงงเช่นกัน แม้แต่การหลบหลีกตามสัญชาตญาณก็หายไปจนหมด

ได้แต่เบิกตามองอิฐดำนั่นกระแทกใส่ศีรษะของนาง

หากกระแทกโดนจริงๆ เกรงว่าสมองของนางคงได้เห็นดวงดาวแน่

เมื่ออิฐก้อนนั้นกำลังจะกระแทกศีรษะ นางรีบหลับตาปี๋ ทว่าทันใดนั้น ช่วงเอวของนานก็ถูกจับแน่น ร่างกายหมุนไปอย่างรวดเร็ว

นางหลบภัยไปได้ แต่กลับได้ยินเสียงอิฐก้อนนั้นกระแทกใส่ร่างคนผู้หนึ่งดังโครม

หูเฟิงที่กอดนางไว้ตัวโยนเล็กน้อย จากนั้นก็ยืนอย่างมั่นคง

“น้องชาย เจ้าไม่เป็นอะไรกระมัง?” ชายหนุ่มที่กำลังก่ออิฐรีบถาม

เขายังไม่เคยเห็นคนที่ถูกอิฐก้อนใหญ่ขนาดนี้กระแทกแล้ว ยังสามารถมีสีหน้าเช่นเดิมเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น…

หูเฟิงปล่อยไป๋จื่อในอ้อมกอด ก่อนจะพลิกมือลูบลัง นอกจากความรู้สึกเจ็บเล็กน้อยแล้ว ก็ไม่ได้ถูกกระแทกจนบาดเจ็บอะไร “ข้าไม่เป็นไร”

คราวนี้ไป๋จื่อถึงดึงสติดกลับมาได้ นางรีบตรวจสอบด้านหลังของหูเฟิงที่ถูกกระแทก เมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาไม่เป็นอะไรจริงๆ เด็กสาวถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมา

“อันตรายจริงๆ ขอบคุณเจ้ามาก” นางวางตัวไม่ถูกอยู่บ้าง เมื่อครู่นางหลบพ้นแท้ๆ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดที่สมองของนางพลันหยุดชะงัก ลืมแม้กระทั่งหลบหลีก

หูเฟิงถลึงตามองนางอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปที่ด้านข้างรถเทียมวัว เขาก็ไม่รู้ว่าตนเองโกรธอะไร รู้เพียงว่าน่าโมโหยิ่งนัก

ไป๋จื่อแลบลิ้นใส่เงาหลังของเขา แล้วหันไปกล่าวกับชายหนุ่มที่กำลังก่ออิฐผู้นั้น “พี่ชาย อิฐและกระเบื้องเหล่านี้ซื้อได้ที่ไหนหรือ”

ชายหนุ่มยิ้มถาม “ทำไม? พวกเจ้าก็จะสร้างบ้านเช่นกันหรือ”

เด็กสาวพยักหน้า “อื้ม เรือนไม้ที่บ้านของพวกข้าถูกลมพัดถล่มไปแล้ว บ้านอิฐและกระเบื้องนี้แข็งแรงมากกว่า”

อีกฝ่ายพิจารณานางตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วยิ้มกล่าวว่า “อิฐและกระเบื้องนี้มีราคาแพง เจ้ารู้หรือไม่ว่าบ้านอิฐและกระเบื้องเช่นนี้ต้องใช้เงินเท่าไร” เขาชี้ไปยังบ้านที่สร้างใกล้เสร็จแล้วด้านหลัง

ไป๋จื่อส่ายหน้า “ไม่รู้ ต้องใช้เงินเท่าไรหรือ”