คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 139

ตอนที่ 139 บั้นท้ายเปลือยยังน่าดู

เมื่อกลับถึงหมู่บ้านหวงถึง ก็เลยเวลากินอาหารกลางวันมาแล้ว หลังจากขนข้าวสารและแป้งลงมาจากบนรถ เสื้อผ้าบนตัวของหูเฟิงก็ถูกเหงื่อจนเปียกโชกไปหมด

ลุงหูให้เงินค่ารถกับลุงหลิวคนบังคับรถถึงสองเท่า ความไม่พอใจของเขาหายไปเป็นปลิดทิ้ง จึงลากรถเทียมวัวจากไปด้วยความดีใจ

“หูเฟิง ไปเช็ดเหงื่อและเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างหลังไป เหงื่อแตกทั้งตัวแล้ว” ท่านลุงหูมองหูเฟิงด้วยความเอ็นดู พลางต่อว่าตนเองว่าเหตุใดมือนี้ยังไม่หายดี ถึงได้ช่วยอะไรไม่ได้

หูเฟิงตอบรับเสียงหนึ่ง แล้วกลับหลังหันไปที่ลานด้านหลัง คราวนี้ลุงหูถึงถามไป๋จื่อว่า “จื่อยาโถว เจ้าซื้อข้าวกับแป้งมาทำอะไรเยอะแยะ สองสิ่งนี้พวกเรากินทั้งปีก็อาจจะยังกินไม่หมดด้วยซ้ำ”

หูจ่างหลินรู้จักนิสัยของไป๋จื่อ นางไม่ใช่เด็กที่จะทำซี้ซั้ว ยิ่งไม่ใช่เด็กที่มีเงินแล้วจะใช้จ่ายเรื่อยเปื่อย แต่นางซื้อข้าวและแป้งมาทำอะไรมากมาย ต้องรู้ไว้ว่าของเช่นข้าวและแป้ง หากทิ้งไว้นานเกินไปจะมีพวกแมลงเกิดขึ้นมา เช่นนั้นไม่เท่ากับสิ้นเปลืองหรอกหรือ

ไป๋จื่อยิ้มกล่าว “ท่านลุงหู ข้าซื้อข้าวและแป้งมากมายเช่นนี้ไม่ใช่เพื่อกินเท่านั้น ข้าได้ยินมาว่าทางใต้เกิดน้ำท่วมใหญ่ ผู้ประสบภัยมากมายล้วนมุ่งหน้าไปยังเมืองชิงหยวนแล้ว ถึงตอนนั้นไม่รู้ว่าจะมีคนน่าสงสารไร้บ้าน ไร้เสบียงอาหารให้กินมากเท่าไร ถึงเวลานั้นแล้ว พวกเราช่วยได้สักหน่อยก็ควรช่วยเจ้าค่ะ ไม่อาจมองคนหิวตายได้กระมัง”

“อีกอย่าง ตอนที่พวกข้าสร้างบ้าน ต้องมีคนงานทำงานในหมู่บ้านไม่น้อยแน่ ถึงตอนนั้นจะขาดการจัดหาข้าวให้พวกเขากินไม่ได้ ดังนั้นข้าถึงได้ซื้อมามากหน่อยเช่นนี้”

แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริง หลักๆ คือนางอยากใช้การตาต่อตา ฟันต่อฟันสั่งสอนเถ้าแก่ร้านเสบียงอาหารนั่น เรื่องนี้ไม่อาจพูดกับลุงหูได้ ด้วยนิสัยของเขาแล้ว เขาย่อมไม่เห็นด้วยเป็นแน่

“เอาล่ะ ข้าจะไปล้างหน้าเหมือนกัน ท้องก็หิวแล้วด้วย” นางวิ่งไปพร้อมรอยยิ้ม ลุงหูจะได้ไม่ถามอะไรอีก

เมื่อมาถึงล้านด้านหลัง หูเฟิงกำลังถือผ้าเช็ดตัวอยู่ ท่อนบนที่เปลือยเปล่าเหมือนกับรูปสลักที่ตั้งไว้ให้คนเรียนวาดรูปในโรงเรียนวาดรูปนั้น มีริ้วกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบจนเหมือนกับถูกคนใช้มีดตัด ไม่มีเนื้อส่วนเกินแม้สักนิดเดียว เอวแคบไหล่กว้างในกางเกงขายาวที่ถูกน้ำจนเปียกชุ่ม ยิ่งขับเน้นส่วนสะโพกของเขาให้ชวนหลงใหลจนน้ำลายสอ…

รอยแดงใต้ไหล่ข้างขวาเตะตาอย่างยิ่ง…ภาพตอนที่เขาโอบนางไว้ในอ้อมกอด แล้วใช้หลังของตนเองรับอิฐก้อนนั้นแทนนาง ปรากฏขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง

เขาขวางอยู่เบื้องหน้านางราวกับภูเขาสูงใหญ่อีกครั้ง

หูเฟิงหันมา เห็นไป๋จื่อยืนตะลึงลานอยู่ในลานบ้าน จึงอดไม่ได้ที่จะหยอกเย้า “ทำไม ไม่เคยเห็นบุรุษเปลือยไหล่หรือ”

ไป๋จื่อหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อย นางกลอกตามองเขาครั้งหนึ่ง “ใครว่าไม่เคยเห็น ข้าเห็นมาเยอะแล้ว เปลือยไหล่มีอะไรน่าดูกัน เจ้าเก่งจริงก็เปลือยก้นให้ข้าดูเลยสิ!”

ครั้นพูดออกไป นางก็ถึงรู้สึกเสียใจภายหลัง เสียใจอย่างยิ่งยวด คำพูดเช่นนี้ หากล้อเล่นกับเพื่อนร่วมงานในยุคปัจจุบันกลับไม่เป็นอะไร ไม่มีใครคิดจริงจัง

แต่ที่นี่ไม่ใช่ยุคปัจจุบัน…

ดังคาด หูเฟิงมีสีหน้าตะลึงงัน ก่อนจะย้อนถามว่า “เมื่อครู่เจ้าว่าอะไรนะ”

นางรีบส่ายหน้า “ข้าไม่ได้พูดอะไร เมื่อครู่ข้าไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น” นางหมุนเตรียมวิ่งไป เหมือนกระต่ายอย่างไรอย่างนั้น พริบตาเดียวก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

หูเฟิงกะพริบตา ก่อนจะขยี้หูอีกเล็กน้อย เมื่อครู่เขาไม่ได้ฟังผิดกระมัง น่าจะไม่ได้ฟังผิดกระมัง…

ไป๋จื่อวิ่งกลับไปที่เรือนไม้โดยตรง แม้แต่ข้าวก็ไม่กินแล้ว

หูจ่างหลินเดินไปทางลานด้านหลัง ในปากบ่นว่า “เด็กคนนี้ ปากพูดว่าหิวมาก แต่ตอนนี้กลับวิ่งหายไปแล้ว หูเฟิง เจ้ายังตะลึงอะไรอยู่ที่นี่ รีบไปกินข้าว กินเสร็จแล้วก็เอาไปให้จื่อยาโถวสักหน่อยด้วย”

………..

ตอนที่ 140 ตกใจเพราะสุนัข

หูเฟิงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดที่ห้อง ก่อนจะนั่งกินข้าวตรงหน้าโต๊ะอย่างไม่รีบร้อน แล้วถึงจะยกข้าวกลางวันที่หูจ่างหลินเตรียมไว้เรียบร้อยไปที่เรือนไม้ด้านหลัง