คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 141

ตอนที่ 141 ไม่มีข้าวแล้ว

จ้าวหลานไม่อยากปลุกนางอีก แต่ใครจะรู้ว่าที่นางพูดออกมา แท้จริงแล้วผ่านไปอีกครึ่งชั่วยามจริงๆ

หูเฟิงมาอีกแล้ว ครั้งนี้เขาไม่ได้เคาะประตู เพียงยืนเรียกอยู่ข้างนอก “จื่อยาโถว ตกลงไว้แล้วว่าจะทำเกี๊ยว เจ้าคงไม่คิดจะบิดพลิ้วหรอกกระมัง”

ดวงตาของไป๋จื่อพลันเบิกโพลง จ้าวหลานที่นั่งอยู่ข้างเตียงมองนาง นางจึงรีบถามว่า “ตอนนี้กี่ยามแล้วเจ้าคะ”

จ้าวหลานมองแสงอาทิตย์ข้างนอกหน้าต่างบานเล็ก ดวงตะวันไม่ได้ร้อนแรงเหมือนตอนเที่ยงวันเช่นนั้นแล้ว “ยามเซินสามเค่อกระมัง เจ้าตกลงกับหูเฟิงไว้ว่าจะทำเกี๊ยวจริงๆ หรือ”

ไป๋จื่อลุกขึ้นนั่ง “ใช่เจ้าค่ะ วันนี้เขาช่วยชีวิตข้าไว้อีกครั้ง เพื่อตอบแทนเขา ข้ารับปากว่าเย็นนี้จะทำเกี๊ยวให้เขามื้อหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าจะหลับจนถึงเย็นขนาดนี้”

“ในเมื่อรับปากเขาไว้แล้วก็รีบลุกขึ้นมาเถิด ทำเกี๊ยวเสียเวลานัก ต้องไปเตรียมพร้อมเร็วหน่อย” จ้าวหลานกล่าว

บัดนี้เสียงของหูเฟิงดังมาจากข้างนอก เรื่องน่าอายที่ลืมไปแล้วผุดขึ้นมาตรงหน้าอีกครั้ง…นางถอนใจเสียงหนึ่ง ก่อนจะลงจากเตียงอย่างจนใจ แล้วเดินไปเปิดประตูออก กล่าวกับชายหนุ่มที่อยู่ข้างนอกว่า “ไม่ต้องเรียกแล้ว ข้าตื่นแล้ว เอ่อ…เจ้ากลับไปก่อน ข้าล้างหน้าแล้วจะตามไป”

นางทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ดูแล้วเหมือนกับก่อนหน้านี้ไม่มีผิดเพี้ยน ทว่าหูเฟิงยังคงพบความขวยเขินเล็กน้อยในแววตาของนาง

ริมฝีปากของเขายกโค้งเล็กน้อย ทว่าไม่ได้พูดอะไร เพียงหมุนกายเดินไปเท่านั้น

ไป๋จื่อรับผ้าชุบน้ำที่จ้าวหลานส่งมาให้ นางเช็ดหน้าอย่างลวกๆ พลางถอนใจกล่าวว่า “หากเก็บน้ำที่สาดออกไปแล้วกลับมาได้ก็คงดี”

จ้าวหลานไม่เข้าใจ “พูดเพ้อเจ้ออะไรกัน น้ำที่สาดออกไปแล้ว จะเก็บกลับมาได้อย่างไร”

เด็กสาวคืนผ้าชุบน้ำให้มารดา แล้วถอนใจอีกครั้ง “นั่นน่ะสิเจ้าคะ เมื่อเก็บกลับไม่ได้ เช่นนั้นก็ทำได้เพียงว่า…ไม่ได้สาดออกไป!”

ครั้นเห็นเงาหลังของไป๋จื่อจากไป จ้าวหลานอดไม่ได้ที่จะพึมพำว่า “วันนี้เด็กคนนี้เป็นอะไรไปนะ เหตุใดพูดจาแปลกๆ”

เมื่อมาถึงเรือนใหญ่ของสกุลหูที่อยู่ด้านหน้า หูเฟิงนำแป้งหมี่ใส่ลงในกะละมังแล้ว ปริมาณน่าจะเยอะกว่าคราวก่อนเล็กน้อย

นางเดินไปข้างหน้าเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะรับกะละมังแป้งมาจากในมือของหูเฟิง แล้วชี้นิ้วไปยังกุยช่ายและมันฝรั่งที่อยู่ตรงมุม “เจ้าล้างผัก ข้าผสมแป้งเอง”

หูเฟิงชี้กุยช่ายที่วางไว้บนเตา “ล้างเสร็จแล้ว นั่นคือที่เหลือ” วันนี้เขาตั้งใจซื้อเพิ่มมากำมือหนึ่ง ที่เหลือจะได้กินพรุ่งนี้ได้

ไป๋จื่อตักน้ำมาถ้วยหนึ่งและเริ่มผสมแป้ง พลางกล่าวโดยที่ไม่ได้หันหน้ากลับไปมอง “เช่นนั้นก็หั่นด้วย หั่นให้เหมือนกับที่ข้าทำคราวก่อน”

ชายหนุ่มส่ายหน้า “หั่นไม่ได้ ข้าทำไม่เป็น” เขาฆ่าไก่ หักกระดูกได้ แต่กลับหั่นกุยช่ายไม่เป็น…

นางหันกลับไปกวาดสายตามองเขาครั้งหนึ่ง ในแววตาเต็มไปด้วยการดูถูก “แล้วยังหวังให้เจ้าทำอะไรได้เนี่ย แม้แต่หั่นกุยช่ายก็ทำไม่เป็น”

หูเฟิงยักไหล่ “ก็ไม่มีใครกำหนดไว้ว่าจะต้องหั่นกุยช่ายให้เป็นกระมัง”

ไป๋จื่อชี้ไปที่ตู้เล็กๆ ในห้องครัว “เช่นนั้นตอกไข่ไก่เถอะ น่าจะทำเป็นนะ”

เขาหยิบไข่ไก่ออกมาจากในตู้นั้นสองฟอง แล้วถามว่า “สองฟองหรือ”

“ไม่พอหรอก ยังไม่พอให้เจ้ากินเลยด้วยซ้ำ นำมาห้าฟองเลย” นางกำชับอย่างรวดเร็ว ไม่ได้อึดอัดเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ