คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 145

ตอนที่ 145 ขโมยเงิน

“พวกเจ้าทำอะไรอยู่ที่นี่” เสียงของหูจ่างหลินพลันดังเข้ามาจากข้างนอก

สองแม่สามีและลูกสะใภ้รีบร้อนหันหลังไป เห็นในมือหูจ่างหลินถือจานอาหาร กำลังร้อนระอุอยู่เชียว กลิ่นหอมชวนหลงใหลเตะจมูกพวกนางไม่ขาดสาย ยิ่งทำให้พวกนางท้องร้องเสียงดังยิ่งกว่าฟ้าผ่าเสียอีก

“ข้าถามว่าพวกเจ้าทำอะไรอยู่ที่นี่ ขโมยของหรือ” หูจ่างหลินมุ่นคิ้วถาม

หูจ่างหลินเสียงดังทีเดียว หูเฟิงและไป๋จื่อที่อยู่ด้านหลังได้ยินเข้า จึงรีบวางงานในมือลงแล้วมุ่งหน้ามา

ลุงหูยืนถือเกี๊ยวอยู่ข้างนอกห้องของหูเฟิง ส่วนหญิงชราและหลิวซื่อกลับยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ภายใน

ไป๋จื่อเลิกคิ้ว “โอ้…ยากจนจนเป็นบ้าไปแล้ว ถึงกับมาขโมยของถึงบ้านคนอื่นเลยหรือนี่ เจ้าต้องการขโมยเงินก็ต้องมาตอนที่ไม่มีคนอยู่กระมัง”

หญิงชรารีบกล่าว “นางเด็กน่าตายผู้นี้พูดมั่วอะไร ใครขโมยเงิน เจ้าเห็นพวกข้าขโมยเงินตอนไหน”

เด็กสาวยักไหล่ “พวกเจ้าไม่ขโมยเงินแล้วเข้าห้องไปทำอะไร ในห้องนั่นนอกจากมีเงินแล้ว ยังจะมีอะไรได้อีก”

หลิวซื่อรีบต่อปากเช่นกัน “พวกข้ามาหาจ้าวหลาน ได้ยินเสียงอยู่ในห้องจึงเข้าไปดู ที่แท้ก็ได้ยินผิด เข้าใจผิด เป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้น”

คำพูดของหลิวซื่อนี้ แม้แต่คนโง่ก็ฟังความหมายของพวกนางออก พวกนางมาหาคนที่ไหนกัน ตั้งใจจะมาจับชู้มากกว่า

จ้าวหลานยืนอยู่ด้านหลัง ได้ยินคำกล่าวเช่นนี้แล้วก็หน้าแดงขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ แววตาอึดอัดชำเลืองมองหูจ่างหลินครั้งหนึ่ง ฝ่ายหูจ่างหลินก็มองนางด้วยความอึดอัดใจเช่นเดียวกัน ครั้นทั้งสองคนประสานสายตา จึงยิ่งอึดอัดกันเข้าไปใหญ่

ไป๋จื่อก็ไม่ได้โมโห นางมองหลิวซื่อและหญิงชราคล้ายกับยิ้ม คล้ายกับไม่ยิ้ม “พวกเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ ข้ารู้ดีอยู่แก่ใจ แต่พวกเจ้าอย่าได้ลืมนะ ท่านลุงหูเป็นบุรุษไม่ได้แต่งงาน ท่านแม่ของข้าก็เป็นสตรีที่ไม่ได้แต่งให้ใคร ถึงต่อไปพวกเขาทำเรื่องเช่นนั้นจริง นั่นก็เป็นเรื่องที่เหมาะสม อีกทั้งไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเจ้าทั้งสิ้น เข้าใจหรือไม่”

ใบหน้าจ้าวหลานร้อนฉ่าราวกับไฟเผา นางรีบดึงแขนเสื้อของไป๋จื่อ “จื่อเอ๋อร์ เจ้าพูดเพ้อเจ้ออะไร อย่าพูดมั่วสิ”

หญิงชรารู้ว่าวันนี้หาประโยชน์จากเรื่องนี้ไม่ได้แล้ว จึงปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปเสียเลย “ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว วันนี้พวกข้ามาหาพวกเจ้าเพราะมีธุระ”

หูจ่างหลินหันไปวางเกี๊ยวไว้บนโต๊ะ และเพื่อไม่ให้รู้สึกอึดอัด เขาจึงไปที่ลานบ้านเสียเลย

ส่วนหูเฟิงก็ไปดูไฟที่ด้านหลังเช่นนั้น เพื่อระวังไม่ให้เกี๊ยวในหม้อเปื่อย

หญิงชราและหลิวซื่อออกมาจากในห้อง สายตาจับจ้องไปที่เกี๊ยวบนโต๊ะ ในที่สุดก็ถามออกมาอย่างอดไม่ได้ “นี่คืออะไร เหตุใดถึงได้หอมเช่นนี้”

“นี่เป็นสิ่งที่พวกข้ากิน หอมเช่นนี้แหละ รสชาติก็ดีด้วย ไม่รู้ว่าดีกว่าผักป่านั่นตั้งกี่เท่า” ไป๋จื่อกล่าว

หลิวซื่อหัวเราะแห้งๆ “นั่นย่อมแน่นอนอยู่แล้ว สิ่งที่ใช้แป้งขาวทำออกมาเช่นนี้ ย่อมอร่อยกว่าผักป่าอยู่แล้ว” น่าเสียดายนัก แม้แต่ผักป่าที่บ้านของพวกนางก็ไม่มีให้กิน

จ้าวหลานไม่อยากพูดจาไร้สาระกับพวกนาง จึงถามออกไปตรงๆ “มาหาพวกข้ามีธุระอะไร พูดมาเถอะ”

หลิวซื่อมองไปยังแม่สามี แม้พวกนางจะมาด้วยกัน แต่หญิงชรายังต้องเป็นคนเอ่ยปาก เพราะถึงอย่างไรนางก็เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ อย่างไรจ้าวหลานก็ต้องเห็นแก่หน้านางบ้างกระมัง

หญิงชรากระแอมเสียงหนึ่ง ก่อนจะปั้นยิ้มจางๆ ขึ้นมาบนใบหน้า รอยิ้มนั้นน่าเกลียดกว่าตอนร้องไห้เสียอีก