คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 199

ตอนที่ 199 เจ้าไม่ใช่แม่ครัวของพวกเขา

องครักษ์จินชะเง้อคอมองไปข้างนอกต่อ ก่อนจะเห็นเงาร่างหนึ่งสูง หนึ่งเตี้ยเดินมาจากนอกเรือนแต่ไกล เขาร้องขึ้นมาทันที “มาแล้วๆ แม่นางไป๋มาแล้ว” สายตาของเขาจับจ้องไปที่กระเป๋าผ้าบนหลังของไป๋จื่อ พลางยิ้มกริ่ม “สะพายกระเป๋าใบใหญ่มาเช่นนี้ ข้างในจะต้องใส่ของอร่อยไว้ไม่น้อยแน่”

เมิ่งหนานก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน ชะเง้อคอมองไปข้างนอก เรือนร่างที่เดิมทีผอมบางอยู่แล้วของไป๋จื่อ เมื่อเดินอยู่เคียงข้างหูเฟิง ก็ยิ่งทำให้นางดูบอบบางมากขึ้นเป็นกอง

“เด็กคนนี้ทำอาหารก็อร่อย ทั้งยังไม่ขี้เหนียว เหตุใดตนเองถึงยังผอมกะหร่องอยู่เช่นนี้”

สายตาขององครักษ์จินตกลงที่ร่างของหูเฟิง เขาแค่นหัวเราะ “ข้าว่าจะต้องเป็นหูเฟิงที่คอยแย่งของอร่อยในบ้านกินจนเกลี้ยง แม้จื่อยาโถวจะทำอาหารอร่อย แต่นางเพิ่งทำเสร็จ ยังไม่ทันขยับตะเกียบ หูเฟิงก็กินหมดแล้ว นางจะไม่ผอมได้อย่างไรเล่าขอรับ”

เมิ่งหนานกลอกตาขาว “เจ้าคิดว่าคนอื่นเป็นเหมือนเจ้ารึ ช่างเปรียบเทียบเสียจริง” แม้หูเฟิงจะดูเย็นชา แต่จิตใจของเขาไม่ใช่เช่นนั้นอย่างแน่นอน ถึงจะไม่ได้สนทนากันมากนัก แต่เขาดูออกว่าชายหนุ่มผู้นี้เย็นชากับไป๋จื่อแค่เพียงภายนอก ความจริงแล้วหูเฟิงเอาใจใส่เด็กสาวอย่างยิ่ง ไม่ได้เป็นเช่นที่เขาแสดงออกโดยสิ้นเชิง

ไป๋จื่อและหูเฟิงตามกันเข้ามาในลาน ก่อนจะเห็นบุรุษสองคนยืนรอนางอยู่ที่ประตูห้องโถง โดยเฉพาะดวงตาทั้งสองข้างขององครักษ์จินที่จับจ้องกระเป๋าผ้าของนางตลอดเวลา ในแววตามีความตะกละฉายชัดอย่างเข้มข้น นางนึกขึ้นได้โดยพลันว่าครั้งก่อนนำจีตั้นปิ่งมาด้วย แต่วันนี้นางไม่ได้นำอะไรมาเลย…

เด็กสาวยิ้มแห้งๆ กล่าวกับเมิ่งหนานว่า “หลายวันนี้รู้สึกอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

เมิ่งหนานยิ้มรับ “ดีทีเดียว นอกจากหิวอยู่ตลอดแล้ว ก็ไม่ได้รู้สึกไม่สบายตัวตรงไหน”

องครักษ์จินอดทนรอไม่ไหวแล้ว พุ่งเข้าไปรับกระเป๋าผ้าของนาง ขณะเดียวกันก็ยิ้มไม่ยอมหุบ “เจ้ามาก็ดีแล้ว เหตุใดต้องนำของติดมือมาด้วยทุกครั้ง เช่นนี้ลำบากเจ้านัก ข้าเกรงใจมากจริงๆ”

ไป๋จื่อตีมือเขา รอยยิ้มของนางดูเก้ๆ กังๆ ขึ้นเรื่อยๆ “พี่จิน ข้าขอโทษจริงๆ วันนี้รีบร้อนออกจากบ้าน จึงไม่ได้นำอะไรติดมือมาด้วย แต่ครั้งหน้าจะนำของอร่อยมาให้พวกท่านอย่างแน่นอน”

รอยยิ้มบนใบหน้าขององครักษ์จินชะงักค้าง “อะไรนะ ไม่ได้นำอะไรติดตัวมาเลยหรือ แม้แต่จีตั้นปิ่งก็ไม่มีรึ”

“ไม่มีเจ้าค่ะ” ไป๋จื่อส่ายหน้า

“จ๊อก…” ปากขององครักษ์จินไม่ได้ส่งเสียงอะไร ทว่าเสียงจากท้องของเขายังคงส่งเสียงดัง

เมิ่งหนานก็รู้สึกหมดหวังเช่นกัน ทว่านึกถึงสภาพของตนเองและองครักษ์จินแล้ว เขาก็รู้สึกว่าน่าขันนัก เพราะพวกเขาเหมือนเด็กชายสองคนรอบิดามารดากลับมาป้อนอาหารให้อย่างไรอย่างนั้น

“จื่อยาโถว ขอเจ้าอย่าได้หัวเราะเยาะ จินเสี่ยวอันผู้นี้ตั้งแต่กินอาหารของเจ้า ก็ทรมานที่จะกลืนอาหารจากห้องครัวด้านหลังศาลาว่าการ วันนี้เห็นว่าเจ้าจะมา เขาจึงตื่นตั้งแต่เช้า จนตอนนี้แล้วยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย เพราะรอให้เจ้ามาช่วยทำให้สมปรารถนา”

องครักษ์จินเหล่มองเมิ่งหนาน “คุณชายพูดเหมือนท่านกินข้าวเช้าที่ห้องครัวทำให้แล้วอย่างนั้นแหละ ข้ารอให้แม่นางไป๋มาช่วยทำให้สมปรารถนา แล้วท่านไม่ได้รอเหมือนข้าหรอกหรือ”

ท่าทางตะกละและน่าเอ็นดูของพวกเขาทำให้ไป๋จื่อเบิกบานใจนัก จึงปลอบใจพวกเขาว่า “เอาล่ะ เป็นข้าเองที่ผิดต่อพวกท่าน ทำให้พวกท่านต้องหิ้วท้องรอเก้อ เอาอย่างนี้เจ้าค่ะ กลางวันข้าจะลงครัวเอง ทำอาหารให้พวกท่านสักสองสามอย่าง ข้ากับหูเฟิงจะอยู่กินข้าวกลางวันก่อนแล้วค่อยไป ดีหรือไม่เจ้าคะ”

ดวงตาที่เดิมทีหม่นหมองขององครักษ์จินและเมิ่งหนานเป็นประกายในทันใด ก่อนจะพยักหน้าราวกับไก่ผงกหัว ตอบรับอย่างพร้อมเพรียง ขาดก็แต่เพียงกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

หูเฟิงบ่นอย่างไม่พอใจ “ดีอย่างไร เจ้าไม่ใช่แม่ครัวของพวกเขา เหตุใดต้องอยู่ทำอาหารให้พวกเขาด้วย ที่บ้านยังยุ่งไม่พอหรือไร”

……….