คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 215

ตอนที่ 215 เกี่ยวอะไรกับเจ้า?

หูเฟิงเข็นรถเข้ามาหา เมื่อเห็นท่าทางของนาง เขาก็อดไม่ได้ที่จะถาม “เมื่อครู่พวกเจ้าคุยเรื่องอะไรกัน”

ไป๋จื่อถอนใจเสียงหนึ่ง “หัวหน้าหมู่บ้านพูดว่า เขามีหลานชายอายุสิบหกปีอยู่คนหนึ่ง ก็เลยจะเป็นพ่อสื่อให้ เขาคิดว่าข้าเหมาะสม จึงคิดจะให้ข้ากับหลานชายของเขาพบกัน”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ก่อนจะชำเลืองมองไป๋จื่อตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วส่ายหน้า “สายตาของหัวหน้าหมู่บ้านใช้ไม่ได้เลย”

เมื่อได้ยินดังนั้น ไป๋จื่อก็ถลึงตามองเขา พลางลูบใบหน้าเล็กของตนเอง “ใช้ไม่ได้ตรงไหน ข้านับว่างดงามตั้งแต่เกิดกระมัง แม้ตอนนี้จะดูผอมไปบ้าง เตี้ยไปหน่อย แต่ข้ายังเด็กอยู่เลยนะ ข้ายังโตได้อีก” นางไม่เชื่อว่าตนเองจะมีร่างกายผอมบางเช่นนี้ไปตลอด อย่างไรก็ต้องสูงขึ้นอีกสักหนึ่งศีรษะกระมัง

หูเฟิงมองใบหน้าเล็กที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของนาง แววตาคู่นั้นเป็นประกายราวกับหมู่ดวงดาว จมูกรั้น ริมฝีปากสีดอกท้อ ผิวขาวละเอียด น่ามองกว่าตอนที่เขาเพิ่งพบนางจริงๆ ถึงอย่างไรตอนนั้นบนใบหน้าของนางก็มีแต่รอยช้ำ มองไม่ออกโดนสิ้นเชิงว่านางหน้าตาเป็นเช่นไร

สตรีในความทรงจำของเขามีไม่มาก ไม่รู้ว่าคนที่สวยกว่านางมีลักษณะอย่างไร แต่ดูจากตอนนี้แล้ว ไป๋จื่อนับว่าเป็นผู้ที่มีใบหน้างดงามที่สุดที่เขาเคยพบแล้ว

“ดังนั้น เจ้ายินยอมหรือ” ท่าทางของเขาดูเหมือนถามไปโดยไม่คิดอะไร แต่สายตากลับจับจ้องที่ใบหน้าของหน้าเขม็ง ในหัวใจเกิดความรู้สึกเครียดเกร็งอย่างน่าประหลาด แม้กระทั่งหัวใจเต้นเร็วขึ้นด้วย

ไป๋จื่อยักไหล่ “เกี่ยวอะไรกับเจ้า” เขาอยากรู้ แต่นางไม่บอกหรอก ใครใช้ให้เมื่อครู่เขาบอกว่าสายตาของหัวหน้าหมู่บ้านใช้ไม่ได้กัน

สีหน้าของหูเฟิงดูไม่สบอารมณ์ เขาทำหน้าเคร่ง “วันนี้ควรฝังเข็มให้ข้าแล้ว เจ้าอย่าลืมล่ะ”

หากเขาไม่พูดออกมา นางก็เกือบจะลืมไปแล้วจริงๆ ช่วงนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย สำหรับอาการป่วยของหูเฟิงแล้ว นางไม่ได้ใส่ใจนึกถึงเลย อาจจะเป็นเพราะโรคของเขาไม่ได้รักษาหายได้ในหนึ่งหรือสองวัน นางจึงไม่ได้รู้สึกว่าต้องเร่งด่วนถึงเพียงนั้น

“อ้อ!” นางรู้สึกผิดอย่างยิ่ง หูเฟิงน่าจะร้อนใจมากกระมัง ร้อนใจอยากจะฟื้นความทรงจำ แต่นางกลับไม่ได้ใส่ใจเรื่องของเขาเลยจริงๆ ทว่านึกขึ้นมาได้ตอนนี้ นางก็ต้องก็ฝังเข็มให้เขาสักสองเข็ม ต้มยาสำเร็จรูปให้เขาดื่มสักสองจอก นางยุ่งขึ้นมาจนลืมเขาไปเสียสนิท

ระหว่างทางกลับบ้าน หูเฟิงไม่พูดไม่จาสักคำ เมื่อกลับถึงบ้านก็เข้าไปที่ห้องของตนเองทันที ทั้งยังมีสีหน้าบึ้งตึง ราวกับว่าคนทั้งโลกติดหนี้เขาไม่ยอมคืนอย่างไรอย่างนั้น

หูจ่างหลินช่วยไป๋จื่อยกถังไม้ลงจากรถ ก่อนจะถามว่า “หูเฟิงเป็นอะไรไป สีหน้าดูแปลกๆ ไปนะ”

ไป๋จื่อหัวเราะแห้งๆ “ไม่มีอะไรหรอกเจ้าค่ะ ปกติเขาก็เป็นเช่นนี้ไม่ใช่หรือ”

หูจ่างหลินร้องอ๋อเสียงหนึ่ง ลูกชายของเขา เขาย่อมรู้จักดี ก่อนที่ไป๋จื่อและจ้าวหลานจะย้ายมาอยู่ด้วยกัน หูเฟิงมีท่าทางเช่นนี้จริงๆ ทำหน้าบึ้งทั้งวัน ราวกับว่าทุกคนล้วนติดเงินเขาอย่างไรอย่างนั้น ทว่าตั้งแต่ไป๋จื่อย้ายมา ในบ้านก็เริ่มมีสีสันขึ้นมา ชายหนุ่มไม่ได้มีสีหน้าเย็นชาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเช่นเมื่อก่อน พูดมากขึ้น และบางครั้งก็ยังยิ้มจางๆ ด้วย แม้กระทั่งสนิทชิดเชื้อกับผู้อื่นมากกว่าเดิม เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ดูคบหาง่ายขึ้นเรื่อยๆ

ท่าทางของหูเฟิงในวันนี้ นับว่าผิดปกติเป็นอย่างยิ่ง หรือว่าพวกเขาสองคนจะทะเลาะกัน

หลังจากเก็บของเรียบร้อย ไป๋จื่อก็นำกระเป๋าเข็มเข้าไปในห้องของหูเฟิง เขานั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือใต้หน้าต่างเช่นเคย ในมือถือหนังสือเก่าขาดเล่มหนึ่ง กำลังอ่านอย่างตั้งใจ

และไม่ใช่ว่าเขาตั้งใจเกินไปหรือไม่ เขาจับจ้องอยู่ที่หน้ากระดาษหนึ่งนานเหลือเกิน ไม่พลิกอ่านหน้าใหม่เสียที

เพื่อคลายบรรยากาศน่าอึดอัดใจ ไป๋จื่อกล่าวว่า “ขืนเจ้าจ้องต่อไปเช่นนี้ หนังสือต้องทะลุเป็นรูแน่”

หูเฟิงเหล่มองนางครั้งหนึ่ง แล้วปิดหนังสือดัง ‘ปึง’ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เกี่ยวอะไรกับเจ้า”

……….

ตอนที่ 216 ไม่ได้แต่งออกไปทั้งชีวิต

แก้แค้น เขากำลังแก้แค้นอย่างแน่นอน

นางทำได้เพียงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

“ต้องฝังเข็มแล้ว” นางกล่าวเสียงละมุน