คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 217

ตอนที่ 217 ไม่แต่ง

สตรีในยุคโบราณมีสถานภาพต่ำต้อย โดยเฉพาะสตรีที่มีฐานะยากจน หลังจากแต่งเข้าบ้านสามีแล้ว ส่วนใหญ่ไม่มีสิทธิ์ได้ออกความเห็นอะไร หากสามีดูแลเอาใจใส่ตน นั่นนับว่าโชคดีนัก อย่างน้อยก็มีคนผ่านร้อนผ่านหนาวไปด้วยกัน ลำบากหรือเหน็ดเหนื่อยสักเล็กน้อยย่อมไม่ใช่ปัญหา

แต่หากแต่งให้กับบุรุษที่ไม่รู้จักทะนุถนอมสตรี เช่นนั้นก็นับว่าชีวิตจบสิ้นแล้ว

สภาพการณ์ของนางในตอนนี้เป็นเพียงเด็กสาวชาวบ้านคนหนึ่ง เมื่อมีชื่อเสียเช่นนี้มาเพิ่มเติม จะหาบุรุษแต่งออกไปไม่ถือว่าเป็นการสร้างความเจ็บช้ำให้กับตนเองหรือ อีกอย่าง ร่างกายนี้ของนางยังมีอายุไม่ถึงสิบสามปีเต็ม ยังถือว่าเป็นต้นข้าวอ่อนอยู่เลย พูดเรื่องแต่งงานในตอนนี้ยังเร็วเกินไปหน่อย

หูเฟิงไม่ได้พูดอะไรอีก ทว่าใบหน้าบึ้งตึงของเขาคลายลงมากแล้ว

หลังจากฝังเข็มเสร็จสิ้น หูเฟิงก็ถามว่า “เหตุใดฝังเข็มตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ความทรงจำของข้ายังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นกลับมาเลยเล่า”

ไป๋จื่อกำลังเก็บเข็ม นางไม่มองเขาสักนิด เพียงกล่าวเสียงเรียบว่า “หากรักษาได้ง่ายดายเช่นบาดแผลภายนอกก็คงดี”

เมื่อเก็บเข็มเสร็จ นางก็เงยหน้าขึ้น แล้วหันไปมองหูเฟิง “สามปีก่อน สมองของเจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัส มีชีวิตอยู่ต่อได้โดยที่ไม่กลายเป็นคนโง่ก็ถือว่าเป็นโชคดีของเจ้าแล้ว เลือดคั่งในสมองของเจ้าสะสมมานานถึงสามปี แต่ไม่ได้สร้างความเจ็บปวดอื่นใดให้กับเจ้า นั่นยิ่งถือเป็นโชคดีของเจ้า การรักษาที่ข้าทำให้เจ้าในตอนนี้ เป็นการรักษาที่ปลอดภัยที่สุด เห็นผลช้า ระยะเวลานาน ทว่าข้ารับรองว่าปลอดภัยที่สุดอย่างแน่นอน”

หูเฟิงไม่ได้พูดอะไร เพียงจ้องมองนางด้วยแววตาเป็นประกาย

ไป๋จื่อกล่าวอีกว่า “เจ้าไม่รู้วิชาแพทย์ เรื่องบางเรื่องข้าพูดไปแล้วเจ้าคงไม่เข้าใจ แต่ข้าขอใช้ความรับผิดชอบของข้าบอกกับเจ้า ว่าโรคความจำเสื่อมของเจ้าจะต้องหายดีอย่างแน่นอน แต่จำเป็นต้องใช้เวลา และแท้จริงแล้วต้องใช้เวลามากน้อยเท่าใด ข้าเองก็พูดไม่ได้ ต้องดูจากสภาพการฟื้นฟูของเจ้าเอง แม้ตอนนี้เจ้าจะยังไม่รู้สึกถึงความแตกต่าง ทว่านั่นไม่ได้หมายความว่าไม่มีความแตกต่างเลยจริงๆ เสียหน่อย”

เด็กสาวตรงหน้ายังมีอายุไม่ถึงสิบสามปีเต็ม ทว่าบนกายนางกลับมีความมั่นใจในตนเอง ที่แม้แต่หมอมากประสบการณ์อายุหลายสิบปีบางคนไม่มี บนใบหน้าจิ้มลิ้มนี้มีดวงตาที่เฉียบคมและทอประกาย ท่าทางของนางดูเชื่อถือได้ เจอเรื่องใดย่อมไม่หวาดหวั่น

เรื่องที่นางทำ สิ่งที่นางพูด สร้างความสุขและทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวได้เสมอ

ไป๋จื่อเห็นเขาไม่ยอมพูดจา ในใจจึงรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง “เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ หากเจ้าไม่เชื่อข้า เช่นนั้นก็ไปหา…”

“ข้าเชื่อ!”

จู่ๆ เขาก็พูดขัดจังหวะนาง ก่อนจะพยักหน้าให้นางอย่างหนักแน่น

ดวงตาสองคู่ประสานกัน ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกบางอย่างค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในมุมหนึ่งของหัวใจ ราวกับว่าเมล็ดพันธุ์หนึ่งที่ปลูกไว้นานแล้ว หลังจากงอกเงยพ้นจากดินโดยพลัน ก็เริ่มแตกหน่ออ่อนขึ้นมาแล้ว

ไป๋จื่อรีบหลบตา ก่อนจะกระแอมสองครั้ง พวงแก้มขาวละเอียดเจือสีแดงระเรื่อ “แค่ก…ข้าควรจะกลับไปแล้ว เจ้าก็พักเถอะ”

หูเฟิงมองเงาหลังของนางจากไปอย่างรีบร้อน มุมปากของเขาค่อยๆ ยกยิ้มจาง ในดวงตาสาดประกายไปทั่ว

เช้าวันต่อมา ไป๋จื่อกับหูเฟิงออกเดินทางจากหมู่บ้านตั้งแต่เช้าตรู่ บังคับรถม้าไปยังที่ว่าการอำเภอในเมืองชิงหยวน

เมิ่งหนานและองครักษ์จินออกรอพวกเขาอยู่ที่หน้าประตูเรือนเช่นครั้งก่อน ทั้งสองคนมีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ราวกับว่าซูบผอมลงไปมากทีเดียว

เมื่อเห็นเงาร่างของไป๋จื่อและหูเฟิงอยู่ไกลลิบๆ องครักษ์จินก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “มาแล้วๆ” เขาวิ่งไปข้างหน้าด้วยความดีใจ ขณะเดียวกันก็เห็นไป๋จื่อถือกล่องอาหารในมือมาแต่ไกล “มาหาพวกข้าทั้งที เหตุใดต้องนำของติดไม้ติดมือมาด้วย ข้าเกรงใจจริงๆ” ปากบอกว่าเกรงใจ แต่กลับยื่นมือออกไปเร็วอย่างยิ่ง

หูเฟิงชำเลืองมองเขาอย่างเย็นชาครั้งหนึ่ง ใบหน้าของเขาบัดนี้มีแต่แววถากถาง “ในเมื่อเกรงใจ เช่นนั้นก็อย่ากิน”