คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 285

ตอนที่ 285 สมบัติหายาก

ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นไปตามหานาง เขาก็พลันได้ยินเสี่ยงฝีเท้าถี่ยิบระลอกหนึ่งดังมา เมื่อมองตามเสียงไป เงาร่างที่คุ้นเคยสายนั้นก็กำลังเดินเข้ามาหาเขาแต่ไกล

นางสวมรองเท้าเพียงข้างเดียว เท้าเปลือยเปล่าเล็กจ้อยเหยียบย่างอยู่บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยดินและหินแข็ง ทว่านางยังคงเดินอย่างมั่นคง ในมือของนางประคองอะไรบางอย่าง สีหน้าแน่วแน่เป็นอย่างยิ่ง

เขาคิดจะลุกขึ้นเดินไปหาทาง อย่างน้อยจะได้ประคองนางได้บ้าง เพื่อลดความทุกข์ยากใต้ฝ่าเท้าของนางสักเล็กน้อย

ทว่าเขาเพิ่งขยับเท่านั้น ร่างกายยังไม่ทันยืนขึ้นได้อย่างเต็มที่ แสงสว่างเบื้องหน้าพลันถูกความมืดมิดกลืนกิน ปวดศีรษะราวกับเมื่อครู่โดนฟ้าผ่าเสียครั้งหนึ่ง

ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งแทน พยายามปรับลมหายใจที่ไม่ค่อยคงที่ จนกระทั่งตรงหน้าค่อยๆ มีแสงสว่างกลับคืนมา

ตอนนี้ไป๋จื่อมาถึงข้างกายของเขาแล้ว “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ไหวหรือไม่” สีหน้าของนางดูเป็นกังวลทีเดียว น้ำที่นางกอบไว้ในฝ่ามือเหลือไม่เท่าไรแล้ว

หูเฟิงส่ายหน้า “ข้าไม่เป็นไร!” เขาช้อนสายตาขึ้นมองเด็กสาวที่นั่งยองอยู่ตรงหน้าตนเอง ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น “เจ้าไปไหนมา เดินเล่นเรื่อยเปื่อยในสถานที่เช่นนี้ได้อย่างไร หากเจอสัตว์ป่าเข้าจะทำอย่างไร”

เขามีสภาพเช่นนี้แล้ว แต่ยังเป็นห่วงนางอยู่อีก

ขอบตาของไป๋จื่อพลันแดงก่ำ ในหัวใจมีความรู้สึกมากมายปนเป ไม่อาจบอกได้ว่านางรู้สึกอย่างไร

“ข้าไม่เป็นอะไรสักหน่อย” นางฝืนยิ้ม ก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้าเขา รีบดื่มเร็ว เดี๋ยวมันก็ไม่เหลือแม้สักหยดหรอก“

หูเฟิงก้มหน้าลงมองใบไม้ที่นางประคองไว้ในมือ ในนั้นเหลือน้ำไม่ถึงครึ่งอึกแล้วด้วยซ้ำ

ที่แท้นางก็ไปหาน้ำมาให้เขา ที่แท้นางเดินเท้าเปล่าบนทางที่มีแต่ก้อนหิน แม้จะเจ็บ แต่ก็ใช้สองมือที่มั่นคงกอบน้ำมาให้เขาดื่ม

ความเจ็บปวดตรงศีรษะราวกับหายไปอย่างไร้ร่องรอยในชั่วขณะนี้ ในหัวใจของเขาคล้ายกับมีดวงตะวันเจิดจ้าชำแรกออกมา หนทางเบื้องหน้าสว่างโร่ ไม่มืดมนอีกต่อไป

เขาจับข้อมือขาวสะอาดและบอบบางของนาง ที่คล้ายว่าเพียงออกแรงเล็กน้อย ข้อมื้อนี้ก็อาจจะหักไปได้อย่างง่ายดาย เขาไม่กล้าใช้แรงมาก จากนั้นก็ใช้มือของตนเองประคองมือของนาง ไม่ต่างกับเวลาที่ประคองสมบัติหายาก ก่อนจะดื่มน้ำที่เหลือน้อยนิดนั้นเข้าปากไป

เป็นเพียงแค่น้ำในลำธารธรรมดาเท่านั้น ทว่าเมื่อดื่มเข้าไปในเวลานี้ มันหวานชุ่มคอเหมือนกับน้ำอมฤตจากสระน้ำบนสรวงสวรรค์

ไป๋จื่อทิ้งใบไม้ในมือ แล้วยื่นมือไปวัดอุณหภูมิร่างกายบนหน้าผากของเขา เป็นอย่างที่นางคาดไว้ เขาเริ่มมีไข้แล้ว คาดว่าอีกไม่นานเขาจะเริ่มคลื่นไส้อาเจียน

นั่นเป็นอาการทั่วไปที่จะเกิดขึ้นภายในระยะเวลาสั้นๆ หลังจากศีรษะได้รับบาดเจ็บภายนอกและได้รับการกระทบกระเทือน ด้วยอาการของเขาในตอนนี้ไม่น่าจะมีแรงเหลือเดินออกจากหุบเขาแห่งนี้ไปพร้อมกับนาง ทว่านางก็ไม่สามารถแบกเขาขึ้นหลังได้โดยสิ้นเชิง แล้วจะทำอย่างไรดี

นางมองความรกร้างและเงียบกริบรอบด้าน หรือวันนี้พวกเขาต้องค้างคืนอยู่ที่นี่

เข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว อากาศในป่าเขายามค่ำคืนย่อมหนาวสะท้าน ด้วยสภาพร่างกายของหูเฟิงในตอนนี้ เขาไม่มีทางรับไหวอย่างแน่นอน หนำซ้ำจะทำให้อาการของเขาสาหัสมากยิ่งขึ้น

ไป๋จื่อดึงแขนของเขา “เจ้าลุกไหวหรือไม่ ข้าจะประคองเจ้าเดินเอง”

หูเฟิงส่ายหน้า “เกรงว่าจะเดินไม่ไหว ขยับเพียงนิดเดียวข้าก็หน้ามืดแล้ว เวียนหัวจนข้าแทบทนไม่ไหว” ตอนนี้เหมือนมีใครกำลังใช้ค้อนทุบศีรษะของเขาไม่ยอมหยุดอย่างไรอย่างนั้น

เด็กสาวพลันปล่อยมือ ก่อนจะนั่งลงบนพื้นอย่างหมดหนทาง แล้วกล่าวด้วยความจนใจว่า “ดูท่าคืนนี้พวกเราต้องนอนอยู่ที่นี่แล้วล่ะ”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง นางก็ลุกขึ้นปัดเศษดินบนตัว จากนั้นก็พูดกับหูเฟิงว่า “เจ้าพักก่อนเถอะ ข้าจะไปหาฟืนมาสักหน่อย”

หูเฟิงอยากจะไปกับนางด้วย ทว่าเรี่ยวแรงไม่เป็นใจเอาเสียเลย

เหมือนย้อนเวลากลับไปเมื่อสามปีก่อน ในปีนั้น ตอนที่เขาตื่นขึ้นมา นอกจากปวดศีรษะและสายตาพร่าเลือนแล้ว บนร่างกายของเขายังมีบาดแผลจากกระบี่มากมาย เขาในตอนนั้นก็ไร้เรี่ยวแรงเหมือนกับในตอนนี้ ต้องนอนอยู่บนพื้น ไม่ต่างอะไรกับคนพิการ

……….