คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 289

ตอนที่ 289 จันทร์เต็มดวงคืนสิบห้าค่ำอีกแล้ว

นางนั่งลงข้างกายเขา “หิวหรือไม่ ยังมีปลากับกุ้งอยู่อีก เจ้าจะกินหรือไม่”

หูเฟิงส่ายหน้า “ข้าไม่หิว”

“อ๋อ…”

ความเงียบของทั้งสองคนพลันทำให้บรรยากาศน่าอึดอัดขึ้นมาบ้าง ปกติหูเฟิงไม่ค่อยชอบพูดจานัก เงียบขรึมและพูดน้อยเป็นสัญลักษณ์ประจำตัวของเขา นางชินแล้ว ทว่าในสถานการณ์นี้ ความเงียบทำให้นางทำตัวไม่ถูกอยู่เหมือนกัน

“วันนี้พระจันทร์กลมโตมากเลยนะ…” นางมองดวงจันทร์ที่อยู่กลางท้องฟ้า พยายามทำลายบรรยากาศน่าอึดอัดนี้ทิ้งเสีย

หูเฟิงมองตามสายตาของนาง ก่อนจะกล่าวเสียงเบา “วันนี้ขึ้นสิบห้าค่ำ แน่นอนว่าพระจันทร์ต้องกลมโตอยู่แล้ว”

“จริงด้วย วันนี้ขึ้นสิบห้าค่ำแล้ว ถึงว่าพระจันทร์ถึงได้กลมสวยเช่นนี้ ฮ่าๆ…” นางหัวเราะแห้งๆ เหมือนบรรยากาศตอนนี้จะน่าอึดอัดเพิ่มขึ้นอีก…

ผ่านไปครู่แล้ว ครู่เล่า นางก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ฝ่ายหูเฟิงหันมามองนางอย่างอดไม่อยู่ กลับเห็นนางนั่งกอดเข่าหลับไปแล้ว

นางเอียงใบหน้าเล็กๆ กองไว้บนหัวเข่า หลับไปทั้งอย่างนั้น

เพื่อเตรียมเสบียงอาหารให้เมิ่งหนาน เมื่อคืนนางแทบไม่ได้นอนเลยทั้งคืน บวกกับเกิดอุบัติเหตุเมื่อกลางวันอีก ทั้งยังต้องดูแลเขาที่ได้รับบาดเจ็บ ดูท่านางจะเหนื่อยจนทนไม่ไหวแล้ว

เขาขยับเข้าไปใกล้นางขึ้นเรื่อยๆ เพื่อให้ร่างกายของนางพิงมาหาเขา

…

ความรู้สึกนี้อีกแล้ว เหมือนครั้งก่อนไม่มีผิด เธอเหมือนกับตกลงไปในเหวลึกอย่างกะทันหัน ร่างกายร่วงหล่นลงสู่ด้านล่างไม่ยอมหยุด จนสุดท้ายมีเสียงปั้ก เธอตกลงบนเตียงนุ่มๆ แล้ว

เธอรีบลืมตาขึ้นอย่างใจร้อน ครั้งนี้ไม่มีแสงสว่างแยงตา ในห้องมีแสงอยู่ แต่กลับไม่สว่างจ้า บนผนังเหนือเตียงผู้ป่วยแขวนนาฬิกาดิจิทัลไว้เรือนหนึ่ง บนนั้นแสดงเวลาปักกิ่ง อุณหภูมิแบบเรียลไทม์และระดับความชื้นภายในห้อง ทั้งยังมีข้อมูลส่วนตัวผู้ป่วยของเธอด้วย

นอกจากเธอแล้ว ในห้องไม่มีใครอื่นอีก

ไม่มีคนอื่นก็เป็นเรื่องปกติ เพราะขณะนี้ตีสองแล้ว เด็กกำพร้าไร้ญาติอย่างเธอ ใครจะมาค้างคืนเฝ้าไข้อยู่ข้างเตียงผู้ป่วยของเธอกัน

เธอฝืนร่างกายที่ไม่ค่อยฟังคำสั่งลุกขึ้นนั่ง อาการหน้ามืดเป็นระลอกทำให้เธอแทบจะหงายหลังลงนอนอีกครั้ง

ในฐานะที่เป็นหมอ เธอรู้ว่าอาหารหน้ามืดบ่งบอกถึงอะไร ด้วยสิ่งมีชีวิตที่กินสารอาหารเหลวในการดำรงชีพ ยังปรารถนาสุขภาพที่แข็งแรงเหมือนคนทั่วไปได้อีกเหรอ

โลหิตจางและความดันโลหิตต่ำ จึงเป็นภาวะปกติทั่วไปเป็นอย่างยิ่ง

แต่แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเธอถึงกลับมาที่นี่อีกครั้ง

ลมระลอกหนึ่งพัดเข้ามาจากด้านนอกหน้าต่าง พาให้ผ้าม่านสีขาวที่ข้างหน้าต่างสั่นไหว

เธอหันไปมอง ดวงจันทร์กลมโตสะท้อนเข้าสู่ม่านตา

พระจันทร์ สิบห้าค่ำ?

ครั้งที่แล้วเธอกลับมาที่นี่อย่างกะทันหัน และเป็นค่ำคืนวันขึ้นสิบห้าค่ำเช่นเดียวกัน หรือว่าทั้งหมดนี่จะเกี่ยวข้องกัน

ขณะนี้มีเสียงฝีเท้าดังจากทางเดินข้างนอกห้องผู้ป่วย เป็นเสียงตึกตักของรองเท้าหนังกระทบกับแผ่นกระเบื้อง เสียงนี้คุ้นหูมาก น่าจะเป็นหลินหยาง

ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมเขาถึงมาล่ะ

ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร เธอนอนลงไปอีกครั้ง แสร้งว่าหลับต่อ

หลินหยางเปิดประตูห้องผู้ป่วย ก่อนจะเปิดไฟเพดานในห้องตามใจชอบ ทำให้ในห้องผู้ป่วยสว่างโร่เหมือนตอนกลางวันในทันที

เขาเดินไปพลาง ถอดเสื้อกาวน์ที่สวมอยู่บนตัวไปพลาง ครั้นเดินมาถึงหน้าเตียงของไป๋จื่อ เขาก็กวาดสายตามองเครื่องมือข้างเตียงผู้ป่วยตามความเคยชิน