คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 291

ตอนที่ 291 ตาข่ายสวรรค์

อวี๋ม่านน่าเห็นเธอเป็นศัตรู ไม่ว่าเธอจะมีความสัมพันธ์ฉันท์มิตรกับหลินหยางอย่างไร แต่อวี๋ม่านน่าก็ไม่ฟัง

แม้ต่อมาจะชินกับการกลั่นแกล้งของอวี๋ม่านน่า แต่ก็ไม่เคยเกิดเรื่องใหญ่อะไร แล้วหลินหยางหมายความว่าอะไรกัน

จากนั้นอวี๋ม่านน่าก็กล่าวว่า “นายหมายความว่ายังไง หรือว่านายเชื่อข่าวลือพวกนั้น ถูกต้อง ฉันอิจฉาไป๋จื่อ อิจฉาที่เธอได้อยู่ข้างกายนายตลอด อิจฉาที่ในสายตาของนายมีแต่เธอ ถึงฉันจะอิจฉา แต่ก็ไม่มีทางทำเรื่องเลวร้ายอย่างการทำร้ายเธอ”

หลินหยางแค่นหัวเราะเสียงเย็น “ทำหรือไม่ทำ เธอเองรู้อยู่แก่ใจ ไม่ช้าก็เร็วฉันจะหาหลักฐานให้เจอ อวี๋ม่านน่า ตาข่ายสวรรค์ ห่างแต่ไม่รั่ว[1] คนที่ทำเลว สุดท้ายแล้วจะได้รับการลงโทษตามกฎหมาย”

ในดวงตาคู่สวยของอวี๋ม่านน่าเต็มไปด้วยน้ำตา เธอร้องไห้จนต้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยดวงตาพร่าเลือน เธอรักเขามาตั้งหลายปี แต่เขากลับไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา “หลินหยาง นายดีกับทุกคน แต่ทำไมถึงได้ใจร้ายกับฉันล่ะ ในสายตาของนาย ฉันเป็นคนใจร้าย ไม่มีน้ำใจขนาดนั้นเลยเหรอ”

หลินหยางไม่อยากพูดมากความกับเธออีก แม้แต่จะมองอีกสักครั้งก็ไม่อยากมอง เขาจึงผลักเธอออกไปนอกประตูห้องเสียเลย ก่อนจะลงกลอนประตูห้องผู้ป่วย “เธอไปเถอะ แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”

ไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่มีลางสังหรณ์ ผู้ชายก็มีลางสังหรณ์เหมือนกัน แม้จะยังหาหลักฐานไม่เจอ แต่ลางสังหรณ์ของเขาบอกว่า อวี๋ม่านน่าจะต้องมีความเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุของไป๋จื่ออย่างแน่นอน

ไม่ว่าจะเป็นใคร เขาจะต้องหาฆาตกรที่อยู่เบื้องหลังให้เจอ เพื่อทวงความยุติธรรมให้กับไป๋จื่อ

เขากลับไปที่หน้าเตียงผู้ป่วย อัตราการเต้นของหัวใจบนจอมอนิเตอร์กลับมาอยู่ที่ห้าสิบดังเดิม ตัวเลขทั้งหมดกลับไปเป็นเหมือนก่อนหน้านี้ ราวกับว่าไม่เคยเปลี่ยนแปลงมาก่อน

…

“ยาโถว ตื่น ตื่นเร็ว!” หูเฟิงเขย่าร่างของไป๋จื่ออย่างเอาเป็นเอาตาย เด็กสาวนางนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป หลังจากแอบอิงอยู่ในอกของเขาหลับไป ร่างกายของนางก็เย็นขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจก็อ่อนลงเรื่อยๆ

ไป๋จื่อค่อยๆ ลืมตาขึ้น นางเห็นใบหน้าหล่อเหลาอันคุ้นตาของหูเฟิง ดวงตาคู่นั้นอยู่ภายใต้เงาสะท้อนของแสงไฟ ราวกับอัญมณีสีดำที่มีเวทมนตร์

สีหน้าของเขาดูร้อนใจ ครั้นเห็นนางตื่นขึ้นมาแล้ว เขาก็พลันโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด

นางมองเขาด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้นหรือ”

หูเฟิงส่ายหน้า “ไม่รู้สิ หลังจากเจ้าหลับไป ร่างกายของเจ้าก็เย็นลงเรื่อยๆ ลมหายใจของเจ้าเอาแต่อ่อนลง ราวกับว่าถูกคนแทงด้วยมีด สัญญาณชีพมีแต่ความอ่อนแออย่างไรอย่างนั้น”

ไป๋จื่อไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงเป็นเช่นนั้น วันขึ้นสิบห้าค่ำ เป็นวันที่นางหลับอยู่ในกระสวยของโครงการเดินทางด้วยจิต เป็นวันที่นางมายังโลกใบนี้

ในคืนวันขึ้นสิบห้าค่ำ ขอเพียงนางหลับใหล ก็จะกลับไปยังโลกก่อน นางในโลกนั้นยังไม่ตาย ไม่ใช่สิ น่าจะยังไม่ตายอย่างสมบูรณ์มากกว่า

และขอเพียงไป๋จื่อที่อยู่ทางนี้ตื่นขึ้นมา นางก็จะกลับมาอีกครั้ง

แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่

นางสั่นศีรษะ คราวนี้ถึงจะพบว่าตนเองนอนอยู่บนขาของหูเฟิง และมือข้างหนึ่งของหูเฟิงกอดเอวนางเอาไว้

ท่านี้…อืม…ออกจะแปลกอยู่บ้าง

เด็กสาวรีบลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะกระแอมเบาๆ สองเสียง เพื่อปกปิดความเขินอายของตนเอง “ไม่รู้ว่าตอนนี้แม่ข้าและท่านลุงหูเป็นอย่างไรบ้าง พวกเขาไม่กลับไป พวกเขาต้องเป็นห่วงมากแน่”

หูเฟิงไม่ได้พูดอะไร ในใจเขารู้สึกกังวลเช่นเดียวกัน เขารู้จักนิสัยผู้เป็นบิดาดี ขอเพียงเขากลับบ้านช้า ก็จะต้องมารอเขาที่หน้าหมู่บ้าน ไม่ว่านานเพียงใดก็จะรอ

“เมื่อฟ้าสว่างพวกเขาก็กลับไปกันเถอะ ที่นี่น่าจะมีทางออกไป” หูเฟิงกล่าวเสียงเบา