คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 293

ตอนที่ 293 สู้หมาป่า

“อาอู่ เจ้ามองอะไรอยู่ รีบไปเถอะ!” หัวหน้าหมู่บ้านเรียกอาอู่ ที่กำลังนั่งยองเหม่อมองที่บนริมเนินเขา

อาอู่ตอบรับเสียงหนึ่ง ในใจคิดว่าแม่นางไป๋และหูเฟิงไม่มีทางตกลงไปหรอก ไม่มีทาง เขาต้องคิดมากเกินไปแน่ๆ

เขาตามพวกหัวหน้าหมู่บ้านกลับไปที่หมู่บ้าน ในใจสับสนวุ่นวายอยู่ตลอด

“อาอู่ เจ้าเป็นอะไรไป ข้าเห็นว่าเจ้ามีท่าทีแปลกๆ มาตลอดทาง” หัวหน้าหมู่บ้านยื่นผ้าที่เช็ดหน้าไปแล้วคืนให้ภรรยา

อาอู่ไม่อยากปิดบังหัวหน้าหมู่บ้าน จึงเล่าความสงสัยของตนเองให้เขาฟัง

หัวหน้าหมู่บ้านหวนนึกถึงสถานการณ์เมื่อครู่อย่างเต็มกำลัง “เนินเขานั่น จริงด้วย เนินเขานั่นเรียกว่าเนินต้นงิ้ว แถวนั้นมีต้นงิ้วอยู่เยอะมาก จึงได้ตั้งชื่อว่าเนินต้นงิ้ว เจ้าบอกว่าพวกเขาอาจจะตกลงไปจากเนินต้นงิ้วหรือ”

อาอู่พยักหน้า “ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่รู้สึกว่าน่าจะเป็นไปได้ขอรับ”

“เนินต้นงิ้วนั้นไม่ใช่เนินเขาเล็กๆ มันลึกหลายสิบจั้ง หากตกลงไปจริงๆ จะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเชียว!” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว

อาอู่ส่ายหน้า “มะ ไม่มีทาง วรยุทธ์ของหูเฟิงยอดเยี่ยม พวกเขาไม่มีทางเป็นอะไร”

หัวหน้าหมู่บ้านคิดดู แล้วรีบกล่าวว่า “ข้ารู้จักทางเส้นหนึ่งที่สามารถลงไปใต้เนินเขาต้นงิ้วได้ มิสู้เจ้าไปดูสักหน่อย อย่าเพิ่งให้หูจ่างหลินและจ้าวหลานรู้ พวกเขาจะได้ไม่ต้องกังวลใจ”

อาอู่รีบพยักหน้า “ทำเช่นนั้นน่าจะดีขอรับ ข้าก็คิดเหมือนกับท่าน”

หัวหน้าหมู่บ้านบอกส้นทางลงเนินเขากับอาอู่ ทั้งยังให้เขานำมีดดาบสำหรับตัดฟืนไปด้วย อย่างไรก็ได้ใช้ป้องกันตัวระหว่างทาง

เดิมทีอาอู่คิดจะบอกว่าไม่จำเป็น แต่เขาก็ไม่อยากให้หัวหน้าหมู่บ้านต้องเป็นห่วง จึงรับมีดดาบไว้ ก่อนจะถือคบเพลิงออกจากหมู่บ้านหวงถัวไปอย่างรีบร้อน

…

ท้องฟ้าเริ่มมีสว่าง ขาวเหมือนพุงปลาก็ไม่ปาน กองไฟดับไปแล้ว บนศีรษะของไป๋จื่อและหูเฟิงมีเหงื่อสะสมอยู่ไม่น้อย เสื้อผ้าก็เปียกชุ่มไปเสียครึ่งหนึ่ง

ทั้งสองคนอิงแอบอยู่ด้วยกัน ด้วยเพราะอากาศหนาวเย็นจนเกินไป ไป๋จื่อจึงซุกตัวเข้าไปอยู่ในหูเฟิงอยู่ตลอด สีหน้าของหูเฟิงก็ไม่สู้ดีเท่าไรนัก บนใบหน้ามีแต่สีแดงระเรื่อจากอาการไข้ แม้ดวงตาจะปิดสนิท ทว่าหัวคิ้วกลับขมวดเข้าหากันไม่ยอมคลาย

…

อาอู่ทิ้งคบเพลิงที่อยู่ในมือไป ก่อนจะเดินฝ่าร่องน้ำในเขาที่ไร้ร่องรอยผู้คน ขณะที่เดินอยู่นั้น เขาได้ยินเสียงที่แปลกประหลาดจำนวนหนึ่ง คล้ายกับเสียงร้องในลำคอของสัตว์ป่า

เขาดึงมีดดาบออกมาจากช่วงเอว พลางผ่อนฝีเท้าเดินไปข้างหน้าอีกสองสามก้าว จนกระทั่งเห็นภาพที่ทำให้เขาหัวใจเต้นรัวเร็ว

หมาป่ากำลังแยกเขี้ยวเข้าใกล้ไป๋จื่อและหูเฟิงที่กำลังนอนหลับ พวกมันก้าวเดินอย่างเชื่องช้า ราวกับเฝ้าระวังมนุษย์ตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน คิดจะเข้าใกล้พวกเขาอย่างเงียบๆ แล้วสังหารเหยื่อของพวกมันอย่างรวดเร็วที่สุด

ทันใดนั้นเอง หมาป่าที่นำอยู่ข้างหน้าสุดก็พลันกระโจนตัว อ้าปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคมของมัน หมายจะกัดลงบนลำคอเล็กๆ ของไป๋จื่อ

อาอู่ไม่มีเวลาให้คิดมากแล้ว เขาเขวี้ยงมีดดาบในมือออกไปตามสัญชาตญาณ ถูกเป้าหมายอย่างแม่นยำ แทบจะตัดคอของหมาป่าจนขาดสะบั้น

หมาป่าล้มลงโดยที่ไม่ทันได้ร้องโหยหวน ทว่าเพียงแค่เสียงนี้ก็พอจะทำให้ทั้งสองคนตกใจตื่นแล้ว

หูเฟิงตื่นทันทีที่มีดดาบถูกตัวหมาป่า เขาเห็นมีดดาบเล่มนั้นบั่นคอของหมาป่าไปสองในสามส่วนด้วยตาของตัวเอง

สายตาของเขามองไปยังคนที่ขว้างมีดดาบอย่างรวดเร็ว เป็นอาอู่