คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 295

ตอนที่ 295 เลือดคั่งย้ายที่

เมื่อหูจ่างหลินได้ยินดังนั้น ก็นับว่าเขาสบายใจขึ้นได้บ้าง ยังมีชีวิตอยู่ถือเป็นเรื่องดี ขอเพียงยังมีชีวิตอยู่ หูเฟิงจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน สามปีก่อนได้รับบาดเจ็บหนักถึงเพียงนั้น แต่สุดท้ายก็อาการดีขึ้นมากไม่ใช่หรือ คราวนี้ก็จะต้องไม่เป็นอะไรเช่นกัน

หลังจากกลับถึงหมู่บ้าน ไป๋จื่อก็ให้อาอู่ไปที่เนินต้นงิ้วอีกครั้ง เพื่อนำซากหมาป่าสามตัวนั้นกลับมา จะได้ไม่ต้องเสียเปรียบให้กับผู้อื่นเหมือนคราวเสือตาลอย

หูเฟิงสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเตียง หูจ่างหลินเห็นดังนั้นก็เอาแต่เดินวนอยู่รอบห้องด้วยความกังวล “จื่อยาโถว เขาไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่หรือไม่ หรือจะต้องส่งเขาไปที่โรงหมอในเมือง”

ไป๋จื่อกล่าว “ท่านวางใจเถอะเจ้าค่ะ มีข้าอยู่ทั้งคน เขาจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน ข้าขอตัวไปหยิบยาก่อนนะเจ้าคะ”

ชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ไม่อาจให้เขามีอาการไข้ขึ้นสูงอย่างต่อเนื่องได้ ไม่เช่นนั้นอาการบาดเจ็บของเขาจะยิ่งหนักข้อขึ้น

ขณะเดียวกันนางก็สงสัยนัก ว่าหูเฟิงได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะในครั้งนี้ เลือดคั่งมานานปีที่ไม่ยอมสลายไปในสมองของเขา น่าจะเปลี่ยนตำแหน่งเพราะได้รับแรงกระแทก นี่น่าจะเป็นปัจจัยใหญ่ที่ทำให้เขาไข้ขึ้นสูงจนสลบไปอีกครั้ง

เลือดคั่งมานานสะสมอยู่ในสมอง เดิมทีก็เป็นเรื่องที่อันตรายอย่างยิ่ง วิชาฝังเข็มที่ปลอดภัยที่สุดที่นางใช้ก่อนหน้านี้ ก็เพื่อไม่ให้เลือดคั่งส่งผลกระทบถึงเส้นประสาทอื่นในสมอง

ทว่าตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว เลือดคั่งในสมองย้ายตำแหน่งแล้ว นั่นจำต้องกำจัดมันออกไปโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้เป็นสิ่งที่นางไม่อยากจะคาดคิดเอาเสียเลย

ว่ากันว่ามีเรื่องร้ายก็ย่อมมีเรื่องดี แม้การย้ายตำแหน่งของเลือดคั่งจะทำให้เกิดอันตรายต่อหูเฟิงอย่างแน่นอน แต่ในขณะเดียวกันก็มอบโอกาสให้เขาด้วย โอกาสที่จะฟื้นความจำกลับมาได้อย่างรวดเร็ว

เพียงแต่อยากปรุงยาสลายลิ่มเลือด นางยังขาดอีกสองสิ่ง นั่นก็คือปลิงและลิ่น ปลิงนับว่าหาง่าย ทว่าจะทำอย่างไรกับลิ่นดี? หูเฟิงบาดเจ็บอยู่เช่นนี้ นางเข้าป่าไปคนเดียวจะได้หรือ

ไป๋จื่อหยิบตัวยาลดไข้ออกมา ก่อนที่วานให้ท่านลุงหูไปต้มน้ำมากาหนึ่ง ถือโอกาสตอนที่ลุงหูไม่อยู่ รีบฉีดยาบนก้นของหูเฟิงอย่างเร่งร้อน

หลังจากลุงหูนำน้ำร้อนกลับมาแล้ว นางก็ฉีกซองยาเทลงในถ้วยชาสำหรับดื่มน้ำแล้วเรียบร้อย

“นี่คืออะไร” ท่านลุงหูชี้ไปที่ผงยาในถ้วยชา

“นี่คือผงยาที่ข้าบดเองเจ้าค่ะ ใช้น้ำร้อนเทลงไปก็ดื่มได้แล้ว” นางพูดพลางเทน้ำร้อนลงไปในถ้วย

ลุงหูรีบพูด “หูเฟิงยังไม่ตื่นเลย อีกเดี๋ยวยาจะเย็นเอานะ”

ไป๋จื่อยิ้มเจื่อน “ข้าเทให้ตนเองจอกหนึ่ง ส่วนอีกจอกหนึ่งย่อมเป็นของเขา เมื่อเขาตื่นแล้วท่านค่อยให้เขาดื่มนะเจ้าคะ”

“จื่อยาโถว เจ้าก็เป็นไข้หวัดเหมือนกันหรือ” อีกฝ่ายเร่งถาม

เด็กสาวพยักหน้า “นิดหน่อยเจ้าค่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร กินยานี้เดี๋ยวก็หายแล้ว” นางยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ยาน้ำไม่ได้ร้อนอย่างที่นางคิด นางจึงดื่มลงไปจนหมดรวดเดียว

“ท่านลุงหู เดี๋ยวข้าจะออกไปข้างนอก หากหูเฟิงตื่นแล้ว ท่านอย่าบอกเขานะเจ้าคะ บอกแค่ว่าข้าพักผ่อนอยู่ในเรือนก็พอ”

“เจ้าจะไปที่ใด เหตุใดไม่อาจบอกหูเฟิง” ลุงหูถามด้วยความประหลาดใจ

ไป๋จื่อพลันพูดขึ้นมา “อาการบาดเจ็บของหูเฟิงไม่อาจล่าช้า ข้าต้องไปหายาอีกสองชนิดมาให้เขา กลัวว่าเขาจะเป็นกังวลเจ้าค่ะ ดังนั้นอย่าบอกเขาเป็นการดีที่สุด”

“เจ้าจะไปหายาที่ใด อันตรายหรือไม่” ลุงหูรีบถาม

นางรีบโบกมือ “ไม่เจ้าค่ะ ไม่อันตรายเลยสักนิด แค่จะตามหาอยู่แถวนี้เท่านั้น น่าจะหาเจอนะเจ้าคะ อย่างไรฤดูนี้ก็ต้องมีอย่างแน่นอน ไม่ต้องไปยังสถานที่อันตรายอะไร ท่านวางใจได้เจ้าค่ะ”

ในใจของหูจ่างหลินรู้สึกไม่สบายใจ “เจ้าให้อาอู่ไปกับเจ้าด้วยเถอะ มีอาอู่ไปด้วย พวกข้าถึงจะวางใจได้บ้าง”

ไป๋จื่อพยักหน้า “เจ้าค่ะ ข้ารู้แล้ว ฝากท่านดูแลหูเฟิงก่อนนะเจ้าค่ะ ข้าไปเดี๋ยวเดียวก็กลับมา” นางหมุนกายกลับไปเปลี่ยนรองเท้าที่เรือนไม้ด้านหลัง ก่อนจะซ่อนมีดผ่าตัดเล่มหนึ่งติดตัวไปด้วย

……….