คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 297

ตอนที่ 297 เหม็นขี้หน้า

หลี่ซานทงเร่งกล่าว “หรือว่าเจ้าจะไปหาลิ่นอีก นั่นคงจะไม่ได้ ในภูเขาลั่วอิงมีสัตว์ร้ายมากมาย ครั้งก่อนเจ้าไปก็พบเสือตาลอยไม่ใช่หรือ เจ้าไปไม่ได้เด็ดขาด!”

ไป๋จื่อรู้ว่าเขาหวังดี ในใจรู้สึกซาบซึ้งมาก “ขอบคุณท่านลุงหลี่ ข้ารู้ดีเจ้าค่ะ ข้าไม่มีทางไปแน่นอน ท่านวางใจเถอะ!”

นางยิ้มกว้างราวกับดอกไม้บาน ครั้นกล่าวขอบคุณพวกเขาแล้วก็รีบร้อนจากไป

เมื่อกลับถึงบ้าน จ้าวหลานกับลุงหูกำลังสนทนากันอยู่ในบ้าน สีหน้าเป็นกังวลอย่างถึงที่สุด แต่ทันทีที่เห็นเด็กสาวกลับมา ทั้งสองคนถึงจะถอนใจด้วยความโล่งอก

จ้าวหลานก้าวเข้ามาอย่างเร่งร้อน “จื่อเอ๋อร์ เจ้ากลับมาได้เสียที เจ้าไปที่ใดมากันแน่ แล้วเป็นอะไรหรือไม่”

“ท่านแม่ ข้าจะเป็นอะไรได้เล่าเจ้าคะ ข้าแค่ไปจับปลิงเท่านั้น มันจำเป็นนักในการปรุงยาให้กับหูเฟิง ข้าจับมาแล้วจำนวนหนึ่ง อีกเดี๋ยวค่อยไปจับอีกเล็กน้อยก็ใช้ได้แล้วเจ้าค่ะ ท่านดูสิ” นางกางผ้าเช็ดหน้าในมือออก ข้างในนั้นมีปลิงตัวอ้วนกำลังขยับขยุกขยิกอยู่

“ปลิงจริงๆ ด้วย มันนำไปปรุงยาได้ด้วยหรือ ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย” จ้าวหลานกล่าวด้วยความประหลาดใจ

หูจ่างหลินก็พูดเช่นกัน “มันรักษาอาการของหูเฟิงได้รึ”

ไป๋จื่อพยักหน้า “ได้เจ้าค่ะ หากไม่ได้ เหตุใดข้าต้องไปจับมันด้วยล่ะเจ้าคะ”

นางไม่อยากเสียเวลาอธิบายอะไรอีก จึงพูดกับทั้งสองคนว่า “ข้ายังต้องไปจับอีกเล็กน้อย พวกท่านช่วยจัดการพวกมันหน่อย อีกเดี๋ยวใช้น้ำร้อนลวกพวกมันให้ตาย หลังจากหั่นพวกมันแล้วก็นำไปตากแดด พวกท่านไม่ต้องรอข้ากลับมากินข้าวนะเจ้าคะ ข้าจับได้มากพอแล้วจะกลับมา”

ครั้นกล่าวจบ นางก็ยัดปลิงในมือตนเองใส่มือของจ้าวหลาน ก่อนจะหมุนกายเดินไปอย่างรวดเร็ว

จ้าวหลานส่ายหน้าอย่างจนใจ “เด็กคนนี้นี่ ทำอะไรรีบร้อนนัก”

“ที่แท้ก็แค่ไปจับปลิงเท่านั้น ทำเอาพวกเราเป็นห่วงแทบแย่ ตอนนี้นับว่าวางใจได้แล้ว” หูจ่างหลินพูดพร้อมรอยยิ้ม

“นั่นน่ะสิเจ้าคะ ข้ายังคิดว่านางไปยังสถานที่อันตรายอะไรอีก ทำเอาข้าร้อนใจแทบตายแน่ะ” จ้าวหลานพยักหน้าเช่นกัน

ทั้งสองคนพูดพลางเข้าไปในห้องครัวด้านหลัง คนหนึ่งก่อไฟ คนหนึ่งตักน้ำ เตรียมจัดการปลิงตามวิธีการที่ไป๋จื่อบอก

อาอู่นำศพหมาป่ากลับมาแล้ว ระหว่างทางดึงดูดสายตาชาวบ้านได้ไม่น้อยเลย

“อาอู่ ใครเป็นฆ่าหมาป่านั่นกัน พวกหมาป่าดุร้ายนัก นี่มีตั้งสามตัวแน่!”

“หูเฟิงเป็นคนฆ่า ฝีมือของเขายอดเยี่ยมนัก หากไม่ใช่เพราะตกเนินเขาแล้วบาดเจ็บ หมาป่าสามตัวนี้คงจะไม่ใช่ข้าที่แบกมา” อาอู่ยิ้มพลางกล่าว

หลิวซื่อและหญิงชราสกุลไป๋เห็นคนมากมายล้อมอาอู่และรถเทียมวัวไว้ จึงเบียดเข้ามาชมความคึกคักด้วย เมื่อได้ยินคำพูดของอาอู่แล้ว ในใจของพวกนางรู้สึกเกลียดแค้นนัก หลิวซือแค่นหัวเราะว่า “เด็กน่าตายผู้นี้โชคดีจริงๆ เจอหมาป่าดุร้ายก็ยังรอดมาได้”

หญิงชรามองหมาป่าสามตัวนั้น มันทั้งอ้วน ทั้งแข็งแรง หนังของหมาป่าถือเป็นของดี นางยังไม่เคยได้ลิ้มลองรสชาติของเนื้อหมาป่าเลย คาดว่ารสชาติของมันคงไม่เลว อย่างน้อยก็น่าจะดีกว่าโจ๊กใสๆ และผักป่ามากนัก

หากเด็กน่าตายผู้นี้ไม่ได้แยกบ้านกับพวกนางสกุลไป๋ อย่างน้อยหมาป่าก็ต้องมีส่วนของนางสักสองตัวกระมัง และหากนพหนังหมาป่าพวกนี้ไปขาย ก็น่าจะขายได้สองสามตำลึงเป็นอย่างน้อย

นางยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เมื่อเห็นรถเทียมม้ากำลังจะเข้าไปในลานบ้านของหูเฟิง นางพลันโก่งคอตะโกนว่า “จื่อยาโถวรอดจากหมาป่ามาได้ นับว่านางโชคดียิ่ง เพียงแต่ไม่รู้ว่าหากนางเข้าไปในภูเขาลั่วอิงอีก แล้วจะยังกลับมาพร้อมกับลมหายใจหรือไม่”

อาอู่ได้ยินดังนั้นก็หยุดฝีเท้า หันกลับไปมองหญิงชราสกุลไป๋ที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน เขาถามเสียงเข้ม “เจ้าว่าอะไรนะ”

ยายเฒ่าแค่นหัวเราะ “ข้าพูดอะไรแล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้ามิทราบ? นางเด็กน่าตายไม่กลับมาย่อมดีที่สุด ข้าเหม็นขี้หน้านางจะตายชัก”

……….

ตอนที่ 298 หลี่ซานทง