คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 303

ตอนที่ 303 วัวกลัวเสือ

อาอู่มีประสบการณ์ ร่างกายแข็งแรงยิ่งนัก ด้านหลังเนินดินยังมีเนินดินขนาดเดียวกันอีกสองแห่ง ทั้งหมดรวมเป็นสามหลุม แต่มีลิ่นอยู่สี่ตัว

ไป๋จื่อปล่อยลิ่นไว้ดังเดิมสองตัว คิดจะนำกลับไปเพียงสองตัวเท่านั้น

“สองตัวก็พอแล้ว ไม่ต้องใช้เยอะถึงเพียงนั้น” นางมองเจ้าตัวเล็กที่ขดตัวอยู่ในอกของแม่ด้วยความหวาดกลัว ดวงตาของมันจ้องมองนางอย่างหวั่นเกรง นางจึงกลั้นใจพามันกลับไปไม่ได้

ขณะทั้งสองเดินกลับ ไป๋จื่อนึกถึงแรงเท้าของอาอู่ที่เตะเสือออกไปเมื่อครู่ แรงดีนัก นับเป็นแรงที่ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปจะมีได้เลย

“พี่อู่ ท่านเคยเรียนวรยุทธ์หรือ” ไป๋จื่อถามไปเรื่อยเปื่อย

ใบหน้าที่แต่เดิมทีรอยยิ้มของอาอู่พลันชะงักค้าง “เหตุใดจู่ๆ จึงถามเช่นนี้”

ไป๋จื่อไม่ได้สนใจสีหน้าของเขา เพียงกล่าวอย่างสบายๆ ว่า “ข้าเห็นว่าท่านแรงเยอะกว่าคนทั่วๆ ไป ร่างกายก็แข็งแรงมาก ก็แค่เหมือนคนที่เรียนวรยุทธ์มาเท่านั้น” นางแค่เห็นว่าท่าทางยามจับลิ่นของเขาก่อนหน้านี้ มีพลังคล้ายกับหูเฟิงอยู่หลายส่วน

อาอู่ลังเลอยู่บ้าง เขาไม่รู้ว่าควรพูดออกไปหรือไม่ เรื่องในอดีตที่เขาตั้งใจปกปิดไว้นั้น บัดนี้ควรพูดออกไปอีกหรือไม่

เด็กสาวเห็นเขาไม่เอ่ยตอบ ย่อมรู้ว่าเขาเป็นวรยุทธ์อย่างแน่นอน ทว่าเขาไม่อยากพูดเช่นนี้ แสดงว่าเขาต้องมีความลับอะไรที่ยากจะพูดออกมา

นางก็ไม่อยากทำให้เขาลำบากใจเช่นกัน จึงรีบชี้ไปยังเสือที่อยู่ไม่ไกล “พวกเรารีบนำมันออกไปจากที่นี่ดีกว่า ท่านแม่และท่านลุงหูมาแล้ว จะได้ไม่ต้องเข้ามาในเขา”

แม้จะพูดว่านำออกไป ทว่าเรี่ยวแรงของไป๋จื่อในตอนนี้ช่วยอะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลย แทบจะเป็นอาอู่แบกหามเพียงลำพัง ส่วนนางถือลิ่นที่ตายไปแล้วสองตัว พลางวิ่งสั้นๆ ตามหลังของเขาไป

ทันใดนั้นอาหู่ก็หยุดฝีเท้า หันไปถามไป๋จื่อว่า “เม่นยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย พามันไปด้วยเลยดีหรือไม่ ได้ยินมาว่าเนื้อเม่นมีรสชาติยอดเยี่ยมนัก ทว่าข้ายังไม่เคยกินเลย”

ไป๋จื่อยินดีนัก “เช่นนั้นก็ได้ นำมันกลับไปด้วย กลับไปแล้วข้าจะทำมันให้พวกท่านกิน”

อาอู่ตอบรับด้วยความดีใจ “ตกลง เช่นนั้นเจ้าแบกเม่นไหวหรือไม่ ไม่เช่นนั้นพวกเราลงเขาไปก่อน อีกเดี๋ยวข้าค่อยขึ้นมาอีกรอบ”

เม่นตัวนี้ไม่ได้มีขนาดใหญ่มาก ใหญ่กว่าลิ่นไม่เท่าไรนัก แม้จะหนัก ทั้งยังมีหนาม ทว่านางลากมันไปพร้อมกับเดินไปด้วยได้ ไม่จำเป็นต้องแบกขึ้นมา

“ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ ข้าไหว ท่านเดินนำทางข้าก็พอ ถือว่าระวังทางข้างหน้าไปด้วย ส่วนข้าจะลากมันไปเอง” นางโบกมือให้เขา

อีกฝ่ายแบกเสือตัวหนึ่งก็เหนื่อยพออยู่แล้ว เมื่อนางบอกว่าไม่ต้อง เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากอีก เพียงหมุนกายเดินหน้าต่อไป

ทั้งสองคนเดินตามกันลงเขา และเป็นอย่างที่ไป๋จื่อคาดไว้ ไกลออกไปมีรถเทียมม้าคันหนึ่งกำลังเร่งมาทางพวกเขา บนนั้นมีคนนั่งอยู่หลายคน อู๋เจียงเป็นผู้บังคับรถ ด้านหลังนั่งด้วยลุงหูและหลี่เฉิง ทั้งสองชะเง้อคอมองหาอะไรบางอย่างอยู่

อาอู่พลันโยนเสือที่แบกไว้บนกายลง แล้วรีบโบกมือให้อู๋เจียง “พวกข้าอยู่ตรงนี้ อยู่ตรงนี้!”

ถึงอย่างไรลุงหูก็อายุมากกว่าคนที่เหลือ สายตาดีไม่เท่าคนหนุ่ม เขาเขย่าแขนของหลี่เฉิงที่อยู่ข้างๆ “ใช่จื่อยาโถวหรือไม่ ใช่นางหรือไม่”

หลี่เฉิงยิ้มกล่าว “ใช่นางขอรับ อาอู่ก็อยู่ด้วย”

ลุงหูคลายใจในทันที ในปากรำพันว่า “โชคดียิ่งนัก โชคดีเหลือเกิน!”

ทว่าจู่ๆ รถเทียมม้าก็หยุดลง ไม่ว่าอู๋เจียงจะบังคับอย่างไร วัวที่ลากรถก็ไม่ยอมเดิน ไม่เพียงไม่เดินไปข้างหน้า ยังเดินถอยหลังอีกต่างหาก

“น่ะ นี่เกิดอะไรขึ้น” อู๋เจียงอึดอัดใจ ถามหลี่เฉิงที่อยู่ข้างหลังด้วยสีหน้างุนงง

หลี่เฉิงก็ไม่เข้าใจเช่นกัน “ข้างหน้ามีอะไรที่ทำให้มันกลัวกระมัง”

อู๋เจียงไม่เห็นว่ามีอะไร “ไม่มีนะ ไม่มีอะไรเลย!”