คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 405

ตอนที่ 405 เจ้ามีเรื่องในใจเช่นกันหรือ

ตกดึก เมิ่งหนานพลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ จนในที่สุดก็ลุกขึ้นมาสวมเสื้อ

ครั้นเปิดหน้าต่างออก ดวงจันทร์ข้างนอกค่อนข้างกลมโต ส่องสว่างสิ่งต่างๆ ในลานชัดเจน มีเงาร่างที่คุ้นเคยสายหนึ่งกำลังนั่งร่ำสุราชมจันทร์อยู่ในลานบ้านด้วย

เขารีบเปิดประตูเดินออกไป “เจ้าช่างร้ายกาจนักจินเสี่ยวอัน ดื่มสุราไม่เรียกข้าเลย” เขาเดินไปนั่งลงข้างๆ โต๊ะ ก่อนจะรินสุราจอกหนึ่งให้ตนเองอย่างรวดเร็ว

จินเสี่ยวอันว่องไวนัก ขณะที่ได้ยินเสียงเปิดประตูดังมาจากข้างหลัง เขาก็รีบซ่อนไก่ย่างกลิ่นหอมฉุยไว้ใต้โต๊ะเรียบร้อยแล้ว

“คุณชาย ไยท่านถึงออกมา นอนไม่หลับเช่นกันหรือขอรับ”

เมิ่งหนานยกจอกสุราขึ้น เลิกคิ้วเล็กน้อย “เช่นกัน? หมายความว่าเจ้าเองก็นอนไม่หลับสินะ มีเรื่องในใจหรือ”

อีกฝ่ายส่ายหน้า “ข้าไม่ได้มีเรื่องอะไรในใจ ข้าเพียงกินข้าวเย็นไม่อิ่ม จึงหิวจนกระสับกระส่าย แหะๆ…”

คุณชายเมิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้จินเสี่ยวอันก็ไปร่วมงานเลี้ยงกับเขาด้วย ทว่าก็ทำได้เพียงคอยท่าอยู่ด้านนอก เกรงว่าแม้แต่น้ำสักอึกก็ไม่ได้ดื่มกระมัง

เขาชี้ไปยังมือของจินเสี่ยวอันที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ “ไม่ต้องซ่อนหรอก ข้าเห็นหมดแล้ว ไม่ใช่ไก่ย่างหรือไร แบ่งให้ข้าครึ่งหนึ่งสิ พรุ่งนี้ข้าจะคืนให้เจ้าสองตัว”

จินเสี่ยวอันรีบส่ายหน้า “ไม่ได้ ตัวเดียวนี้ข้ายังไม่พอกินเลย ขืนแบ่งให้ท่านครึ่งหนึ่งแล้ว ข้าจะไม่หิวตายหรือขอรับ”

เมิ่งหนานลูบท้องที่ร้องจ๊อกๆ ถอนใจกล่าวว่า “หากข้าไม่หิว ข้าคงไม่ขออาหารจากเจ้ากินหรอก”

องครักษ์คนสนิทถลึงตา “ท่านกินข้าวเย็นแล้วไม่ใช่หรือ มีแต่อาหารเลิศหรูและหลากหลาย ข้าเห็นกับตาว่าพวกเด็กๆ ยกอาหารจานแล้วจานเล่าเข้าไป ท่านอย่าบอกว่าท่านไม่ได้กิน!”

“ไม่ได้กินจริงๆ ข้าดื่มเหล้าไปหลายจอกทั้งๆ ที่ท้องว่าง ตอนนี้ข้ารู้สึกร้อนในท้องเป็นอย่างยิ่ง เร็วเข้าเถอะ แบ่งให้ข้าครึ่งหนึ่ง พรุ่งนี้ข้าคืนให้เจ้าสามตัวเลยดีหรือไม่” เมิ่งหนานกล่าวด้วยสีหน้าทรมาน

จินเสี่ยวอันจนใจ ทำได้เพียงนำไก่ย่างที่เพิ่งกินไปได้ปีกเดียวออกมา

เมิ่งหนานเองก็ไม่เกรงใจ เขายื่นมือไปดึงน่องไก่ข้างที่ใหญ่ที่สุดขึ้นมาแทะกิน

เมื่อเห็นดังนั้น จินเสี่ยวอันก็รีบดึงน่องไก่อีกข้างมาไว้ในมือ หลังจากกัดไปคำหนึ่งแล้ว เขาถึงจะถามด้วยความสบายใจว่า “คุณชาย ข้าว่าท่านดูเหมือนมีเรื่องในใจนะขอรับ!”

คุณชายเมิ่งช้อนสายตามองคนสนิท “ใช้ได้เลยนะจินเสี่ยวอัน เจ้ามีพัฒนาการทีเดียว คุณชายอย่างข้ามีเรื่องในใจ เจ้าก็ดูออกเช่นกันสินะ”

จินเสี่ยวอันหัวเราะแหะๆ “แน่นอนขอรับ เพียงแค่คุณชายขมวดคิ้ว ข้าก็รู้แล้วว่าคุณชายกำลังทุกข์ใจอยู่”

เมิ่งหนานกัดเนื้อน่องไก่เข้าปาก พร้อมกับพูดว่า “เช่นนั้นเจ้าลองบอกข้าสิ ว่าข้ากำลังทุกข์ใจเรื่องอะไรอยู่”

“ยังต้องพูดอีกหรือขอรับ ท่านต้องทุกข์ใจเรื่องที่แม่นางไป๋ยังไม่ตอบจดหมายท่านอยู่แน่ๆ!” จินเสี่ยวอันเอ่ยพร้อมรอยยิ้มภูมิใจ

“คราวนี้เจ้าเดาผิดแล้ว วันนี้ข้าไม่ได้ทุกข์ใจเรื่องนั้น” เมิ่งหนานโบกมือ

“ไม่ใช่เรื่องนี้หรือ แล้วเป็นเรื่องอะไรกัน” จินเสี่ยวอันมองคุณชายของตนอย่างไม่เข้าใจ ตั้งแต่คุณชายกลับมาที่เมืองหลวง เขาก็คิดคำนวณอยู่เพียงเรื่องเดียว นั่นก็คือหาวิธีการหลอกแม่นางไป๋มาที่นี่ อ้อไม่ใช่ ไม่ใช่การหลอกล่อ เป็นการรับมาต่างหาก

“เจ้าเห็นตอนที่เซียวอ๋องมาถึงหรือไม่” เมิ่งหนานถาม

จินเสี่ยวอันส่ายหน้า “ไม่เห็นขอรับ ตอนนั้นข้าไม่อยู่ เลยไม่เห็นเขา”

เมิ่งหนานเหลียวซ้ายแลขวา เมื่อแน่ใจแล้วว่ารอบๆ ไม่มีคนอื่น ถึงจะพูดเสียงเบาว่า “หน้าตาของเซียวอ๋องคล้ายคลึงกับหูเฟิงอยู่หลายส่วน เจ้าว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่”