คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 413

ตอนที่ 413 ป่วยไข้แต่กำเนิด

หูเฟิงกล่าวกับเสี่ยวเฟิงว่า “เสี่ยวเฟิง รีบให้พ่อของเจ้ากินข้าวเร็ว” ส่วนเขาอ้อมไปถึงข้างๆ ของฟู่เจิง

ฟู่เจิงบาดเจ็บหนักมาก บาดแผลบนเรือนร่างเน่าเปื่อยและเกิดหนอง กลิ่นเหม็นจากหนองที่ได้กลิ่นตอนเข้ามาในกระโจม ก็โชยมาจากตัวเขานี่แหละ

เขาช่วยให้ฟู่เจิงหายใจก่อน ระหว่างที่หยิกตัวก็ให้อีกฝ่ายดื่มน้ำ เขาทำได้เพียงเท่านี้

หากมีไป๋จื่ออยู่ด้วย นางจะต้องมีวิธีช่วยพวกเขาที่ดีกว่านี้แน่

ฟู่เจิงตื่นขึ้นมาได้แค่ช่วงสั้นๆ ไม่นานก็สลบไปเช่นเดิม เกรงว่าเขายังไม่ทันได้เห็นหน้าของหูเฟิงชัดๆ เลยด้วยซ้ำ

โจวกังกลืนอาหารในปากลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะถอนใจกล่าวว่า “เขาหิว พวกข้าไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว”

เสี่ยวเฟิงร้องไห้ “ต้องโทษที่ข้าไร้ประโยชน์ ทุกครั้งที่มาส่งข้าวล้วนถูกผู้คุมข้างนอกนั่นฉวยไป ทำให้พวกท่านต้องทนหิวอยู่หลายวันเช่นนี้”

โจวกังลูบผมของเสี่ยวเฟิง พลางยิ้มอย่างขมขื่นว่า “เด็กโง่ จะโทษเจ้าเช่นนั้นได้อย่างไร ต้องโทษที่พ่อไม่มีประโยชน์ต่างหาก ถึงปกป้องพวกเจ้าไม่ได้ ทั้งยังทำให้เจ้าต้องตกระกำลำบากอยู่ที่นี่”

เด็กชายส่ายหน้า “ข้าไม่ลำบากเลย ท่านพ่อ ข้าไม่ลำบากเลยจริงๆ ขอเพียงได้พบท่าน ขอเพียงท่านพ่อยังมีชีวิตอยู่ ข้าก็พอใจแล้ว”

หูเฟิงโอบฟู่เจิงไว้ในอ้อมกอด แล้วหันหน้าไปมองเสี่ยวเฟิงกับโจวกัง เอ่ยเสียงขรึมว่า “เสี่ยวเฟิง เจ้าวางใจเถอะ พ่อของเจ้าไม่มีทางตาย มีข้าอยู่ตรงนี้ พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อ ความลำบากและทุกข์ที่พวกเราเคยได้รับ สุดท้ายแล้วพวกเราจะคืนกลับไปทีละนิด และชิงทุกอย่างที่เดิมทีเคยเป็นของพวกเรากลับมา”

โจวกังรู้สึกซาบซึ้งอย่างยิ่งยวด จิ้นอ๋องของพวกเขากลับมาแล้ว กลับมาแล้วจริงๆ

ราวกับว่ารู้สึกได้ถึงความฮึกเหิมอันเร่าร้อนของทั้งหูเฟิงและโจวกัง ฟู่เจิงที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มจึงค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาแล้ว

เขาพยายามลืมตาที่พร่ามัว มองใบหน้าที่แม้จะสกปรก แต่กลับซ่อนความงดงามและคมกล้าเอาไว้ไม่มิดนั้น เขาคุ้นเคยกับใบหน้านั้นเป็นอย่างยิ่ง เพราะเขาเคยเห็นใบหน้าอยู่ในฝันมานับไม่ถ้วน

“ทะ ท่านอ๋อง?” ฟู่เจิงมองใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตะลึงลาน นี่เป็นเรื่องจริงหรือนี่

หูเฟิงพยักหน้า กล่าวด้วยขอบตาแดงก่ำ “ข้าเอง ข้ามาช้าไป ลำบากพวกท่านแล้ว”

ฟู่เจิงอ้าปาก อยากจะส่งเสียงร้องไห้ แต่กลับไม่อาจส่งเสียงใดๆ ออกมาได้ มีเพียงน้ำตาไหลอาบลงมาอย่างไม่ยอมหยุด

ที่เขามีชีวิตมาจนถึงวันนี้ได้ เป็นเพราะปณิธานที่ไม่ยอมแพ้และไม่เชื่อ เขาไม่เชื่อว่าจิ้นอ๋องจะตาย ไม่เชื่อว่าจิ้นอ๋องจะทอดทิ้งพวกเขา ยิ่งไม่เชื่อว่าบุคคลที่พวกเขาเห็นว่าเก่งกาจไม่มีใครเทียบอย่างจิ้นอ๋องจะพ่ายแพ้

เขาจึงกัดฟันรอดชีวิตมาได้ ทนรับการทรมานจากคนที่ไม่ใช่มนุษย์เหล่านี้ ก็เพื่อให้วันนี้มาถึง ในที่สุดวันที่คอยก็มาถึงเสียที

“ข้ารู้เสมอ ข้ารู้ว่าท่านอ๋องจะต้องกลับมา ความลำบากที่ข้าได้รับเหล่านั้น นับว่าไม่เสียเปล่าแล้ว!”

หูเฟิงกล่าวเสียงขรึม “คุยกันที่นี่คงไม่สะดวกนัก พวกเจ้าจำไว้ว่าจะต้องรอดชีวิต ข้าจะหาทางช่วยพวกเจ้าออกไปให้ได้”

ฟู่เจิงพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ข้าทนทุกข์มานานถึงเพียงนี้ ก็เพื่อรอให้วันนี้มาถึง ข้าไม่มีทางตายเด็ดขาด ตายไม่ได้เด็ดขาด ข้ายังอยากติดตามท่านอ๋อง เคียงบ่าเคียงไหล่ของท่านอ๋องไปตลอดชีวิต”

“ดี จำคำของพวกเจ้าไว้” หูเฟิงยกอาหารมา ป้อนให้เข้ากินทีละคำ

โจวกังที่อยู่ข้างๆ กินอิ่มแล้ว เขากล่าวกับหูเฟิงว่า “ท่านอ๋อง ข้ามีเรื่องจะขอร้องท่านเรื่องหนึ่ง

หูเฟิงเหล่มองเสี่ยวเฟิงครั้งหนึ่ง “เจ้าอยากให้เสี่ยวเฟิงไปจากที่นี่หรือ”

“เสี่ยวเฟิงเพิ่งอายุสิบสาม ป่วยไข้แต่กำเนิด ร่างกายอ่อนแอนัก ขืนอยู่ที่นี่ต่อไป เขาต้องรับไม่ไหวแน่นอน” โจวกังกล่าว

ป่วยไข้แต่กำเนิด? มิน่าเล่าเขาถึงผอมแห้งเช่นนี้

หูเฟิงพยักหน้า “เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะหาทางให้เขาไปจากที่นี่”