คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 425

ตอนที่ 425

ไป๋จื่อพยักหน้า “ข้ารู้แล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรข้าล้วนไม่มีทางปิดบังท่าน วางใจเถอะ!”

นางเห็นจ้าวหลานไม่ถามต่ออีก จึงลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูท่าจ้าวหลานจะปลุกนางขึ้นมากะทันหัน นางถึงได้กลับมาที่โลกนี้

น่าเสียดายนัก!

เพราะนางแน่ใจแล้วว่าหลินหยางเห็นนาง และหลินหยางกำลังวิ่งมาที่อาคารหลังใหญ่อย่างบ้าคลั่ง อีกแค่อึดใจเดียวเท่านั้น อีกแค่ชั่วขณะเดียว นางก็จะได้พบกับหลินหยาง บอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้เขาฟัง ให้เขาช่วยคิดวิเคราะห์เรื่องแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับนางให้กระจ่าง

นางอยากรู้ที่สุดว่าหากไป๋จื่อในยุคปัจจุบันตายแล้ว เช่นนั้นจะส่งผลกระทบถึงไป๋จื่อที่อยู่ในแคว้นฉู่หรือไม่

แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร นางล้วนไม่อยากกลับไปที่ยุคปัจจุบันอีก เพราะนางพอใจและมีความสุขกับชีวิตในตอนนี้ยิ่งนัก

เมื่อหลับตาลงอีกครั้ง นางกลับไร้ความง่วงงุน จึงปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จนฟ้าสาง

ค่ำคืนในวันพระจันทร์เต็มดวงผ่านไปอีกครั้ง พระจันทร์เต็มดวงครั้งต่อไปจะเป็นอย่างไร จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกหรือไม่

“เจ้าตื่นเช้าถึงเพียงนี้เลยรึ พวกนายช่างซ่งไปแล้ว ไม่ต้องทำอาหารเช้ามากมายขนาดนั้นอีก เจ้านอนต่ออีกสักหน่อยก็ได้” จ้าวหลานเห็นไป๋จื่อสวมเสื้อผ้ากำลังจะออกไป จึงรีบถาม

ไป๋จื่อหันไปมองจ้าวหลานหนหนึ่ง ยิ้มกล่าวว่า “ข้าชินแล้วเจ้าค่ะ ก็เลยว่าจะไปดูเมล็ดพันธุ์ที่แช่น้ำไว้เมื่อวาน ท่านนอนต่ออีกสักพักเถอะ ข้าจะทำอาหารเช้าเอง”

เมื่อคืนนี้จ้าวหลานนอนหลับไม่สนิท นางตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะรู้สึกกระหายน้ำมาก เดิมทีคิดจะลงจากเตียงไปดื่มน้ำสักคำ แต่กลับพบว่าบุตรสาวที่นอนอยู่ข้างๆ ตัวเย็นยะเยือกเหมือนกับคราวก่อน ทำเอานางตกใจจนสติกระเจิง จึงกอดเด็กสาวพร้อมกับร้องไห้ไปพลาง ร้องเรียกชื่อไป๋จื่อไปพลาง จนในที่สุดจื่อเอ๋อร์ก็ตื่นขึ้นมา

จ้าวหลานรู้สึกเหนื่อยล้ามากจริงๆ จึงไม่ได้พูดอะไรมากอีก นางปล่อยให้บุตรสาวออกไปจากเรือน ส่วนตนเองพลิกตัวนอนต่ออีกสักพัก

ไป๋จื่อไปถึงเรือนด้านหน้า นำเมล็ดพันธุ์ที่แช่อยู่ในถังน้ำออกมาตรวจดู ในถุงใหญ่ใส่ถุงเล็กไว้มากมาย และในถุงเล็กแต่ละใบก็ใส่เมล็ดพัน์สมุนไพรที่ต่างกันเอาไว้

ตอนนี้ยังไม่นับว่าอากาศเย็น แช่น้ำในอุณหภูมิเช่นนี้สักสองวันจึงเพียงพอแล้ว

เสี่ยวเฟิงออกมาจากในเรือนเช่นกัน เขาเห็นนางนั่งยองอยู่ข้างๆ ถังน้ำในลานบ้าน จึงรีบเข้าไปถาม “กำลังทำอะไรอยู่หรือ อยากให้ข้าช่วยหรือไม่”

ไป๋จื่อนำเมล็ดพันธุ์ออกมาจากในน้ำ ก่อนจะยื่นให้เสี่ยวเฟิง “เจ้าถือไว้ ข้าจะไปเปลี่ยนน้ำในถัง”

ทว่าเสี่ยวเฟิงไม่รับเมล็ดพันธุ์ไว้ เขาเดินไปยกถังน้ำโดยตรง “ข้าเปลี่ยนน้ำเอง”

นางมองเขายกถังน้ำขึ้นสบายๆ พลางยิ้มว่า “ข้ามองไม่ออกเลยจริงๆ ว่าแม้เจ้าจะผอมบางเช่นนี้ แต่มีแรงมากทีเดียว”

“ข้าฝึกกำลังได้จากตอนที่อยู่ในค่ายทหาร เมื่อก่อนข้าก็ไม่ค่อยมีแรงเท่าไรหรอก แต่เมื่อไปอยู่ที่ค่ายทหารแล้ว ไม่มีใครมาคอยดูแลเอาใจใส่เจ้า ยิ่งไม่มีทางให้เจ้าทำงานเล็กน้อยเพราะเจ้าเป็นเด็กที่มีรูปร่างผอมแห้งแน่นอน” เสี่ยวเฟิงกล่าว

ไป๋จื่อพลันนึกถึงหูเฟิง นางจึงถอนใจเสียงหนึ่ง “ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้หูเฟิงจะเป็นอย่างไรบ้าง”

เสี่ยวเฟิงกล่าวยิ้มๆ “พี่หูสบายดี เขาเป็นคนเก่ง ไม่ช้าก็เร็วต้อง…”

“ชู่…” นางส่ายหน้าให้เขา “อย่าพูดไป เรื่องบางเรื่องยังพูดตอนนี้ไม่ได้”

เสี่ยวเฟิงก็รู้กัน เขาพยักหน้าหงึกหงัก “ข้าเข้าใจแล้ว”