คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 643

643 /645

ตอนที่ 643 ไปที่อยากไปไม่ได้ คนที่อยากพบก็ไม่ได้พบ

เมื่อออกจากเรือนฝูโซ่ว เมิ่งหนานก็กล่าวกับจินเสี่ยวอันว่า “เจ้าไปจัดการดูหน่อยเถอะ จดหมายของข้าหลังจากนี้ อย่าได้ส่งมาที่จวนนี้อีก ให้พวกเขาส่งไปที่เรือนรับแขก ข้าจะกำหนดเวลาไปรับ”

เขานำจดหมายกลับไปที่เรือนหนาน ครั้นเข้าประตูไปแล้วก็ปิดประตูทันที ก่อนจะนั่งลงฉีกซองจดหมายอย่างไม่รอช้า

หลังจากที่อ่านจดหมายฉบับแล้วฉบับเล่าจบลงแล้ว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนแปลงไปมาไม่หยุดหย่อน แววตามีแต่ความหวาดกลัวปกคลุมอยู่จนทั่ว

จินเสี่ยวอันไม่เคยเห็นเมิ่งหนานมีทีท่าเช่นนี้มาก่อน จึงรีบถาม “คุณชาย ในจดหมายว่าอย่างไรบ้างขอรับ ไยสีหน้าของท่านจึงเป็นเช่นนี้”

เมิ่งหนานวางจดหมายลงบนโต๊ะเสียงดัง กล่าวเสียงขรึมว่า “เกิดเรื่องขึ้นกับอาจื่อแล้ว”

“กะ เกิดเรื่อง? เกิดเรื่องอะไรหรือขอรับ” จินเสี่ยวอันถามด้วยความร้อนใจ

จากนั้นเมิ่งหนานจึงส่งจดหมายให้เขา “เจ้าอ่านดูเอาเองแล้วกัน”

ครั้นแล้วเขาก็หมุนกายไปหยิบข้าวของในตู้เสื้อผ้า รอเวลาให้จินเสี่ยวอันอ่านจดหมายจบ เขาจัดเตรียมห่อผ้าหนึ่งเรียบร้อย ถือมันพลางไปหยิบกระบี่ด้ามยาว หมายจะเดินออกไปข้างนอก

จินเสี่ยวอันรีบขวางเขาไว้ “คุณชาย ท่านจะไปไหนขอรับ”

“ข้าจะไปตามหานาง” เมิ่งหนานตอบอย่างเด็ดเดี่ยว

คำตอบนี้ทำให้จินเสี่ยวอันร้อนใจมาก “คุณชาย บนจดหมายก็บอกไว้ไม่ใช่หรือขอรับ แม่นางไป๋พ้นจากอันตรายแล้ว เพียงแต่ตอนนี้ไม่รู้ว่านางอยู่ที่ใด ขอเพียงพ้นจากอันตรายได้ ขอเพียงยังอยู่ที่แคว้นฉู่ ไม่ช้าก็เร็วนางย่อมกลับหมู่บ้านหวงถัว ท่านไปตามหานางตอนนี้ ท่านจะไปตามหายังที่ใดกันขอรับ”

“ข้าจะไปรอนางที่หมู่บ้านหวงถัว” เมิ่งหนานเอ่ย

“คุณชาย ท่านโปรดใจเย็นๆ ก่อน อีกเดี๋ยวก็จะปีใหม่แล้ว จะมีงานวันส่งท้ายปีเก่าที่ท่านรับผิดชอบดูแลเป็นปีแรก หากท่านไปตอนนี้ ใครจะเป็นคนทำงานนี้เล่าขอรับ ท่านต้องตั้งสติก่อน!”

เมิ่งหนานส่ายหน้า “ข้าไม่สนงานวันส่งท้ายปีเก่าอะไรนั้น เดิมทีมันก็ไม่ใช่งานที่ข้าอยากทำอยู่แล้ว ครั้งนี้พอเหมาะทีเดียว ไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด” เขาเอียนเมืองหลวงจะแย่ จึงคิดจะจากไปเสียเลย และไม่ต้องการจะกลับมาอีกแล้ว

“คุณชาย ท่านหมายความว่าอย่างไร หากท่านไปแล้ว ฮูหยินและนายท่านจะทำเช่นไรขอรับ” จินเสี่ยวอันกลับสงบนิ่งในสถานการณ์เช่นนี้ เขารู้ชัดแจ้งแก่ใจดีมาก ว่าคุณชายจะจากที่นี่ไปในเวลานี้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด

เมิ่งหนานชะงักฝีเท้า ความอัดอั้นสุมอยู่ในอก หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็กัดฟันเอ่ยว่า “ตอนนี้ข้าไม่สนใจเรื่องพวกนั้นแล้ว ข้าเพียงอยากตามหาอาจื่อ” เขาดันร่างจินเสี่ยวอันออกให้พ้นทาง เปิดประตูจะออกไป

ทว่าเพิ่งจะเปิดประตูได้ไม่ทันไร ก็เห็นผู้เป็นมารดายืนอยู่เบื้องหน้า กำลังมองเขาพร้อมน้ำตานองหน้า “หนานเอ๋อร์ เจ้าจะไปจริงๆ หรือ เจ้าไม่ต้องการแม้แต่พ่อกับแม่แล้วใช่หรือไม่ เจ้าจะไปเพื่อเด็กสาวบ้านป่าคนเดียวเช่นนี้รึ”

เมิ่งหนานคิดว่าตนเองจะใจแข็งจากไปได้ ทว่าเมื่อเห็นใบหน้านี้ ใบหน้าที่มีแต่น้ำตาเปรอะเปื้อน เขาก็พบว่าตนเองไม่ได้ใจแข็งเช่นที่จินตนาการไว้

“ท่านแม่ เหตุใดท่านถึงซ่อนจดหมายของข้าเอาไว้” เมิ่งหนานถาม

สวี่ซื่อจ้องมองใบหน้าของบุตรชาย แล้วถามย้ำชัดถ้อยชัดคำ “เช่นนั้นข้าจะถามเจ้า เจ้าจะไปจริงๆ ใช่หรือไม่ แต่นี้ต่อไปไม่เป็นบุตรชายสกุลเมิ่งแล้วใช่หรือไม่”

เมิ่งหนานนิ่งเงียบไปนาน ก่อนที่จะพูดออกมาในที่สุด “ข้าจะไปตามหานาง ขอเพียงนางปลอดภัย ข้าก็จะกลับมา”

“ไม่ได้!” สวี่ซื่อส่ายหน้าอย่างแรง

ชายหนุ่มกำห่อผ้าในมือแน่น ก่อนจะเบี่ยงกายหลบมารดา สาวเท้าก้าวใหญ่เดินไปข้างหน้า

เบื้องหลังเขามีเสียงตะโกนด้วยความตกใจจนทำอะไรไม่ถูกของเหล่าสาวใช้ “ฮูหยิน ฮูหยินเป็นอะไรไปเจ้าคะ เร็ว รีบเชิญหมอมา ฮูหยินสลบไปแล้ว”

เมิ่งหนานกลับหลังหันไป ห่อผ้าในมือร่วงลงสู่พื้นดิน เขารู้ว่าตนเองไปไม่ได้แล้ว ไปที่ที่อยากไปไม่ได้ คนที่อยากพบก็ไม่ได้พบ

…

จวนเซียวอ๋อง

ฉู่เฟิงนั่งอยู่ที่ศาลาด้านในสวนดอกไม้ของจวนอ๋องด้วยสีหน้าอึมครึม ถึงแม้ลมหนาวจะเย็นยะเยือก แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็นสักนิด เพราะเลือดร้อนทั่วกายกำลังปะทุอยู่ในเวลานี้

เขากล่าวกับองครักษ์ข้างกายว่า “จัดการเรียบร้อยดีกระมัง”

องครักษ์พยักหน้า “ท่านอ๋อง พรุ่งนี้ยามเที่ยงวัน จิ้นอ๋องจะต้องผ่านเนินม้าวิ่งแน่นอน ข้าน้อยจัดวางกับดักไว้ที่นั่นแล้วเรียบร้อย ถึงเขาจะมีปีกก็รอดยากแล้วขอรับ”