คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 653

653 /657

ตอนที่ 653 รับการจากลาไม่ไหว

“ท่านพ่อ ข้า…รู้สึกไม่ค่อยสบาย พวกเรากลับกันเถอะเจ้าค่ะ” ไป๋เจินจูกล่าว

เผยชิงหานมุ่นคิ้ว ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ตงฟางมู่ก็กล่าวต่อขึ้นเลย “พอดีเลย หมอไป๋เชี่ยวชาญวิชาแพทย์เป็นอย่างยิ่ง ให้เขาดูอาการให้เจ้าสักหน่อยสิ”

ไป๋เจินจูแหวเสียงแหลมอีกครั้ง “มะ ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ ขะ ข้าไม่ต้องการให้หมอดูอาการ ท่านพ่อ พวกเรากลับกันเถอะ ข้าอยากพักผ่อนแล้ว”

เผยชิงหานเห็นนางมีท่าทางเช่นนั้น ด้วยกลัวว่าหากอยู่ต่อ นางเด็กน่าตายผู้นี้ต้องพูดอะไรที่ควรพูดแน่ จึงพยักหน้า “ก็ดีเหมือนกัน หลายวันมานี้เจ้าเหนื่อยนัก รีบกลับไปพักผ่อนสักหน่อยก็ดี” เขาหันไปมองตงฟางหว่านเอ๋อร์ “หว่านเอ๋อร์ เจ้าไม่อยากกลับไปกับพวกข้าจริงหรือ”

ตงฟางหว่านเอ๋อร์คิดถึงอะไรบางอย่างอยู่ตลอด จึงพยายามไขว่คว้าความคิดนั้นเสมอ เมื่อถูกเผยชิงหานขัดจังหวะเช่นนี้ ความคิดที่เพิ่งเชื่อมต่อกันได้ก็พลันขาดสะบั้น

นางเงยหน้าขึ้นมองเผยชิงหาน แววตาสงบนิ่งเป็นพิเศษ สงบนิ่งเสียจนทำให้เผยชิงหานรู้สึกหวั่นใจ หรือนางจะไม่เกลียดชังเขาแล้ว ก่อนหน้านี้ยามที่นางมองเขา ในแววตาของนางมีแต่ความเกลียดชังและโกรธเคือง ไยความรู้สึกนั้นถึงหายไปไม่เห็นแล้วเล่า

เสียงของตงฟางหว่านเอ๋อร์สงบนิ่งยิ่งกว่า ราวกับผิวน้ำที่ไร้คลื่น “ไม่กลับแล้ว ต่อจากนี้ก็จะไม่กลับไปอีกแล้ว”

นางหมายความว่าอย่างไร เผยชิงหานพลันทำตัวไม่ถูก “หว่านเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าอย่างไร ต่อจากนี้ก็จะไม่กลับไปอีกแล้ว? เจ้าอย่าได้ลืมสิ ว่าเจ้าเป็นภรรยาเอกของจวนชางหยวนโหว จะอยู่ที่สกุลตงฟางตลอดได้เช่นไรกัน”

ตงฟางหว่านเอ๋อร์พลันหัวเราะ บนใบหน้าที่งดงามเบิกบานราวกับดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิเดือนสาม งดงามจนแสบตาเลยทีเดียว

ตงฟางหว่านเอ๋อร์ในยามนี้เหมือนกับตอนที่เขาพบนางครั้งแรก งดงามเสียจนแทบจะขโมยลมหายใจของเขาไป รอยยิ้มเช่นนี้ เขาไม่ได้เห็นมานานเท่าไรแล้วนะ

“เผยชิงหาน ข้าต้องการหย่ากับท่าน จากวันนี้เป็นต้นไป พวกเราไม่เกี่ยวข้องกันอีก!” นางอธิบายอย่างเย็นชา ราวกับว่ากำลังพูดเรื่องครอบครัวอื่น ไม่เกี่ยวข้องกับนางเลยสักนิด

สำหรับนางแล้ว เผยชิงหานที่อยู่เบื้องหน้านี้ไม่ต่างอะไรกับคนรับใช้ข้างนอก หรือคนแปลกหน้าบนถนนเลยสักนิด

ข้าต้องการหย่ากับท่าน จากวันนี้เป็นต้นไป พวกเราไม่เกี่ยวข้องกันอีก!

ประโยคนี้เหมือนกับเสียงฟ้าผ่า ดังก้องจนทำให้เขาปวดหัว

เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลย ว่าจะมีวันที่ตงฟางหว่านเอ๋อร์ขอหย่ากับเขา

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าตงฟางหว่านเอ๋อร์จะตายที่สกุลเผย ตายต่อหน้าเขา ทว่าเขาไม่เคยคิดเลยว่านางจะหย่าขาดกับเขาตอนที่นางยังมีชีวิตอยู่

ไม่ เขาไม่มีทางยอมรับได้

ไม่มีทางเด็ดขาด

เผยชิงหานกล่าวว่า “ข้าจะถือว่าข้าไม่ได้ยินคำพูดของเจ้า และได้โปรดอย่าล้อเล่นเช่นนี้อีก ข้าไม่ตลกเลยสักนิด” แววตาของเขาหยั่งลึกขณะมองตงฟางหว่านเอ๋อร์ จนสุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เพียงพาไป๋เจินจูออกจากเรือนพักผ่อนของสกุลตงฟางไป

ตงฟางมู่จ้องมองเขาหลังของเขาที่กำลังเดินไกลออกไป ก่อนจะแค่นหัวเราะ “ล้อเล่น? เจ้าลองดูก็แล้วกัน ว่าแท้จริงแล้วบุตรีข้าล้อเล่นหรือไม่”

ตงฟางหว่านเอ๋อร์กล่าวกับบิดาว่า “ท่านพ่อ หมอไป๋กับไป๋เจินจูผู้นี้รู้จักกันจริงหรือไม่”

เห็นท่าทางของบุตรสาวเป็นเช่นนี้ ตงฟางมู่ก็รู้ว่านางต้องเดาอะไรได้แล้วเป็นแน่ จึงทนปิดบังนางต่อไปไม่ได้อีกจริงๆ “หว่านเอ๋อร์ เจ้ารับปากข้านะ ว่าจะไม่ตื่นเต้นจนเกินไป ต้องฟังพ่ออย่างใจเย็น ตกลงหรือไม่”

หว่านเอ๋อร์รีบพยักหน้า “ตกลงเจ้าค่ะ ข้าจะไม่ตื่นเต้น ไม่มีทาง ท่านพ่อรีบพูดเถอะ” แม้ปากจะบอกว่าไม่ตื่นเต้น แต่ความจริงนางเริ่มตื่นเต้นแล้ว ตื่นเต้นจนมือไม้สั่นไปหมด

“หว่านเอ๋อร์ จื่อเอ๋อร์ไม่ใช่บุรุษ นางเป็นสตรี นางต่างหากคือเด็กที่สกุลไป๋เก็บมาเลี้ยงเมื่อสิบสามปีก่อน นางต่างหากที่เป็นสายเลือดสกุลตงฟางของพวกเรา” ตงฟางมู่กล่าว

ตงฟางหว่านเอ๋อร์มองบิดาของตนเองอย่างตกตะลึง ทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงไม่ยอมหยุด หายใจถี่กระชั้น พูดอะไรไม่ออกสักคำ แต่น้ำตากลับไหลลงมาไม่ขาดสาย